De Twaalf Valken (Deel I van de Magnakronieken)

Hoofdstuk 7 - Spreid je vleugels en vlieg

'Sneller, Griffin!' schreeuwde de commandant. Een heleboel jonge kinderen waren al een eind voorop, maar de zesjarige Falco liep als laatste op een laag tempo en dat maakte hem al heel duizelig. Met een slechte conditie en weinig doorzettingsvermogen, struikelde de jongen ook nog eens over zijn eigen voeten. Als hij zijn hoofd van de grond haalde en de modder van zijn wangen wegveegde, keek hij omhoog. Commandant Andreas gunde de jongen een misnoegde blik, maar dat was niet waar Falco naar aan het kijken was. Hij zag een vogel hoog in de lucht vliegen. Die vogel kon naar overal toegaan. Het was vrij.

'Je bent een schande voor je familie, verlaat deze eenheid onmiddellijk,' zei de commandant. Falco kon haast zijn oren niet geloven. Hij wist dat commandant Andreas de jongelingen van deze eenheid wilde breken zodat ze er sterker uitkwamen, maar om zo met de grond gelijk gemaakt te worden, had Falco nooit zien aankomen. 

Hij raapte zichzelf recht en keek in de richting van de andere zesjarige Therians. Allemaal vlogen ze in elkaars armen en juichten ze luid wanneer ze de eindstreep bereikt hadden. Met ineengezakte schouders verliet Falco het oefenveld en hij hield zijn hart al vast voor wat zij er thuis van gingen vinden. Dat hij de les vroegtijdig moest verlaten. Om zeker te zijn keek hij nog een laatste keer over zijn schouder naar commandant Andreas. Hij schudde zijn hoofd van links naar rechts.

'Tot morgen?' zei Falco.

'Je hoeft niet meer terug te keren,' zei de commandant vastberaden. In Falco's ooghoeken verschenen tranen die zich maar niet over zijn gezicht lieten rollen. Zo verloren als hij was, stapte hij weg. Het was geen verrassing voor hem dat hij de slechtste was in deze eenheid. Geen uithoudingsvermogen, geen moed en geen ambities, zo was Falco nu eenmaal. Hij was de jongen die in niets goeds was. Of dat dit te maken had met zijn zelfbeeld, daar kon hij geen antwoord op geven. 

Echter wist commandant Andreas wat de oorzaak was: Falco kon niet in een dier transformeren en als een Therian zijnde was dat een groot probleem, zeker in de Miravallei. Falco Griffin leefde met zijn ouders en grote broer in de meest noordelijke stam van de Miravallei: één van de vleugelstammen. Alle leden van deze stam waren Therians en konden transformeren in roofvogels.

'Commandant Andreas heeft me weggestuurd,' zei Falco snikkend tegen zijn oudere broer: Aron. Hij was inmiddels veertien jaar oud en scheelde met zijn jonger broertje acht jaar.

'Het is oké,' zei Aron en pakte zijn broer vast. Hij duwde hem dicht tegen zijn romp aan. 'Het is oké om te zijn wie je bent, ik zal er altijd voor je zijn.' Falco keek hem vertrouwd aan en sloeg zijn armen rond zijn grote broer. De twee knuffelden even, totdat Aron hem losliet. Falco merkte dat zijn broer plots werd afgeleid.

'Wat is er?'

'Altijd als ik denk aan dat jij niet kan transformeren,' zei Aron, 'dan word ik herinnerd aan mijn droom.'

'Je droom?'

'Juist, ik heb het er nooit over gehad met jou,' vervolgde Aron en hij haalde zijn schouders op. De twee broers stonden onder een boom. Het was winter en het enige wat niet zijn bladeren verloor, waren de dennenbomen. Daardoor konden enkel een paar zonnestralen het gezicht van Aron bereiken. Terwijl hij de lichte warmte op zijn kaken voelde branden, begon hij inderdaad te denken aan zijn levensdroom.

'Vertel, broer!' riep Falco. Hij was nu meer nieuwsgierig dan ooit.

'Ondanks dat wij Therians van de vleugelstammen kunnen vliegen, voelen we ons nog altijd opgesloten in deze vallei. Ik wil dat veranderen. Ik wil dat we naar overal kunnen gaan, ongeacht wat mensen over ons denken. Ik wil dat we vrij zijn, zoals vogels horen te zijn.' Arons ogen glinsterden terwijl hij dit vertelde.

'Dan wil ik dat ook!' riep Falco, die energie uit zijn broers droom haalde. Hij beloofde zichzelf iets: dat het hem ooit ging lukken om te transformeren. Zodat hij samen met zijn broer vrij kon zijn...