Violet Black

71.Bölüm*

"Tabii, bir sorun değil. Fakat sevgili oğlum, bana gösterilen hiçbir asanın aradığın olduğuna inanmıyorum." Ollivander'ın dediğiyle iyice yıkılan Harry, "Yani kendi asamı kullanamaz mıyım?" Ollivander kafasını iki yana sallarken Draco, Harry'e bakarak cebinden kendi asasını çıkardı. "Son olarak buna bakabilir misiniz, efendim?"

Ollivander asayı alıp bir süre konuşmadan inceledi. "Alıç ağacı, tek boynuzlu at kılı ve yirmi beş buçuk santimetre. Bu eskiden sizin asanızmış, Bay Malfoy." Asayı geri uzattı. "Eskiden derken?"

"Sanırım kendinizi Bay Potter'a fazla adamışsınız. Bu kesinlikle bunca asanın içinde onun en güzel, en rahat kullanabileceği asa. Aslında hala sizin asanız ama iki sahibi var gibi, daha çok Bay Potter'ın. Sizin..." Ollivander, Draco'ya baktı. "Asa kaderiniz biraz farklı. Net değil ama farklı."

Draco gülerek asasını Harry'e uzattı. "Kullanırsın o halde."

Harry de buraya geldiklerinden beri ilk defa gülümsedi. "Kullanırım." Asayı alıp gömleğinin cebine koydu. "Sorularımı, Bay Ollivander'a yalnız sormak isterim. Çıkabilir misiniz?"

-----

Violet ve Draco aşağıya inerken Ron, Hermione'yi istirahat etmesi için kaldıkları odaya çıkardı. Evden çıkıp Dobby'nin mezarının yakınından geçip deniz kenarına yöneldiler. Violet uzun zamandır kaybettiği arkadaşını geri kazandığı için mutluydu ama yalnızken sorması gereken sorular vardı.

"Seni özledim." dedi ayaklarına su gelmemesi için sudan biraz uzaklaştılar. "Seni çok özledim." Draco gülümsedi. "Ben de seni özledim, Vi. Sizi özledim." Buraya geldiklerinden beri yaşanan üzücü şeylere rağmen kendini mutlu hissediyordu. Draco Malfoy zaten bencildi, mutlu olduğu için üzgün hissetmek onun sergileyeceği bir davranış değildi. "Burada olduğuma inanamıyorum." Violet'e baktı. "Burada olduğuna inanamıyorum. Ben açıkçası senin yerinde olsaydım delirirdim, kafayı yerdim ne demek istersen de. Bunu başardığın için de çok mutluyum."

"Ben de seninle bunu konuşmak istiyordum. Sana malikanedeki günlerini hatırlatmak istemem. Anlatamayacağın bir şey ise de zorlamam ama öğrenmem gerek." Elinin üzerindeki minik yılan işaretini gösterdi. "Öğrenmek zorundayım. Anlamı ne? Hope'un annesiyle bağlantım ne? Karanlık İşaret gibi bir şey mi? Neden ben?"

"Prenses İole'un masalını biliyor musun?" dedi Draco, Violet'in hiçbir sorusuna cevap vermeden. "Ne alaka, Dray?"

Draco yine soruya cevap vermeden masalı anlatmaya başladı. "Bir zamanlar Oechalia Krallığı'nda bir tane Kral Eurytus varmış. Kralın birbirinden çirkin mi çirkin bir sürü kızı varmış, bazı masal kitaplarında onlar için lanetlenmiş derler ama orijinal kitapta doğuştan gelen bir çirkinlikleri vardır. Tek bir kızı dışında, İole. İole, o kadar güzel bir kızmış ki talipleri dünyanın öbür ucundan sadece onu görmek için gelirmiş. Pessinous kralı Midas, onu kendi oğluyla evlendirmek için türlü türlü planlar yapmasına rağmen Eurytus asla İole ve Attis'in evlenmesine müsaade etmemiş. Attis delirmiş ve kolunu kesmiş. Kan kaybından ölmüş. Onun kanlarının suladığı topraktan menekşeler çıktı."

Violet kaşlarını çatmış Draco'nun anlattığı hikayeye anlam vermeye çalışıyordu. Kesinlikle bir yerde alakasını, nereye bağlandığını anlayacaktı ama şu an her şey koca bir boşluktan ibaretti. "Eurytus, Apollon'un soyundan geliyor. Zaten bu yüzden Midas, Attis ile İole'u evlendirmek istedi ama başarılı olamadı. Oğlu gibi canına kıymak üzereyken vazgeçti, intikam almak istedi. İole'un peşine düştü. Kıza zorla sahip oldu ve hamile bıraktı. İole doğumdan sonra utancından çocuğunu da alıp babasına hiçbir şey söylemeden kaçmış. Ülkenin dışına çıktığında da bir ağacın altının menekşelerle dolu olduğunu görmüş, yorulduğu için oturmuş ve çocuğu da yanına koymuş. Küçük bebeği iki erkek yılan görmüş, İole'un ağaca yaslanıp uyumasını fırsat bilerek bebeği menekşeler ve balla beslemişler. İole uyandığında etrafta tek bir menekşe kalmamış, bebeğin elinde bir tane tutturulan dışında. Ona 'menekşeli kız' anlamına gelen İamos ismini vermiş. Gel zaman, git zaman İole sonunda küçük bir köye yerleşmiş ve çocuğuyla yaşamaya başlamış."