the last sequence

𝑷𝒂𝒓𝒕 7 : 𝑷𝒉𝒐𝒃𝒊𝒂

پارت هفتم

( فوبیا ، ترس بیخود )

گوشی دختر ۵ درصد شارژ باتری داشت با به دست گرفتنش به سمت آسانسور و در خروجی پیش رفت تا اینکه با زدن دکمه آسانسور متوجه کار نکردن آسانسور شد  مجبور بود از پله ها استفاده کنه وبه طرف راه پله حرکت کرد با متوجه اون حجم از تاریکی راه پله مو به تنش سیخ شد ، ولی چاره ایی نداشت اول زنگی به جیمین زد.

جیمین : بله

مهی : اومم . . .  آقای پارک

جیمین : مهی درسته ؟

مهی : درسته ، حرفامون تموم شد و داشتم میومدم پایین متوجه شدم که آسانسور کار نمیکرد . میخوام از راه پله استفاده کنم شاید یکم دیر بیام و گوشیم هم خاموش بشه گفتم که نگران نشید.

جیمین : باشه به هر حال تو لابی ساختمان منتظرم .

مهی : ممنون.

و تماس توسط مهی قطع شد . دوباره به شارژ گوشی نگاه کرد و ۴ درصد داشت نفس عمیق کشید و با خودش گفت :
باید محکم باشی و با ترست روبه رو بشی  تو میتونی مهی .

تا جایی که روشنایی  وجود داشت خودش پیش رفت و از جایی که راه پله تاریک میشد فلش گوشی رو روشن کرد .

به سرعت چندین پیج راه پله رو طی کرد که با خواموش شدن گوشی و فلش ناگهان دختر ندید و از پله ها پایین افتاد  .

با گریه از جاش بلند شد و نشست اون لحظه به قول خودش مظلوم ترین و ترسو ترین فرد شده بود .

درسته مهی از تاریکی می ترسید اونم نه هر ترسی
فوبیای تاریکی محض رو داشت.

از ترس سرجاش میخکوب شده بود و قطره های بزرگ و کوچیک  اشک از چشمش سرازیر میشد و صورتش رو خیس میکرد .

جیمین تو لابی نسبتا تاریک و پر سکوت ساختمان نشسته بود با صدای افتادن چیزی توجهش به صدا جلب شد. از جایی که نشسته بود بلند شد و داشت قدم میزد میخواست متوجه صدا بشه .

مهی که  دیگه توان موندن در تاریکی رو نداشت و گوشیش رو پیدا نمیکرد چون موقع افتادن از دستش افتاده بود بیشتر باعث میشد قطرات اشک  صورتش  رو خیس و نم دار کنه .

از جایش بلند شد تا از پله ها بره پایین ولی ترسش مانع میشد پس ‌‌‌‌...
ناگهان شروع کرد با گریه جیمین رو صدا کردن

مهی :جیمینااااااااااا

جیمین ناگهان با شنیدن اسمش به طرف صدا چرخید.
اول فکر کرد خیالاتی شده ولی بعد وقتی شنید با گریه یه نفر داره صدا میکنه به طرف صدا رفت وقتی به راه پله رسید متوجه شد مهی داره صداش میزنه ، فلش گوشی رو روشن کرد و پله هارو دو تا دوتا طی میکرد .