Δηλητηριώδης καταστροφή

~ Part 3 ~

Μπορεί τότε να ήμασταν χαμένες και οι δυο
στα σκατα αλλά τουλάχιστον είχαμε η μια την άλλη τώρα πλέον δεν έχω τιποτα να με κρατάει στην ζωή. Ακόμα κρατάω το γράμμα ξανά ζωντανεύοντας στο μυαλό μου πεθαμένες αναμνήσεις. Ξαφνικά χτυπάει το κουδούνι δεν κατάλαβα πως πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα.
Βγαίνω έξω, κάθομαι στο ίδιο απομονωμένο ξύλινο παγκάκι που ήμουνα και πριν βάζω τα ακουστικά και ανάβω ένα τσιγάρο. Το γλυκό δηλητήριο με αναζωογονεί ξανά.

(Παρέα Αλεξ είναι ο Νίκος, Ηρακλής, Κώστας)

POVAlex:

Καθόμαστε ξανά στο ίδιο παγκάκι με τους
άλλους ξαφνικά βλέπω την Νίκη σε ένα παγκάκι. Σκουντάω τον Ηρακλή « να εκεί είναι πάνε» γνέφει και σηκώνεται « να πάρεις καλό χόρτο αυτήν την φορά» του λέω ψιθυριστά  και φεύγει.

Επιτέλους τελείωσε. Βγαίνω έξω από το σχολείο. Κατευθύνομε στον κεντρικό δρόμο για το σπίτι. Ώσπου βλέπω μια κοπέλα να περνάει τον δρόμο εντελώς απρόσεχτα μα καλά να αυτοκτονήσει θέλει;

Τρέχω προς το μέρος της, την τραβάω από το χέρι. «Πας καλά θες να αυτοκτονήσεις  πρόσεχε πως περνάς τον δρόμο»

Ακόμα το χέρι μου είναι στο λεπτό μπράτσο της το βλέπει και απομακρύνετε κατευθείαν σπάζοντας την σωματική επαφή αλλά όχι την οπτική. Με κοιτάει μέσα τα μπλε μάτια της για λίγα δεύτερα,
την βλέπω να ψάχνει κάτι κατευθείαν κοιτάει την άσφαλτο είναι ένα παλιό φθαρμένο γράμμα εκεί. Σκύβει για να πάρει το γράμμα αλλά μένει εκεί λες και δεν έχει άλλες αντοχές για αυτόν τον κόσμο
Την κοιτάω και της προσφέρω το χέρι μου για να σηκωθεί.
«Ευχαριστώ» μου λέει σχεδόν ψιθυριστά της χαμογελώ και φεύγω.

Το βράδυ
Είμαστε στην πλατεία στο γνωστό πάρκο με τα παιδιά.
Κώστας: πήρες το χόρτο από την Νίκη ;
Ηρακλής: ναι μου το έδωσε μάλιστα μισή τιμή μάλλον θα ήτανε πάλι φτιαγμένη
«Ηρακλή η Νίκη είναι πάντα φτιαγμένη ούτε μια μέρα δεν είναι νηφάλια» του λέω

Σπάει την σιωπή μετά από αυτήν την σύντομη κουβέντα για την Νίκη
ο Κώστας « εντάξει φτάνει τώρα να μιλάμε για το βαποράκι του σχολείου» μας λέει με νεύρα
Νίκος: Καλά ηρέμησε ούτε γκόμενα σου να ήτανε
Γελάω στο άκουσμα αυτής της φράσης όλοι γνωρίζουμε από την παρέα ότι του αρέσει η νίκη

Ο μόνος που δεν το αποδέχεται είναι ο ίδιος.
Κώστας:« Δεν θα έκανα ποτέ κάτι με ένα πρεζακι»
«βασικά ίσως και να έκανα για δωρεάν ναρκωτικά»

Ανοίγω το δεύτερο κουτάκι μπίρας για απόψε και πίνω κατευθείαν μια μεγάλη γουλιά.
Καθόμαστε ακόμα στο ερημικό πάρκο καπνίζοντας χόρτο και λέγοντας μαλακίες. Ώσπου μου έρχεται μια ανάμνηση στο μυαλό από την προηγούμενη εβδομάδα.

Θυμάμαι όταν είχα πάει στα νεκροταφεία είχα δει μια κοπέλα την είχα βοηθήσει να σηκωθεί. Δεν θυμάμαι πολύ καλά την μορφή της το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι όχι δεν μπορεί
Να έχει την ίδια φωνή με την καινούργια που πήγε να πατήσει το αμάξι σήμερα.
Σίγουρα δεν μπορεί άλλωστε ήμουνα τόσο μαστουρωμενος εκείνη την μέρα αλλά η φωνή της μοιάζει αρκετά.
Νίκος : «Που χάζεψες πάλι ρε Άλεξ»
«Νομίζω ξέρω την καινούργια» λέω
«Από που» ρωτάνε όλοι ταυτόχρονα
Δεν μπορώ να τους πω που την είδα κανείς δεν ξέρει γι'αυτό κανείς δεν ξέρει για το παρελθόν και ούτε θα μάθει ποτέ
Με την ερώτηση τους σκοτεινιάζει κατακόρυφα η διάθεση μου , ούτε καν το αλκοόλ δεν με βοηθάει να μείνω χαρούμενος
Αποφασίζω να μην τους πω την πραγματική αλήθεια αλλά να πλάσω μια άλλη
«Την είδα σε ένα πάρκο αυτό» λέω αδιάφορα

~~~~