Δηλητηριώδης καταστροφή

~ Part 2 ~

POVMairas:

Έφυγε. Πρώτη φορά συναντάω κάποιον στα κοιμητήρια τόσο δεν ξέρω κατεστραμμένο ίσως. Ίσως και όχι απλά μπορεί να μην ήτανε εντάξει εκείνη την μέρα.
Έχει πέραση μια εβδομάδα από τότε. Δεν τον έχω ξανά δει όχι ότι με νοιάζει έχω σημαντικότερα προβλήματα από το αλκοολικό αγόρι. Είμαι στο δωμάτιο μου ακούγοντας μουσική. Ξαφνικά βλέπω την μητέρα μου μέσα στο δωμάτιο εννοείτε πως δεν θα χτύπαγε πόρτα ποτέ δεν το κάνει. Βασικά ποτέ δεν την βλέπω οπότε πολύ σπάνια γίνεται αυτό. Την βλέπω μέσα στο δωμάτιο μου και κατευθείαν βγάζω τα ακουστικά σταματώντας την μουσική. Σήμερα είναι ακόμη μια υπέροχη μέρα επικοινωνίας ανάμεσα σε εμένα και στην μητέρα μου που θα διαρκέσει μόνο 5 λεπτά πάντα έτσι είναι. «Μαρία πρέπει να μιλήσουμε για το σχολείο ξέρεις» μου λέει κάπως διστακτικά και αδιάφορα. «Δεν ξανά πάω εκεί πλέον δεν έχω κανέναν και όλοι με θεωρούν βασικά... αστό».
Ξέρει τι θα πω οπότε ποιο το νόημα να το ακούσει. Ξεφυσάω και περιμένω να την ακούσω να λέει ότι εγώ φταίω που άφησα να με επηρεάσει αυτό το γεγονός και άλλες τέτοιες μαλακιες. Αντί αυτού όμως μου λέει
« Δεν γίνεται να κανείς και άλλες απουσίες» ξεφυσάει «αλλά ούτε και εκει μπορείς να πας γιατί δεν σε δέχονται γιατί εσυ φταις γι αυτό».

Τα λόγια της δεν με πίκραναν άλλωστε έχω πει τα ίδια και χειρότερα εγώ η ίδια στον εαυτό μου. Μόνο αδιαφορία μου προκαλούν γιατί δεν ήξερε και δεν ξέρει. Δεν της απαντώ απλά περιμένω να ολοκληρώσει και να φύγει από το δωμάτιο μου. «Αποφασίσαμε με τον πατέρα σου να σε στείλουμε άλλου». Πριν καν την κοιτάξω και της φέρω αντίρρηση είχε είδη φύγει. Κλασσικά δεν την νοιάζει το πως νιώθω.

Σήμερα ο καιρός έχει κατάθλιψη, βρέχει συνεχώς και φυσάει. Αυτός ο καιρός μου ταιριάζει απόλυτα, με καταλαβαίνει απόλυτα.
Το κακό με αυτόν τον καιρό είναι ότι δεν μπορώ να πάω στα κοιμητήρια δεν μπορώ να την δω. Με το που τα σκέφτομαι μου έρχεται ένα οικείο συναίσθημα θλίψης και ενοχής. Προσπαθώ να τα αγνοήσω αλλά είναι πολύ ποιο δυνατά από εμένα  με αποτέλεσμα να θέλω να καταστρέψω κάτι.
Δεν ξέρω εάν πρέπει αλλά ξέρω ότι το θέλω το χρειάζομαι. Η φωνή της ψυχής μου ακούγετε απελπιστική για μια δόση καταστροφής.
Βλέπω την ντουλάπα, την ανοίγω πλησιάζω το δεύτερο συρτάρι. Δεν είμαι ακόμα σίγουρη αλλά ξέρω ότι το θέλω . Το ανοίγω και βγαζω από μέσα ένα μαύρο κουτί. Περνώ μια βαφιά ανάσα προσπαθώ να το ανοίξω αλλά τα χέρια μου τρέμουνε. Το μαύρο κουτί πέφτει από τα χέρια μου. Σκύβω και το περνώ , κάθομαι στο κρεβάτι περνώ μια βαφιά ανάσα προσπαθώντας να αντιμετωπίσω τις αναμνήσεις. Μέσα έχει κάποιες φωτογραφίες μας και δυο λεπίδες. Θυμάμαι ακόμα την μέρα που της είχαμε αγοράσει μια γι αυτήν και μια για εμένα. Πλέον έχω εγώ και τις δυο. Ξεφυσάω προσπαθώντας να μην κλάψω. Περνώ την μια λεπίδα την περιεργάζομαι την γυρνάω από την άλλη πλευρά και βλέπω το όνομα της πάνω στην λεπίδα. Διάολε έπρεπε να πάρω την δίκη της.
Είχαμε χαράξει τα αρχικά μας εκείνη την μέρα και είχαμε πει ότι εάν ποτέ γίνει κάτι πολύ ποιο σοβαρό από τα συνηθισμένα προβλήματα θα καταστραφούμε μαζί. Τώρα πλέον δεν μπορούμε , καταστράφηκε μόνη της. Οι αναμνήσεις επανέρχονται στο κεφάλι μου. Σηκώνω γρήγορα το μανίκι από το μαύρο φούτερ μου. Βλέπω το λευκό χέρι μου σε συνδυασμό με μπες και κόκκινες χαρακιές. Βλέπω ξανά την λεπίδα την φέρνω κοντά στο χέρι μου με την ελπίδα να εξαφανιστούν οι αναμνήσεις. Πλησιάζω την λεπίδα στο χέρι μου και την τραβώ γρήγορα αμέσως έρχεται το πρώτο σημάδι αίματος.
Κατευθείαν κάνω και άλλες ποιο γρήγορα με την ελπίδα να σταματήσουν όλα αυτά.
Μετά από λίγα λεπτά κοιτάω το χέρι μου. Είναι ματωμένο, το αίμα κυλάει σαν νερό και πέφτει στο λευκό πάπλωμα μου. Γαμωτο πρέπει να το αλλάξω σκέφτηκα αμέσως με μία δόση άγχους. Πετάω την ματωμένη λεπίδα στο μαύρο κουτί και το κλείνω. Κατεβάζω ξανά το μανίκι ,σηκώνομαι αργά και το βάζω ξανά στην θέση του.

Μια εβδομάδα μετά

POVAlex:

Είναι Δευτέρα αυτό πάει να πει ότι αρχίζει μια βαρετή εβδομάδα σχολείου. Ξυπνάω 9
κλασσικά έχω χάσει την είδη  πρώτη ώρα. Σηκώνομαι βαριεστημένα από το κρεβάτι και κατευθύνομαι στο σαλόνι. Βλέπω κατευθείαν το τραπεζάκι του σαλονιού που είναι  γεμάτο με μισοτελειωμένα κουτάκια από μπύρες. Ξεφυσάω προσπαθώντας να μην δείξω την διάθεση μου. Κοιτάω κατευθείαν τον καναπέ και τον βλέπω να κοιμάται. Περνώ μια κουβέρτα από τον άλλον καναπέ δεξιά και τον σκεπάζω. Δεν του αξίζει γαμωτο ακόμα και ο θάνατος γι αυτόν δεν είναι τιμωρία. Πλησιάζω κοντά του και τον σκεπάζω. Μυρίζει θάνατο.

Φτάνω στο σχολείο κανείς δεν είναι έξω μάλλον όλοι είναι στις τάξεις.
Σκαρφαλώνω τα σκουριασμένα μπλε κάγκελα του λυκείου με ευκολία και μπαίνω μέσα.
Κατευθείαν μπαίνω μέσα στο Λεύκιο και ανεβαίνω τις σκάλες για να φτάσω στην τάξη .Φτάνω στην πόρτα , την ανοίγω με δύναμη. Μέσα είναι μια καθηγήτρια ξαφνικά όλοι στρέφουν την προσοχή τους πάνω μου. Δεν δίνω σημασία, κατευθύνομε στο τελευταίο θρανίο που είναι ο Ηρακλής
Κάθομαι από την πλευρά του παράθυρου
Για μια στιγμή σταματάω να εστιάζω την προσοχή μου σε αυτόν.

Κοιτάω έξω από το παράθυρο την αυλή και παρατηρώ μια κοπέλα. Την βλέπω να κάθεται έξω μόνη της σε ένα παγκάκι και να καπνίζει. Πρώτη φορά την βλέπω. Μάλλον θα είναι καινούργια. «Ρε Μαλακα σου μιλάω τόση ώρα που χάζεψες» « Ε... κοιτούσα έξω τι έλεγες»
«Λέω σήμερα θα πάμε να αράξουμε
στην πλατεία» «ναι και μην ξεχάσεις να πεις στην...» «ναι της είπα είδη»μου λέει κοφτά.

Χτυπάει το κουδούνι και κατευθείαν  βγαίνουμε έξω. Καθόμαστε στο γνωστό απομονωμένο παγκάκι και έρχονται και οι άλλοι. « Το μάθατε ήρθε καινούργια και μάλιστα είναι στην τάξη μας» λέει ο Νίκος καθώς στρίβει ένα τσιγάρο. « και καλή είναι;» γυρνάω και κοιτάω τον Ηρακλή που ρώτησε « όχι είναι περίεργη βασικά είναι φρικιό» λέει ο Κώστας με αδιαφορία καθώς ανάβει και αυτός ένα τσιγάρο.

~~~