KANLI AY +18

İş..|13.Bölüm|

13.Bölüm..

Şirin sabah kahvaltısını toplayıp bulaşıkları da makineye yerleştirip odasına gitti. Eline telefonunu alıp sevgilisini aradı. Meşgule aldığında kaşlarını çatarak ekrana baktı.

Ne işi vardı da meşgule veriyordu ki? Tekrar arayıp bekledi. Telefon çalmaya devam ediyordu ama açan olmuyordu. Sonuna kadar bekleyip kapattı.

Tekrar arayacaktı ki telefonun kapandığını gördü, artık Ferhat'a ulaşamıyordu. Telefon ya uçak modundaydı ya da kapanmış veya kapatılmıştı.

Şirin sinirlenerek yerinde kıpırdandı. Elbette Ferhat'a güveniyordu ama bu durumda içine şüphe düşmemesi imkânsızdı.

Aklına kötü kötü şeyler geliyordu ve bunları engelleyemiyordu. Elini karnına koyup okşadı. Karnında belki de o adamın çocuğunu taşıyordu, eğer düşündüğü gibi hayatında başka biri varsa bunu kesinlikle bilmesi gerekiyordu.

Yerinden kalkıp ani bir baskın yapmak için Ferhat'ın evine gidecekti ama önce emin olması gereken bir durum vardı.

Hamile miydi, değil miydi?

Hemen üzerini giyip eczaneye gitti ve bir test alıp eve geri döndü. Tuvalete girip testi yaptı ve odaya gidip teste baktı.

Evet sadece bir çizgi vardı, yâni bu demek oluyordu ki hamile değildi. Testin fotoğrafını çekti. Sevinçle yerinde kıpırdanıp tekrardan Ferhat'ı aradı. Yine kapalıydı.

Hemen ayağa fırlayıp evden çıktı. İstikamet Ferhat'ın eviydi. Gidip hamile olmadığını ona söylemeliydi.

Hızlı adımlarla ilerleyip Ferhat'ın sokağına giriş yaptığında kardeşleri sokakta top oynuyordu. Yanlarına gidip kafalarını okşadı ve gülerek konuştu.

"Küçük topçular söyleyin bakalım Ferhat abiniz nerede?"

"Ferhat abim işe gitti abla."

"Allah Allah, iş mi bulmuş? Bana niye söylemedi ki?"

"Bize de bugün söyledi abla."

"Yâni nereye gittiğini bilmiyorsunuz öyle mi?"

"Evet, bilmiyoruz. Sen gel otur evde, gelince görürsün."

"Burada durup sizin maçınızı izlesem olur mu minik Ronaldo?"

"Oluur."

Çocuklar sevinçle oyunlarına devam ederken Şirin oturmuş onları seyrediyordu. Bir yandan da gözü sokağın başındaydı. Oradan Ferhat'ın gelişini görmeyi iple çekiyordu. Özlemişti hem..

Kafası sürekli ondaydı. Yerinde duramaz hâle gelmişti artık. Ayağa kalkıp çocukların arasına daldı.

"Gençlik beni de aranıza alsanıza, ben de oynayayım biraz."

Çocuklar ona şaşkınlıkla bakıp konuştu.

"Sen biliyor musun ki maç yapmayı?"

"Bilmem mi? Benim abim var, ben sizin yaşınızdayken hep ikimiz oynardık. O bana öğretti."

"Tamam gel o zaman."