De schaduw van een vlinder

Aanschouw verhaal één: dit is het genre drama samengevoegd met een tikkeltje romantiek :) Enjoy!

——————————————————————————————————————

De schaduw van een vlinder

Het moment dat ik zo lang mogelijk wilde uitstellen in mijn leven was aangebroken. Een moment dat mijn ogen deed tranen en mijn onderlip liet trillen.

Het liefste rende ik weg. Heel ver weg van alles en iedereen. Maar ik bleef bewegingsloos op deze houten stoel zitten, waar één stoelpoot een beetje kapot was waardoor mijn stoel wiebelde. De energie om me daaraan te ergeren had ik niet. En het was ook iets onbelangrijks. Nee, het draaide vandaag om hem. 

Deze dag had pas over ruim zestig jaren moeten plaatsvinden. Alleen was het op deze onschuldige zomerdag dat het allemaal officieel was. Ik slikte, in een mislukte poging de brok in mijn keel weg te krijgen en nam niet meer de moeite mijn tranen tegen te houden. 

Het was alsof de muur die ik om me heen had gebouwd de voorbije jaren om mezelf te beschermen in enkele tellen afbrokkelde. Een luide snik ontsnapte uit mijn mond waardoor enkele mensen die voor me zaten een bezorgde blik op me wierpen. Je kon ook medelijden terugvinden in hun ogen. Maar daar was ik niets mee.

Mijn schouders schokten en in stilte huilde ik verder. Er vielen wat tranen op mijn zwarte jurk en er gleed ook een traan langs mijn mondhoek. Met mijn tong veegde ik de traan weg en het was alsof ik mijn verdriet kon proeven. Het was dan ook verschrikkelijk om iemand te verliezen waar je zo veel om gaf.

Plots werd er een arm om mijn schouder geslagen en werd ik tegen iemand aangedrukt. Ik hoefde niet op te kijken om te weten dat het mijn vader was. Door zijn vertrouwde geur wist ik genoeg. Normaal voelde ik me altijd iets beter door zijn hand die troostend over mijn schouder wreef, dit keer hielp het niet. De enige manier dat ik me beter zou voelen is als ik geklop zou horen op de dichte doodskist om vervolgens zijn vertrouwde stem te horen die riep dat hij eruit wou en dit allemaal maar een onnozele, belachelijke grap was. Al gebeurde dat jammer genoeg helemaal niet. Hij was er niet meer.

Nooit meer zal ik me aan zijn luide boeren ergeren als hij zich weer eens helemaal vol had gepropt met eten. Nooit meer zal ik zijn helderblauwe ogen zien stralen wanneer hij lachte. Zijn aanstekelijke lach waardoor ik bijna altijd moest mee lachen. En nooit meer zal hij mijn privacy kunnen schenden door niet te kloppen op mijn slaapkamerdeur om vervolgens gewoon ongevraagd binnen te wandelen.Hij was ambitieus en talentvol. Ongetwijfeld had hij het ver kunnen schoppen in het leven als kunstenaar. Zijn schilderijen waren adembenemend mooi. 

Zo prachtig dat je kippenvel kreeg en je zo overdonderd was door de vele details dat je even niets meer kon uitbrengen. Deze jonge schilder, mijn jongere broer, was er niet meer. Ik voelde een onbeschrijfbare, mentale pijn die tien keer erker was dan een diepe messteek. Want ik had het gevoel dat ik tien messteken had en ik ieder moment kon neervallen op de grond, wensend dat de pijn ophield. Alsjeblieft, laat dit niet waar zijn. Laat dit een nachtmerrie zijn. Steeds meer tranen gleden er over mijn wangen en mijn zicht was zo vertroebeld waardoor de pastoor die herinneringen met ons deelden over Wesley Willems, één wazige vlek werd.Mijn moeder, die ook overstuur zat te huilen en links van mij zat, nam mijn hand vast die trilde.

Ze kneep er even bemoedigend in maar tegelijk leek ik haar houvast ze zijn. Haar doel om in leven te blijven. Haar enige kind dat ze nu nog had.Met haar andere vrije hand veegde ze wat tranen uit haar ogen met een zakdoekje. Ik volgde haar voorbeeld door ook mijn tranen weg te vegen zodat mijn zicht minder vertroebelde. Het was echter compleet nutteloos, de tranen bleven komen en ik kon ze niet tegen houden. Het liefst wilde ik dat deze verschrikkelijke dag nu al voorbij was. Maar ik moest volhouden. Voor hem.