စားစော်

part 31(uni)

လေးရက်တစ်ခါ အကြွေးသွားပေးနေကြ ရက်ရောက်လေတိုင်း မအေးကိုအိမ်ထဲမှာဝေ့ဝိုက်ရှာတတ်သည့်အကျင့်တစ်ခုပိုလာလေသည်။ မအေးက ပြီးခဲ့သည့်လေးရက်ကတွေ့ခဲ့ချိန်မှစပြီး နောက်ရက်တွေမှာ မတွေ့ရတော့ပေ။ ပိုက်ဆံကိုလည်း အိမ်မှာရှိနေသည့်လူတစ်ယောက်ယောက်ကသာ ယူပေးထားတတ်၏။ မအေးနှင့်မတွေ့ရသည့်သူ့အဖို့ နေရထိုင်ရခက်လေသည်။

အာရုဏ်စျေးကိုလာနေကြ ပုံ့ပုံ့တို့နှင့် ဆုံသည့်အခါ မအေးအကြောင်းမေးချင်သော်လည်း သူ့နူတ်ကလွယ်လွယ်နှင့်ထွက်မလာခဲ့ပေ။ မအေးအိမ်ကလူများကလည်း ယောင်လို့ပင်မအေးအကြောင်းကို သူ့ရှေ့မှာမပြောကြပေ။ ကြာလာတော့ သူ့မှာမအေးကြောင့် စိတ်မသက်သာရာဖြစ်နေလေသည်။

နှစ်ပတ်မြောက်သည့်နေ့က သူပိုက်ဆံသွားပို့သည့်အခါ မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်သည့်မအေးကို အိမ်ရှေ့မှာတွေ့လိုက်ရသည်။ ဆံပင်ခွေခွေကလေးတွေကို အနောက်မှာဆံထုံးပုံစံကလေး စုပြီးဆံညှပ်ဖြင့်ညှပ်ကာ ရင်ဖုံးလက်ရှည်ခါးတိုလေးနှင့် လုံခြည်မိုးပြာရောင်ကလေးဝတ်ထားသည်မှာ မျက်စိထဲအေးခနဲပင်။ ပခုံးပေါ်သပတ်တစ်ထည်တင်ပြီး ဆွမ်းလောင်းနေသည့်အခါ ထိုပုံရိပ်ကလေးသည် သူ့မျက်လုံးထဲကပင်မထွက်တော့ပေ။

မတ်တပ်ရပ်ငေးကြည့်နေသည့်သူ့ကို မြင်သည့်အခါ တစ်ချက်သာကြည့်လျှက် အိမ်ထဲသို့ဝင်သွားလေသည်။ သူအိမ်ထဲကိုပိုက်ဆံသွားပေးသည့်အခါ မအေးကိုမမြင်ရတော့ပေ။ ပိုက်ဆံကိုအဒေါ်ကြီးဆီမှာသာ ပေးထားခဲ့လိုက်ရ၏။

"ဟဲ့...ဆာဟိ၊ ဘာလာလုပ်တာလဲ"

မအေး၏အိမ်ပေါက်ဝကနေ သူ့ကိုမြင်သည်နှင့် ခိသာဝါက အားရပါးရမေးလိုက်၏။

"မအေးဆီမှာ အကြွေးလာဆပ်တာ။ နင်ရော အကြွေးလာပေးတာလား"

"ဟင့်အင်း မဟုတ်ပါဘူး။ အကြွေးကကျေတာ ကြာပေါ့။ မမအေးအတွက် မုန့်လာပို့တာ။ ပြီးတော့မမအေးမှာထားတဲ့အင်္ကျီပါလာပို့တာ။ ဆာရီဝတ်မလို့တဲ့လေ...ငါ့ကိုရှာခိုင်းထားတာ။ သေချာရွေးပေးတဲ့။ "

"ဆာရီ...သူကအဲ့ဒါကိုဘာလုပ်မလို့လဲ"

"ဝတ်မလို့နေမှာပေါ့..."