Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
" There are no strangers here, just people you haven't yet met. "
- William Butler Yeats
Het kasteel was erg donker en somber. Niet alleen Krelsa kreeg rillingen van de sfeer, maar eindelijk ook Josje. De vreemde man grijnsde terwijl hij hen de vele trappen af leidde.
"Hoe heet u?" Krelsa hoorde een zweem van nieuwsgierigheid in Josje's stem en hoewel Krelsa het niet wilde toegeven, was hij dat ook.
"Pepino" was het enige antwoord dat ze kregen. Toen ze eindelijk beneden waren, was het veel te donker om iets te zien en terwijl Krelsa en Josje moeite hadden om zich aan het donker aan te passen, gebruikte Pepino dit in zijn voordeel.
"Jullie kamer is niet zo ver op de gang. Jullie zullen moeten delen, maar ik hoop dat dat geen probleem is."
"Dat is het niet." was het snelle antwoord dat hij kreeg.
Pepino leidde hen door de hal en stopte voor een deur. Krelsa voelde zich zeer ongemakkelijk en vroeg, "Waar zijn we?" Pepino antwoordt niet en gebaart alleen maar in de richting van de nu geopende deur.
Josje, moe van de hele dag in het bos te zijn geweest, grijpt Krelsa's hand en sleurt hem de kamer in. Pepino gebruikt dit om de deur dicht te slaan en op slot te doen. Plotseling gaan de lichten aan en Krelsa realiseert zich dat ze in de kerkers zijn en dat het allemaal opgezet spel was. "Wat doe je, laat ons eruit." smeekt Josje bijna.
Pepino begint plotseling te lachen en draait zich om. Als hij zich voor de tweede keer omdraait, zodat hij tegenover de 2 jongens staat, is er geen spoor meer te bekennen van de ietwat mooie man die hen zojuist had opgesloten.
In zijn plaats staat nu een lelijke bergtrol. Josje valt meteen flauw en Krelsa snelt naar hem toe. Ondertussen was de trol buiten Krelsa's medeweten een slaapgas aan het verspreiden.
Als Krelsa Josje in het enige bed in de kamer legt begint hij zich vermoeid te voelen dus gaat hij naast hem liggen.
Het laatste wat hij zich herinnert voordat hij flauwvalt, is dat Pepino wegloopt en zegt dat 'zijn meester gelukkig zal zijn'.
-
Terwijl Krelsa en Josje slapen, is Pepino op weg om het nieuws aan zijn meester te vertellen. Nadat hij op de deur van het kantoor heeft geklopt, hoort hij een lage en zachte 'kom binnen'.
Als hij binnenkomt, kijkt zijn meester op. "Wat wil je?"
"Ik-ik heb 2 j-jongens gevangen genomen die buiten het kasteel aan het zwerven waren e-en heb ze opgesloten in k-kerker 5." stamelt Pepino angstig uit.
"Waarom kerker 5?" vroeg de meester.
" O-Omdat er in 1-4 nog resten van de vorige gevangenen liggen."
"En?"
"I-ik weet het niet meester, ik dacht dat toen u zei dat ik ze niet te veel bang moest maken, dat u het goed zou vinden dat ik ze niet in een kerker stopte waar overblijfselen van de vorige gevangenen waren."
Nadat hij zijn motieven had proberen uit te leggen, bad Pepino dat zijn meester niet boos was. " Je kunt nu gaan." zei de intimiderende man zonder op te kijken.
"O-okay, dank u meester"
"Ja, ja, het zal wel" was de enige reactie die hij kreeg.
-Meesters P.O.V.-
Nadat die bergtrol eindelijk weg was, begon ik al te denken. Misschien moet ik mijn nieuwe, kleine pets een bezoekje brengen. Met die gedachten daalde ik helemaal af naar de kelder.
Toen ik binnenkwam was het veel te donker om ze te kunnen onderzoeken, dus stak ik een fakkel aan en voor ik het wist waren alle andere ook aangestoken. Nu kon ik beter zien.
De kerkers zelf waren nog steeds vrij donker, zelfs wanneer de fakkels aangestoken waren. Het gaf een sombere sfeer en ik kom hier niet graag omdat de omgeving nogal vochtig is.
Ik liep de gang door tot kerker 5. Toen ik voor het eerst in de kerker keek kon ik mijn ogen niet geloven.
Ik verwachtte iets heel anders dan de 2 knappe maar kleine jongens die samen op het kleine eenpersoonsbed lagen.
De kleinste had donkerbruin haar en een babyface.
De grotere was het compleet tegenovergestelde van de kleinere. Hij had vuilblond haar en was nogal goed gebouwd. Precies goed eigenlijk.
Ze zullen de perfecte pets zijn. Ze zien er allebei heel onschuldig en erg meegaand uit.
Als ze wakker worden laat ik ze eruit en breng ze naar mijn kamer en dan komen ze gewillig of niet.
Voor ik vertrok keek ik nog 1 keer achterom.
Toen ik terug was in mijn kantoor riep ik het kamermeisje, ik denk dat hij Casanova heet.
Ik hoorde een klop "Kom binnen"
Hij kwam aarzelend binnen, het was bijna zielig. "Ja, meneer?" was het bange antwoord dat ik kreeg maar nu was het echt zielig.
"Ik wil dat je mijn slaapkamer klaar maakt voor 2 extra mensen. Ik wil dat je ruimte maakt voor kleding in mijn kledingkast en die ruimte vult met alle soorten kleding die je maar kunt vinden en bedenken. Ik wil dat je de koelkast vult en ervoor zorgt dat die gevuld is met allerlei soorten voedsel. Ik wil dat je het hele huis schoonmaakt en zorgt dat het er blinkend uitziet en als laatste wil ik dat je alles doet wat ik gevraagd heb VOOR het einde van de nacht en dat je teruggaat naar je huisje als je klaar bent. Ben ik duidelijk?"
"Ja meester"
"Goed, ga nu maar."
"Ja meester" zei hij voor hij de deur sloot.
Ik maakte mijn laatste papierwerk af en verliet mijn kantoor. Ik liep de trap af naar mijn kleine pets.
Toen ik beneden kwam pakte ik de stoel die in de hoek stond en opende de deur van kerker 5.
Ik zette de stoel voor de geopende deur en wachtte tot ze wakker werden. Ik wachtte wat wel een dag leek maar waarschijnlijk maar een uur of twee was.
Langzaam zag ik ze bewegen. Ze openden allebei bijna gelijktijdig hun ogen. Ze keken allebei verward om zich heen.
En toen merkte de kleinste me eindelijk op en staarde me aan met zijn grote bruine ree-ogen.
Toen gaf hij de grotere een stootje. Hij merkte me ook op en keek me niet met bruine maar met groenachtige ogen aan. Tenminste, zo zien ze er van op een afstandje uit.
We staarden elkaar 5 minuten aan, misschien langer. Toen besloot ik eindelijk iets te zeggen.
"Hallo...pets."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
