Over Schilders & Prinsessen

18. You're My Best Friend

Oh. Ik haalde mijn schouders op, mijn standaardantwoord al klaar.

"Het gaat—"

Lux schudde hun hoofd.

"Ik geloof je niet. Ik weet dat je plezier haalt uit je momenten met ons, met Alyssa zelfs, maar ik merk ook dat je terug veel meer in je hoofd zit. Dan heb ik het niet eens over je ruzies met Jo."

Ik wilde mezelf verdedigen. Hun blik was echter streng dus ik hield wijselijk mijn mond. Die gaf me een briefje met een telefoonnummer erop. De getallen waren in dat elegante handschrift van hen geschreven en eronder stond een naam.

"De dochter van de kapster van mijn tía is een psycholoog. Ik heb met haar gesproken en ze heeft een plekje vrij voor je."

Ik staarde naar het briefje en voelde mijn wangen warm worden door de betekenis ervan.

"Lux, dat is heel lief van je, maar ik heb al een psycholoog, dat weet je toch?"

Lux' blik werd zachter en die schudde hun hoofd.

"Ik denk dat we allebei weten dat hij je niet verder helpt, Free. Ik weet hoe je eruitziet wanneer je echt gelukkig bent, en het breekt mijn hart om te weten dat ik dat nu niet in je herken."

Er sprongen tranen in mijn ogen en ik knikte.

"Dank je."

Lux schudde hun hoofd en trok me in een omhelzing. Het voelde alsof er een enorme last van mijn schouders viel, wetende dat die zo voor me uitkeek. Alsof het eindelijk allemaal weer in orde zou komen.

"Je hoeft me niet te bedanken. Dat is wat vrienden doen, toch?"

Ik knikte tegen hun schouder en kon niet voorkomen dat mijn tranen vielen.

"Oh, Free..."

Die trok me een beetje dichter tegen zich terwijl mijn tranen veranderden in gesnik.

"Het is terug."

Die knikte, alsof die dat eigenlijk al wist. Ik wist niet waarom ik het woord zo moeilijk over mijn lippen kreeg. Depressie. Het was niets om me over te schamen. Maar toch voelde het alsof ik gefaald had, alsof ik niet genoeg mijn best gedaan had om gelukkig te worden.

"Het is oké. Met de juiste hulp gaan we ervoor zorgen dat je weer beter wordt."

Ik knikte tegen hun schouder, mijn tranen nog steeds alom aanwezig. Die suste me zachtjes, over en over, tot het woord niet meer zo zwaar leek en het gevoel meer draagbaar, en ik het gevoel had dat die gelijk had.

Ik zou beter worden.

Ik had het al eens eerder gekund en dit keer zou het niet anders zijn. Ik zou mijn depressie weer klein krijgen. Met de juiste hulp en Lux aan mijn zijde, kon het niet mislopen.

***

Ik leunde lui mijn armen op de tafel. Ik voelde me nog steeds vermoeid door mijn emotionele gesprek met Lux van vanochtend, maar ik wist ook dat ik na de vergadering naar huis zou kunnen. Nog even en ik kon me verbergen in mijn bed met Sandwich aan mijn zijde. Quinn blies op haar thee, speciaal geïmporteerd uit Engeland omdat die van ons blijkbaar niet zo lekker was, en maakte op die manier wolkjes in de koele bibliotheeklucht. Ze had vanochtend overdreven vrolijk gedaan, alsof ze op die manier kon doen alsof er niets aan de hand was. Ik apprecieerde het wel, al kon ik me ook inbeelden dat ze zich herinnerde hoe het geweest was toen we net uit elkaar gegaan waren.

Ik had ook niet kunnen vermijden dat ik me voelde alsof de geschiedenis zich herhaalde. Dus in plaats van me weer van haar af te sluiten, zoals ik vorige keer gedaan had, had ik teruggelachen naar haar en haar omhelsd om duidelijk te maken dat ik haar dit keer niet in de steek zou laten. Dat ik me niet nog een keer zoals mijn vader zou gedragen.