Kar Taneleri- Hoonsuk

2

Daha önce iki kez dışarı çıkabilmişti küçük beden ve şimdi yakalanmıştı... Hem annesinin ona kızacağından korkuyor, hem de bir daha dışarı çıkamayacağını bildiği için üzülüyordu. Sessizce kapıyı kapattı ve bir umut alarmının gecikmesini diledi annesinin. Tabi ki bu olağan dışı bir şeydi. Arkasını döndüğünde evin her yerinin dağıldığını, tabakların kırıldığını yani tam olarak evin alt üst olduğunu görmeyi beklemiyordu. Şaşkınlıkla ağzını açtı ve mutfağın kapısında çömelmiş saçlarını koparmak istercesine çekerek ağlayan annesini gördü. Koşarak yanına geldi kriz geçiren kadının. 9 yaşında bir çocuk için bu görüntüler hiç de normal görüntüler değildi ve daha hiçbir şey başlamamıştı.
Annesi ona koşan bedeni gördü ve ellerini saçından çekti hızlıca. Başının dönmesini umursamadan küçük bedeni kollarından kavradı. Ne kadar sert sıktığını ve tırnaklarının minik bileklerin derisine hücum ettiğini fark etmiyordu, fark edemezdi de. Şu an gözü hiçbir şey görmüyordu çünkü. Jihoon gözyaşlarını tutamadı ve ardından ufak hıçkırıklar dağılmış evin içinde yankılanmaya başladı.
"Lütfen anne sakin ol bana kızma. Ben sadece dışarıyı daha yakından görmek iste-"
Cümlesini bitirememişti çünkü annesinin yüzüne attığı tokat onu susturmak için yetmişti. Hıçkırıklar çoğaldı, gözyaşları yüzünde yol aldı... Annesini ilk defa böyle gören küçük beden korkudan titriyordu.
"BENİM SANA KAÇ KERE ANLATMAM GEREKİYOR DIŞARIYA ÇIKMANIN NE KADAR TEHLİKELİ OLDUĞUNU? NE YAPMAK İSTİYORSUN SEN? ÖLMEK Mİ İSTİYORSUN? BEN SENİ BU YAŞINA KADAR KORUDUM JİHOON EMİN OL BEN ÖLMEDEN ÖLMEYECEKSİN. BU EVDEN DIŞARI ADIMINI ATMAYACAKSIN. ONLAR DIŞARI ADIMINI ATTI DA NOLDU?  KAZA GÜNÜ İKİSİ DE KOLLARIMIN ARASINDA ÖLDÜ. BİZİ TERK ETTİLER SIRF LANET OLASI EVİN DIŞINA ÇIKMAK İÇİN. ONLARA GİTMEYİN DEMİŞTİM HATIRLAMIYOR MUSUN? O GÜN... O GÜN..."
Annesi aklına gelen anılarla kulaklarını kapatıp çığlık atmaya başladı. Jihoon daha çok titremeye başladı.
"Anne özür dilerim lütfen kendine gel çok özür dilerim... Söz veriyorum bir daha asla dışarı çıkmayacağım!"
İki beden de sarsılarak ağlıyordu. Jihoon annesini bu hale getirdiği için kendine çok sinirliydi. Annesi ise... Anılarında boğulmakla meşguldü. Aradan geçen bir saatten sonra ikisinin de ağlaması dizginlemiş, anne kendine gelmişti. Karşısındaki çocuğun yüzüne baktığında ona vurduğunu fark etti ve kendine lanetler savurdu.
"Jihoon... Ben, ben çok özür dilerim bebeğim. Sana tokat atmamalıydım...Beni affedebilir misin? Kendimde değildim, gözlerim kararmıştı. Çok özür dilerim oğlum."
Jihoon kollarını annesinden gizledi çünkü annesi onları görseydi daha çok ağlayabilirdi. Onu mutsuz görmek istemiyordu, zaten yeterince sorun çıkarmıştı. Yavaşça annesine yaklaştı ve ona sıkıca sarıldı.
"Özür dilerim bebeğim."
"Özür dilerim anne."