*** Winnaar We Write 2022: Romantiek & Beste Personages ***
Frederica -Freddie- Scott houdt van haar leven. Haar vrienden en familie houden van haar zoals ze is en ze heeft de job van haar dromen. Wat is er immers beter dan je dagen vullen met het h...
Ik had geen idee in wat ik zin had en scrolde lusteloos door mijn eindeloze 'to watch'-lijst. Ik wist dat ik het komende uur zou verspillen met iets te kiezen dat ik uiteindelijk toch niet zou willen zien, maar ik kon mezelf er niet toe aanzetten om weer overeind te komen.
Ik kwam uit bij een film helemaal onderaan mijn lijst. Het was er een die ik al zo vaak gezien had dat ik hem al jaren vanbuiten kende, maar ik startte hem toch. Het gaf me een soort van comfort om te weten wat er zou komen, terwijl ik me tegelijk ook niet schuldig moest voelen als ik weer een stuk gemist had omdat ik afgeleid werd door iets anders.
Sandwich, bijvoorbeeld.
Het hoofdpersonage verscheen in beeld en ik voelde mijn hart een beetje kalmeren door de vertrouwdheid van het beeld. Nog voor ze haar mond opende, had ik haar lijnen tekst al opgezegd. Sandwich keek op van haar rustplek op het bed, maar legde haar kop weer neer toen ze doorkreeg dat ik niet tegen haar bezig was.
Ik voelde me bijna een idioot, maar eigenlijk kon het me niet veel schelen wat Sandwich van me dacht, dus deed ik verder, tot het onrustige gevoel in mijn borst eindelijk verdween en ik eindelijk weer helder kon nadenken.
Mijn film was nog niet halverwege toen mijn telefoon ineens trillend aangaf dat iemand met me wilde praten. Ik schoot overeind en gooide de afstandsbediening op mijn zetel. Ik spurtte naar mijn bed en vond mijn telefoon in een wirwar van dekens en kat net nadat mijn beller opgelegd had. Prinses 👑. Ik keek fronsend naar mijn gsm, me afvragend waarom Alyssa me op dit uur nog nodig kon hebben. Was er iets ergs gebeurd? Ik drukte meteen weer op haar nummer zonder er verder over na te denken.
"Frederica?"
"The one and only."
Alyssa lachte zachtjes aan de andere kant van de lijn en ik voelde een glimlach op mijn gezicht verschijnen. Sandwich leek door te hebben wie er belde en kwam me kopjes geven, alsof ze niet helemaal akkoord was met het feit dat ze mijn aandacht moest delen met iemand anders. Verwend nest. Ik aaide haar over haar hoofd en schudde glimlachend mijn hoofd.
Het bleef even stil en ik beet op mijn lip.
"Had je iets van me nodig, prinses?"
"Oh, ja, ik euh..."
Ze twijfelde even. Ik wachtte geduldig af terwijl ik terug richting mijn zetel wandelde. Ik pauzeerde de film niet, maar staarde even naar het scherm terwijl ik het gevoel dat in mijn borst opkwam, probeerde te negeren. Het was warmer en zachter dan de nervositeit van eerder, maar daarom niet meer welkom.
"Nee, eigenlijk niet. Ik ben Jo daarstraks tegengekomen in de bibliotheek, maar jij was blijkbaar al naar huis, dus..."
Ze maakte haar zin niet af, maar ik voelde mijn irritatie opwellen bij de vermelding van mijn zus.
"Heeft ze iets over me gezegd?"
Het voelde plots alsof ik me weer moest verdedigen voor iets dat ik niet gedaan had en dat was wel het laatste waar ik zin in had vanavond. De blijheid die ik gevoeld had omdat Alyssa me gebeld had, was verdwenen, en ik voelde me er rot over. Als Jo na Lux nu ook nog Alyssa in haar handen kreeg, dan...
"Oh, nee, niets speciaals, ze was iets vergeten, denk ik. Lux was ook nog in de bibliotheek. Het was gewoon dat ik verwacht had dat jij daar nog zou zijn, omdat je meestal de laatste bent."
Ik knikte, maar het voelde alsof haar woorden langs me heen glipten. Ik was inderdaad ook altijd degene die het langste bleef, maar vandaag had ik een afspraak gehad bij de tandarts, dus ik had niet anders gekund dan op tijd te vertrekken. Het verbaasde me wel dat Lux er nog was geweest, maar ik had niet langer de energie om me er vragen bij te stellen. Wat was juist het doel van dit telefoontje geweest? Had ze het me al gezegd en had ik het compleet gemist, of niet?
"Wilde je me nog iets zeggen, prinses, of was dat het?"
Ik kromp een beetje in elkaar door de hardheid van mijn stem, maar ik kon mijn woorden niet meer terugnemen. Ik hoorde Alyssa lichtjes naar adem happen en ik wist dat ik beter mijn mond had kunnen houden. Waarom kon ik nooit eens even stilstaan voor ik iets zei?
"Sorry. Ik wilde je niet storen."
Haar stem was kort en als ik me niet zo slecht voelde over mezelf, dan zou ik zweren dat ze gekwetst klonk. Ik wilde haar bijna tegenhouden, maar ze gaf me de kans niet.
"Tot nog eens, Frederica."
Het nerveuze gevoel van eerder kwam meteen weer opzetten, en deze keer wist ik meteen dat ik het niet meer van me zou kunnen afschudden. Ik verpestte ook altijd alles.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
