Forbidden Affection (Farillion series 6)

S I M U L A

S i m u l a

Good bye

They say, the first people who can help you in this life time, is your family.

'Pamilya' 'yan daw ang unang makakatulong sa 'yo kapag nasa pinaka-ibaba kana. Pero talaga ba? Talaga bang pamilya nga ang makakatulong sa 'yo kung nasa pinaka-ibaba kana ng buhay?

I have so many questions on my mind that nobody knows because I kept my mouth shut. I choosed to be speechless, I kept my pain to myself. I kept it inside me for so long.

Bakit sa akin ay hindi ko naramdaman ang isang pamilya? Bakit habang nandito ako sa pinaka-ibaba ko sa buhay ay hindi ko naramdaman ang malasakit at tulong nila sa akin?

Alam ko na itinago ko ang lahat at pinili nalang ang maging tahimik, wala akong pinagsabihan ngunit kailangan ko pa bang ipakita muna ang kahinaan ko bago nila mapansin na nahihirapan din ako? If they will ask as me if I'm okay, I'll answer yes. But... the pain inside is too much to handle. Hindi ko matiis ang sakit.

So now, I decided to cut it. I choosed what is the best thing to do. I know it's a very crucial decision, but I don't have a choice but to do it for myself. I need peace. Para sa ikaka-tahimik ko, at para sa ikaka-tahimik nilang lahat. Maraming problema sa mundong ito, at sawang-sawa na ako sa sakit na paulit-ulit nalang.

I'm so tired, I can't carry it anymore and act like I'm not dying inside.

Sana nga noon ko pa ito ginawa eh, kundi sana hindi na ako aabot sa panahong 'to na nag-uumapaw na sa loob, punong-puno na ako na tipong hindi ko na kaya.

Sa edad kung ito ay may dalawa akong kinakatakutan sa buhay. Scared for become a 'disappointment' and a 'failure'. Takot na takot ako sa dalawang bagay na iyon. Dahil pakiramdam ko kapag nagawa ko iyon ay wala ng magmamahal sa akin.

Lalo na pagdating sa ina ko. Takot akong mag fail sa harapan niya dahil baka mabawasan ang pagmamahal nya sa'kin kapag ginawa ko 'yon. Kaya kahit na ayaw ko at kung gusto niya ay ginagawa ko nalang nang walang reklamo.

There are so many things that I wanted to do but she refused and stopped it for me. Nagagalit ako kasi parang wala akong choice na kahit ayaw kung gawin ang isang bagay at kung gusto ni Mama ay mapipilitan pa rin akong sundin ito. Gusto kung maramdaman na kontrolado ko pa rin ang buhay ko. That I am the leader of my life and no one can dectate me. I lost my freedom, may mga gusto akong gawin pero kung ayaw ni Mama ay wala akong magagawa.

I was mad because I feel so useless and unimportant. Useless because my decisions in life are not valid to my Mother. Balewala lahat ng iyon sa kanya, kasi dapat ang mga gusto niya lang ang masusunod sa buhay ko. Walang halaga ang mga desisyon ko sa buhay. Unimportant because if I'll fail, she would be so disappointed of me, even if it's just a one mistake.

Bawal akong magkamali. Dahil sa isang pagkakamali ko ay magiging disappointed na siya sa akin.

Kaya dapat ang perfect lahat.

Kaya kahit minsan na hindi ko na kaya ang mga gusto niya. Ay pilit ko pa ring kinakaya at tinitiis para maging proud lang siya sa akin. Just to hear from her that she's proud at me. Because she's so important to me. I love her, ayaw ko na masira ang relasyon naming mag ina dahil lang sa nag failed ako sa isang bagay na gusto niya.

I love my family. I can risk everything for them, kahit pa ang sarili kong kaligayahan ay makakaya ko na isantabi para sa aking pamilya. Para hindi lang ito masira.

But it all shuttered away when I discovered a huge secret. Pagkatapos kong malaman ang lahat, pakiramdam ko lahat ng pagmamahal ko sa kanila ay napalitan na ng galit.