Over Schilders & Prinsessen

10. I'm Going Slightly Mad

Ze zou me anders toch nog de hele avond lastigvallen.

Ik plette mijn telefoon tussen mijn schouder en oor en zette mijn poging om de deur open te krijgen verder. Ik besefte eindelijk dat ik met de sleutel van de hal bezig was en draaide met mijn ogen terwijl ik de volgende sleutel aan mijn ring nam. Dit keer paste hij meteen. Ik duwde de deur open met mijn heup terwijl ik Jo begroette over de telefoon. Ik werd tegelijk verwelkomd door een klaagzang van Sandwich en ik zuchtte. Had ik dan geen moment rust?

"Freddie? Mama is binnenkort jarig en ik wilde weten of je wilde bijleggen voor haar verjaardagscadeau."

Ik legde mijn sleutels op het aanrecht en zette mijn eten ernaast, dat ondertussen al bijna koud was. In de microgolf dan maar. Sandwich leunde tegen mijn been om duidelijk te maken dat ze honger had, dus ik besefte dat mijn eigen honger zou moeten wachten. Ik begon eindelijk door te krijgen hoe katten werkten, hoewel dat niet wilde zeggen dat ik er altijd mee akkoord ging. Ik mompelde dat ze geduld moest hebben en dat ik ook niet kon vliegen, maar besefte te laat dat Jo me nog kon horen.

"Hemel, ze is al jarig over een week. En het is niet alsof ik je opjaag om een antwoord—"

"Ik had het niet tegen jou."

Ik draaide met mijn ogen. Wie dacht ze eigenlijk wel dat ze was? Ze mocht eigenlijk al van geluk spreken dat ik haar niet weggedrukt had. Daarnaast, waarom had ze het me daarstraks niet gevraagd, toen ze nog in de bibliotheek was? Dit kostte ons beide meer tijd, en ik had geen zin om die aan haar te spenderen.

"Oei, sorry. Ik wist niet dat je bezoek had."

Ik onderdrukte de neiging om opnieuw met mijn ogen te draaien. Ze klonk oprecht verbaasd dat ik met mensen omging, alsof ze niet letterlijk als een bloedzuiger op mijn vrienden hing.

"Dat heb ik ook niet. Mijn kat heeft honger, en elke seconde dat we bellen, is een seconde dat ze langer zonder eten zit."

"Sinds wanneer heb—"

Nope. Dit was niet het moment voor diepe gesprekken en al helemaal niet met Jo. Dat was niet het soort relatie dat we hadden en ik was niet van plan om daar vanavond verandering in te brengen. Mijn maag maakte een knorrend geluid en ik besefte dat het niet lang meer zou duren voor ik humeurig zou worden.

"Wat ga je kopen voor mama?"

"Oh, eumh..."

Ze twijfelde even, de teleurstelling duidelijk hoorbaar in haar stem. Ik wist dat ik me schuldig zou moeten voelen, maar het irriteerde me alleen maar. Jo had haar emoties altijd ingezet om mensen te bespelen, maar op mij had het nooit effect gehad. Nu dus ook niet.

"Ik had misschien gedacht aan een plantenspuit en nog wat andere leuke tuinspullen? Ze heeft het al weken over dat ze een mooie heeft zien staan in die ene winkel..."

Ze klakte enkele keren met haar tong alsof ze op de naam van de winkel probeerde te komen. Ik had geen idee over wat ze het had, of over welke plantenspuit het ging. Ik zag mama maar twee keer per maand, soms zelfs niet, wanneer ze mijn was kwam brengen. Ik had haar al meermaals gezegd dat ik voor haar wilde koken in ruil voor het feit dat ze mijn kleren waste, maar het leek alsof onze agenda's daar altijd een ander idee over hadden.

Jo probeerde aan de andere kant van de lijn nog steeds op de naam van de winkel te komen. Ik deed geen moeite om haar te helpen. Ze was de enige van ons die nog thuis woonde, wat er alleen nog maar meer voor zorgde dat ze verwend werd. Niet dat dat veel verschil was met toen we wel nog allemaal thuis woonden, maar goed. Het perfecte cadeau van perfecte Jo. Even wilde ik weigeren om mee te betalen, maar ik wist ook dat ik zou vergeten om zelf iets te kopen. Dus zuchtte ik.

"Is goed. Stuur me maar hoeveel het kost."

Ze leek nog iets te willen zeggen, maar Sandwich streek weer tegen mijn been, haar laatste restje geduld nu op, dus ik besloot dat het tijd was om te gaan.

"Ik zie je morgen in de bibliotheek, Jo."

Ik drukte af voor ze kon antwoorden en gaf dan mijn volledige aandacht aan mijn kat.

Ze vloog in haar brokken alsof ik haar al weken uitgehongerd had. Overdrijver. Ik had haar etensbak vanochtend goed gevuld achtergelaten, dus het was ook niet mijn fout dat ze het allemaal in een keer opat. Misschien moest ik investeren in zo'n automatische voeder.

Ik zette mijn eten in de microgolf terwijl ik mijn telefoon weer ontgrendelde.

Jo aan jou: [afbeelding]

Was een telefoontje al niet genoeg? Ik draaide met mijn ogen. Een tel lang overwoog ik om het bericht te negeren tot morgen, maar ik wist ook hoe gemeen dat zou zijn. Ik drukte de melding open terwijl de microgolf zoemend mijn eten verwarmde. Ik draaide me om en beet zachtjes op mijn vork terwijl ik de foto van de plantenspuit bekeek.

Ze zag er een beetje vintage uit, maar ik kon niet afleiden of ze dat echt was, of gewoon zo nagemaakt was. Het glas was groen getint, mama's lievelingskleur, dus ik begreep waarom ze er zo enthousiast over was geweest. Ik wist dat mama al meerdere plantenspuiten had, maar langs de andere kant stond ons huis ook overvol met plantjes, dus misschien kon eentje extra geen kwaad.

Ik had mama's groene vingers niet geërfd, integendeel. Ik kon een plant al doen sterven als ik er te lang naar keek. Het was duidelijk dat die genen allemaal naar Brian gegaan waren. Hij was al van jongs af aan met mama meegegaan naar haar tuinierjobs, verspreid over heel Washington, en het was daar dat hij zijn passie voor bomen ontdekt had.

De rest van ons -Jo, Roger, en ik- moesten het doen zonder groene vingers.

Jij aan Jo: ziet er goed uit

Er verschenen meteen drie bolletjes. Kom op, Jo. Hoeveel had ze te vertellen vanavond? Ik haalde mijn eten uit de microgolf zonder te wachten op de pieptoon en liet me op mijn zetel vallen. Sandwich volgde me meteen en nestelde zich tegen mijn been.

"Vergeef je me dan toch?"

Ze keek even naar me op, haar blik verre van lief, en ik schudde glimlachend mijn hoofd terwijl ik mijn vork ik mijn eten stak.

Jo aan jou: Als je wilt, kunnen we ze samen gaan halen?

Ik schudde mijn hoofd om de absurditeit van haar vraag.

Jij aan Jo: de winkels zijn al toe als ik thuiskom van mijn werk

Ik hoopte dat ze daarmee de hint zou begrijpen. Ik nam een hap van mijn eten, dat hemels lekker was, en bedankte mijn stille weldoener. Mijn gsm trilde weer en ik zuchtte. Ik had bijna zin om mijn telefoon weg te gooien, maar ik hield me in en keek naar de melding.

Jo aan jou: Het was maar een vraag.

Ik draaide met mijn ogen en klikte mijn scherm weer zwart. Ik had geen idee waar ze haar plotse nood voor zusterliefde ineens vandaan haalde, maar dat wilde niet zeggen dat ik het gevoel met haar deelde. Ik krabde Sandwich achter haar oor en nam nog een hap van mijn eten.

Mijn telefoon trilde opnieuw en ik voelde mijn irritatie nu opwellen. Prima, daar was mijn slechte humeur dan toch. Was het nu echt zo veel gevraagd om me gerust te laten? Ik snoof terwijl ik mijn telefoon weer bekeek, klaar om een niet-zo-vriendelijk berichtje terug te sturen, maar het bericht had dit keer een heel ander effect.

Prinses 👑 aan jou: Smakelijk x

Oh.

Als iemand voor mij phad thai wil kopen, mijn nummer is 04xoxo 😉😂