Over Schilders & Prinsessen

7. Hang on in There

Er verschenen drie bolletjes onderaan het beeld die aangaven dat enkele van mijn vrienden aan het typen waren. Ik maakte een weddenschap met mezelf dat het Lux zou zijn die als eerste zou antwoorden. Lux. Ik vloekte inwendig toen ik besefte dat ik die helemaal niet op de hoogte gebracht had van mijn tripje naar Baltimore.

Quinn aan Les Queerios: Ugh, je bent een eeuwige gelukzak om daar te zijn. Het huwelijk van je zus is letterlijk het evenement van de eeuw!

Daar had Quinn wel een punt natuurlijk. Ik had hen dan misschien nog nooit ontmoet, toch had ik het gevoel dat hun huwelijk niet te negeren viel. Ze waren twee troonopvolgers en ook nog eens twee vrouwen. Het vormde spektakel genoeg voor de robbelbladen, zelfs voor die aan deze kant van de Atlantische Oceaan.

Samuel had ons al weken informatie gevoed die niemand anders te horen kreeg. Dat zijn vader bijvoorbeeld weigerde te gaan, of dat de oma van prinses Victoria geen uitnodiging gekregen had. Het brak mijn hart dat mensen nog steeds zoveel haat konden dragen voor zoiets moois, maar het was wat het was. Oh, wat droomde ik van een betere wereld. Het leek het koppel niet af te leiden van hun feestelijkheden, als ik de foto zo bekeek. Ik zoomde verder in op hun gezichten, ook al maakte dat de ruis op het beeld alleen nog maar erger. Hun stralende glimlachen alleen al leken genoeg om de hele zaal te verlichten, en het zorgde ervoor dat ook mijn mondhoeken de hoogte in gingen.

Lux aan jou: Hoe dood ben je? Moet ik je deur openbreken? Brandweer bellen?

Ik keek geschrokken naar het bericht en opende snel de melding. Ik zag dat Lux alweer een nieuw bericht aan het typen was en wachtte erop, wetende dat ik toch niet sneller zou kunnen typen dan hen.

Lux aan jou: Ik kan zien dat je mijn berichten gelezen hebt, dus je leeft nog

Ik draaide glimlachend met mijn ogen. Ik wilde antwoorden, maar een nieuw bord werd voor mijn neus geplaatst.

"Gepocheerde kalfslende met fijngesneden spruitjes, zeepostelein en een velouté van salie."

Oh. Ik wilde de ober bijna zeggen dat ik helemaal geen vlees at, maar hij had zich al weggedraaid voor ik de kans kreeg. Ugh, dit etentje was echt waardeloos. Ik keek naar het bord voor me en naar de mensen errond, en kwam tot het besef dat Alyssa naar me aan het staren was. Oeps. Ik besefte hoe onbeleefd ik was, mijn gsm nog steeds in mijn handen, en typte een snelle reeks berichten naar Lux.

Jij aan Lux: uhu

Jij aan Lux: alyssa heeft me ontvoerd, ik vertel het je later

Ik zag meteen de drie bolletjes weer verschijnen, maar ik drukte het gesprek weg voor die hun bericht kon versturen. De melding kwam op mijn scherm, Alyssa's naam in drukletters met meerdere vraagtekens erachter, maar ik drukte mijn scherm op zwart en keek weer naar Alyssa. De prinses had haar aandacht ondertussen op haar bord gericht. Er zat iets bedenkelijk in haar blik, alsof ze het niet helemaal vertrouwde. Ik probeerde me een gepaste vraag te verzinnen, maar vond niet meteen iets.

"Wat euh... Voor wat dient dit etentje eigenlijk?"

Wow, meesterwerk, Freddie. Alyssa staarde naar haar bord alsof het poten gekregen had. Ze reageerde amper op mijn woorden. De vrouw naast haar was eindeloos tegen haar aan het praten en ik besefte dat ik haar waarschijnlijk beter gerust kon laten. Ik had geen idee wie Alyssa's gesprekpartner was, maar ik kon me zo inbeelden dat ze ook een titel had die een of ander soort reverence van me vereiste. Het was logisch dat Alyssa zich met haar bezig moest houden, in plaats van met een schilder die ze opgevist had in haar bibliotheek. Toch zat het me een beetje dwars.

Niet dat ik het erg vond dat ze me niet gehoord had, integendeel, hoe minder Alyssa met me praatte, hoe beter. Maar de manier waarop ze naar een punt in de verte leek te staren, haar gezicht leeg van enige emotie, en haar vingers nerveus pulkend aan de rekker om haar pols, deed me op mijn hoede zijn.