CHAPTER 16

48 3 0
                                    

CHAPTER 16

"Calm down Melissa, everything will be fine, calm down, hmmm?"

Agad ko syang naitulak at nanlalaki ang matang tinignan sya.

"H-how did you know my name? I am certain na ngayon lang tayo nagkita?" Naguguluhang tanong ko sakanya. He looked at me and placed his hand on his chest acting as if he was hurt.

"Ouch pain! Ako nga kilala kita tapos ikaw pati pangalan ko hindi mo alam?" He dramatically said, I rolled my eyes at him. Humalukipkip ako at tinignan sya sa mata.

"Antonius Mathon Carson is my name but you can call me yours, love." He said grinning, sumimangot ako. Pero kalaunan ay narealize ko rin ang pangalan nya.

"Carson? You are Anthony Carson? My brother's best friend?" paniniguro ko, nagtaas baba ang dalawang kilay nya.

"Uhuh, and its Mathon for you my loves." I rolled my eyes again

"Whatever Mathon," tumawa sya at ginulo ang buhok ko kaya agad kong tinabig ang braso nya.

We stayed there for minutes, kahit ngayon ko lang sya nakilala ay hindi ko mapigilang maging comfortable sakanya. Kaya siguro close sila ni Emersyn dahil makikita mo parin ang pagiging sweet nya kahit maloko sya.

Hinatid nya ako sa bahay gamit ang Mercedez Benz nya.

"I'll go now," tahimik kong paalam sakanya. Tumango sya at nakangiting nakatitig saakin.

Why is he like that? I mean he looks really handsome-- ang landi Apple.

"Drive safely," I told him before I finally go out of his car, he smiled at me.

"See you around my love." He said and winked at me, with his dashing smile printed on his face before he drove his car away.

Napabuntong hininga ako bago tuluyang pumasok sa bahay. Agad bumungad sa harap ko si mommy na nakaupo sa mahabang sofa.

She looked at me worriedly.

"Where did you go baby? Masyado kang nalate, come, I'll prepare your dinner." Sunod sunod na sabi nya, I shook my head and smiled weakly at her.

"I'm sorry mom, may tinapos lang po akong assignment, and I already ate na po sa labas," I answered. "Kayo po? Nakakain na po kayo?"

Mom shook her head. "Hindi pa, I was waiting for your dad."

Dahil sa sinabi nya ay nawala ang pilit na ngiti ko, I sighed.

"Pupunta na po ako sa kwarto ko," nakayukong paalam ko at dumeretso na sa stairs.

I wiped my tears after I closed my door. Pabagsak akong humiga sa kama at hinayaan nalang ang luha ko.

Now I understand why most of those kids with separated parents choose to change themselves. Sobrang hirap pala.

Hindi pa man sila naghihiwalay pero ang sakit nang isipin. Ang gulo-gulo na. I don't know how will I face them with my usual self. Hindi ko na alam kung makakangiti pa ba ako sa harap ng pamilya ko pagkatapos ng lahat ng ito.

My mommy...

Naaawa naako sakanya. She's still hoping that dad still love her, that dad will still choose her like what he used to.

I can't blame my mom, dahil sobra-sobra ang ibinigay na pagmamahal sakanya ni daddy noon, yung tipong mahuhulog ka ng sobra, she loved him so much to the point that she can't find herself unloving him.

Pero si daddy nga nakayanan nya...

I hate this life.

Kung sana pag-gising ko panaginip lang ang lahat ng ito.

Carrying The Bachelor's DaughterOpowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz