~Hoop in Liefde~

Op de kamer

Toen we mijn kamer binnen liepen wist ik niet wat ik moest doen. Waar moet ik zitten? Moet ik op mijn bed zitten, of lijkt dat weer raar? Ik kan ook op mijn bureaustoel gaan zitten maar dan moet Sven op mijn bed, wat nou als hij dat niet fijn vind?! Terwijl ik stil stond liep Sven langs me en ging op de bureaustoel zitten, kut zooi, ik had mijn bureau moeten opruimen. 'Dus...onze ouders gaan trouwen' zegt Sven waardoor hij de stilte breekt. Ik probeer Sven aan te kijken maar hij is gefocust op de rommel die op mijn bureau ligt. 

Na een tijdje stilte kijkt Sven me geïrriteerd aan, 'ga je nog wat zeggen of blijf je daar maar staan staren?' Ik schrik wakker, shit, ik was weer aan het staren. 'Uh ja sorry, ik zit met mijn gedachtes ergens anders' zei ik terwijl ik ging zitten op mijn bed, om het niet ongemakkelijker te maken keek ik maar gewoon naar mijn krijt muur. 'Ik snap het, ik vind het ook altijd lastig om te beseffen dat mijn ouders niet meer van elkaar houden' zei Sven terwijl hij zich naar mij draaide 'Ik kan dan ook altijd verdwalen in mijn eigen gedachtes'. 'Dus we worden dan stiefbroers' zei ik, waarom ben ik zo slecht in het voeren van gesprekken, dit had zo niet te maken met het gesprek. 'Ja' zei Sven ongemakkelijk, er kwam weer een stilte waardoor we onze ouders beneden hoorden praten. 'Waarom ben je eigenlijk gescheiden van je vorige man?' vroeg Jeroen, mijn ogen werden wijd, gaat mijn moeder liegen of gaat ze eindelijk de waarheid vertellen? 

Opeens hoor ik Sven naar me roepen 'wat een kut operators heb jij!', is hij nou aan het gamen op mijn laptop? 'wat ben je aan het doen?' vroeg ik. Ik probeerde naar mijn laptop te kijken om te zien wat hij aan het doen was, maar voor de laptop zat Sven, ik besefte me nu pas hoe breed zijn schouders eigenlijk waren, ik kreeg er de kriebels van. 'Ik ben Rainbow aan het spelen, wat verwacht je anders' zei Sven op een stomme toon, 'weet ik veel wat jij allemaal speelt, ik ken je nog maar net' zei ik. 'En alsnog zit ik hier op je kamer' zei Sven terwijl hij me aan keek. Iets in zijn blik was anders geworden, er ontstond een soort spanning tussen ons. Sven draaide zich weer terug om naar het spel en ging weer fanatiek verder. 

Wat is dit gevoel dat ik kreeg van hem? Het voelt zo raar. Als spanning die door mijn hele lichaam gaat, een soort vuurvliegjes die zitten rond te zweven in mijn buik, of sterretjes die aan het twinkelen zijn. Dit gevoel heb ik nog nooit gehad bij iets of iemand. Ik begon te luisteren naar Sven zijn stem, hij deed misschien agressief maar zijn stem vond ik alsnog rustgevend. Ik begon te verdwalen in mijn gedachtes terwijl zijn stem in mijn hoofd bleef dwarrelen. Na een tijdje begon ik iets te voelen.

Shit.

Dit gevoel herken ik dan weer wel.