~Hoop in Liefde~

De ontmoeting

De tijd is aangebroken, ik ga Jeroen en Sven ontmoeten. Ik vind het raar dat ik nerveus ben over Sven, maar niet over Jeroen. Deze zenuwen heb ik nog nooit eerder gevoeld. De naam Sven heeft sinds gisteren de hele tijd in mijn hoofd gezeten, het is een best leuke naam. Maar waarom voel ik me zo?

Ik sta voor mijn spiegel, om nog even mijn blouse glad te wrijven, ik heb amper tijd gehad om het te strijken, dus dit is mijn beste poging om hem glad te krijgen. Terwijl ik bezig ben met mijn blouse hoor ik de deurbel, shit, ze zijn er al.

Ik hoor mijn moeder beneden al vrolijk doen, een paar seconden later hoor ik mijn naam. De zenuwen beginnen zich op te hopen terwijl ik de trap af loop. Ik doe de deur naar de woonkamer open en zie daar twee mannen staan, nou ja, eigenlijk een man en een jongen. Mijn ogen gingen gelijk naar de beeldschone jongen die verder in de woonkamer stond. Hij was net naar de kapper geweest, dat kon je zien, het stond hem geweldig. Zijn kapsel gaf het perfecte accent om er voor te zorgen dat zijn kaak er sterk uit zag. Zijn ogen vielen op, niet door de kleur, maar door de vorm en emotie die ze gaven. Zijn wenkbrauwen waren dik, maar niet te dik. Zijn neus was perfect voor zijn gezicht, en zijn lippen, wat is er nou niet goed aan zijn lippen. Niet alleen zijn gezicht was perfect. Toen mijn ogen verder naar beneden gingen, zag ik zijn brede schouders. Zijn handen waren achter zijn rug dus ik kon zijn armen niet goed bestuderen. Oh god, zelfs zijn lengte was perfect, hij was bijna langer dan de rest.

Wacht, waarom denk ik zo over hem? De zenuwen in mijn buik zijn veranderd naar vlinders, hopelijk had hij niet door dat ik zat te staren.

'Ah, Toby kom hier' zegt mijn moeder, ze lijkt een heel ander persoon. De blik in haar ogen toont een jonge vrouw, ze lijkt wel een tiener die voor het eerst een vriendje heeft. Alhoewel ze er zo misschien uit ziet, weet ik dat dat niet zo is. Diep van binnen is ze een duister persoon, die langzaamaan meer naar boven komt. Misschien moet ik Jeroen toch gaan waarschuwen voor haar, voordat het verleden zich herhaald. 

'Dit is mijn zoon Toby, stel jezelf voor Toby' zegt mijn moeder, wat is dit nou? Moet ik mezelf nu echt gaan voorstellen alsof ik nieuw ben in groep acht? Ik kijk Jeroen en Sven aan, wat moet ik zeggen? Zometeen zeg ik iets raars waardoor Sven niet meer met me wilt praten. 'Nou uh, ik ben Toby' zeg ik, wat doe ik, dit wisten ze al.
Sven kijkt me raar aan, en Jeroen staat een beetje ongemakkelijk. Kut zooi, ik ben hier nog niet eens een minuut en ik heb het al verneukt.

Er was een ongemakkelijke stilte, ik wil op dit moment echt dood. Opeens begon mijn moeder weer te praten

'Toby, ga maar met Sven naar je kamer,  dan kunnen Jeroen en ik alvast praten over ons huwelijk' oh god, een op een zijn met Sven brengt een brok in mijn keel. De zenuwen beginnen weer terug te komen terwijl ik de trap op loop met Sven achter me aan.