~Hoop in Liefde~

Arme man

Ik kwam thuis van school, ik heb mijn "moeder" nog steeds niet vergeven. Laatst heeft ze het aardig doen opgegeven, en nu gaat ze elke dag weg om op dates te gaan. Leuk hoor, lekker in de avond alleen eten. Ik heb al moeten solliciteren bij verschillende baantjes om genoeg geld te krijgen voor het avondeten. Het enige waar mijn moeder haar geld aan besteed zijn nieuwe jurken en make-up zodat ze er beter uit ziet. Ik heb vanuit haar kamer gehoord dat ze weer met een nieuwe man op date gaat. Arme man, die weet niet wat hem overkomt. Wat nou als ik hem vertel wat ze mijn vader heeft aangedaan, zou hij dan nog steeds met haar op date willen? Ik kan maar beter stil blijven, het is eindelijk rustig in het huis omdat mam bijna nooit thuis is, en als ze thuis is doet ze alsof ik niet besta. Niet dat ik het erg vind, maar het liefste zou ik nog wel iets van aandacht willen.

PAAR WEKEN LATER:

Wat een rare schooldag heb ik zojuist gehad, een meisje kwam naar mij toe om te vertellen dat ze me leuk vond. Alsof ik dat geloof, telkens als er een situatie zoals dit gebeurt moet ik weer denken aan vorig jaar, wat een kut jaar was dat. Sinds dien heb ik nooit meer iemand leuk gevonden, of überhaupt gedacht aan dat soort dingen. Als er een romantische film op tv komt zet ik het meestal gelijk af, het zijn toch allemaal leugens. Mijn psycholoog vond dat ik meer open moest staan voor nieuwe kansen, en dat ik moest beginnen met mijn moeder een nieuwe kans geven. Alsof hij weet waar ik mee zit, mijn moeder is de reden waarom mijn familie uit elkaar is gevallen. Soms denk ik nog aan mijn vader, wat zou hij nu aan het doen zijn? Heeft hij een nieuwe vriendin, of heeft hij ook de hoop in liefde verloren? Hoe dan ook, mensen zijn niet te vertrouwen, hoe goed je ze ook kent, hoe leuk ze kunnen zijn.

Mijn moeder is al een tijdje bezig met die man, Jeroen heette hij. Sinds dat mijn moeder een maandje of meer met hem bezig is, lijkt ze veel vrolijker. Ze ruimt het huis op, zet overal bloemen neer en praat eindelijk weer tegen mij. Ze kan jammer genoeg alleen maar praten over Jeroen, maar dat is al iets. Ze heeft het er over gehad dat ze met hem wilt trouwen, hoe dom is ze wel niet? Jeroen lijkt me wel aardig, kwa de verhalen die mam verteld. Blijkbaar heeft Jeroen haar meegenomen naar zijn vakantie huisje in Italië, daarom was ze dus opeens zo lang weg. Ik begin mijn moeder wel iets meer te mogen, allemaal te danken aan Jeroen, hij brengt haar altijd in een goede bui.

3 WEKEN LATER:

Dit meen je niet, vandaag kwam ik thuis bij een zingende moeder. Ze was aan het dansen van geluk, zo heb ik haar echt nog nooit gezien. Toen ze me zag kwam ze gelijk naar me toe om me een knuffel te geven, ik duwde haar gelijk weg. 'Ik ga trouwen met Jeroen!!' was ze aan het zingen, als je het zingen wilt noemen. Wat!? Dit meen je toch niet, ze gaat trouwen met een man die ik nog nooit heb ontmoet! Wat nou als die man opeens een drugsdealer is, of erger!

'Mam, ben je helemaal gek! Ik heb die Jeroen nog nooit gezien!' Zei ik boos. Ik weet het, ik hoor niet zo te reageren, omdat ik haar toch niet mag, maar ik wil niet dat hier opeens een random man over de vloer komt. Wat nou als die Jeroen opeens 6 kinderen heeft, moet ik dan mijn kamer gaan delen!? Dat gaat zeker niet gebeuren.

'Ik weet het, het klinkt raar, maar morgen avond komt Jeroen langs met zijn zoon, dus gedraag je en kleed je dan fatsoenlijk aan' zei mijn moeder. Hoe erg ik het ook haat dat ik mijn moeder vrolijk zie met een andere man, vind ik het wel fijn dat ze een beetje aan me denkt.
'Een zoon, is hij mijn leeftijd?' Vroeg ik. 'Ja, ik heb zijn zoon trouwens al ontmoet, hij heet Sven en waarschijnlijk kunnen jullie het goed vinden met elkaar' zegt mijn moeder. Het goed vinden dus, waarom begin ik nerveus te worden?