Over Schilders & Prinsessen

1. Dead on Time

***

Ik zag ongetwijfeld rood van de inspanning tegen de tijd dat ik de grote zaal van de koninklijke bibliotheek eindelijk bereikte. Ik werd meteen verwelkomd door een reeks verbaasde blikken terwijl ik mijn tas op de grond gooide en mijn beanie er achteraan zwierde. Quinn zei niets, maar haar blik was veelbetekenend. Ik haalde mijn schouders op, niet bereid om het haar uit te leggen.

Ik was op tijd. Toegegeven, mijn telefoon vertelde me dat het nipt was, maar op tijd was op tijd. Ze konden me helemaal niets maken. Ik gunde Quinn een blik die duidelijk maakte dat het me maar een heel klein beetje speet en ze draaide glimlachend met haar ogen. Lux verscheen door de dubbele deuren die naar de kleinere zaal leidden. Die was druk in gesprek met mijn zus en leek me nog niet opgemerkt te hebben. Jo kon haar enthousiasme duidelijk niet onderdrukken en praatte in drukke gebaren, zoals ze altijd deed wanneer er iets spannend stond te gebeuren.

Het irriteerde me en ik wilde haar bijna toesnauwen dat ze hier alleen maar was omdat mama dat geëist had. Lux' blik vond de mijne echter voor ik de kans kreeg en de waarschuwing erin was niet te negeren. Dus zuchtte ik simpelweg terwijl ik de spanning uit mijn schouders liet wegebben.

"Hier."

Lux overhandigde me een naamplaatje met dezelfde lay-out als het hunne. Links stond het logo van SBR, gewoon de letters in een saai zwart, vet lettertype, en daarnaast mijn naam en 'zij/haar' eronder. Ik spelde het op terwijl ik naar Jo keek, die ondertussen in Quinn een volgend slachtoffer had weten te vinden voor haar enthousiasme.

Jo en ik waren tegenpolen. Zij had de wilde, rode krullen van mama geërfd, terwijl ik het moest doen met mijn zwak golvende, blonde haren. Het universum had het me gegund om me lang te maken terwijl Jo met moeite tot aan mijn schouders kwam. Waar Jo een smal postuur had, was ik zwaarder gebouwd. Jo had een voorliefde voor kunst die op een scherm te produceren viel, terwijl ik me liever bezighield met kunst die ik met mijn penselen kon maken. Ik kon nog uren doorgaan over onze verschillen, maar Lux' ongeduldige blik vertelde me dat ik weer verdwenen was uit de realiteit.

Quinn lachte om iets dat mijn zus zei en ik haalde diep adem, mijn irritatie nu alom aanwezig. Jo wist altijd iedereen om haar vinger te winden, maar ik wist wel beter. Waarom zocht ze geen eigen vrienden? Ik was haar niets verschuldigd. We waren niet eens echte zussen. Jo en ik deelden misschien wel een moeder, maar zij had het geluk dat ze niet afstamde van het hoopje nietsnut dat mijn vader vormde. Halfzussen dus, maar als mama erachter zou komen dat ik dat aan de wijde wereld verkondigde, dan zou het niet mijn beste dag zijn. Dus ja, zus dan maar.

"Gun haar dit, Freddie."

Ik draaide met mijn ogen om Lux' opmerking, maar zweeg. Lux leek nog iets te willen zeggen, maar een klopje op de deur maakte duidelijk dat ons hoog bezoek gearriveerd was en legde hen het zwijgen op.

Ik realiseerde me meteen weer wat er daarnet in de metro gebeurd was en voelde het bloed naar mijn gezicht stijgen. Shit. Misschien zou de prinses me niet meer herkennen. Ik had mijn beanie niet meer op en uiteindelijk had de hele gebeurtenis niet langer dan een minuut geduurd. Wat was nu de kans dat ze mijn gezicht onthouden had?

Ik haalde diep adem om mijn zenuwen te kalmeren en ging tussen Quinn en Lux in staan. Quinn wierp me opnieuw een vragende blik toe. Ik haatte het dat ze me nog steeds zou goed kon lezen. Ik haalde simpelweg mijn schouders op en richtte mijn blik op de deuren. Laat het universum me gunstig gezind zijn, please.

"Hare majesteit, koningin Imani, en hare hoogheid, prinses Alyssa."

De twee kwamen binnen in al hun koninklijkheid en het deed me meteen een stuk minder zeker voelen van mijn stuk. Ugh, royals. Het mocht dan wel zo zijn dat dit onze bestbetaalde job ooit zou zijn, maar dat wilde niet zeggen dat ik plots meer monarchie-lievend zou worden. Sommige dingen werden nu eenmaal beter bepaald door mensen die al eens met hun voeten in het echte leven gestaan hadden.