✔️Dantes Reis naar de Waarheid (VOLTOOID)

🏳️‍🌈Hoofdstuk 31 - Acceptatie & terugkeer

"Bijna vergeten dat je een domme kat bent," mompel ik.

Vesuvius miauwt en likt daarna zijn poot schoon.

"Dante?" Mijn moeder loopt mijn kamer in en zucht. "Kom je zo helpen met de afwas? Ik heb de rest al -"

Ze onderbreekt haar zin wanneer ze me ziet zitten.

"Wat lees je?"

Ze komt naast me op bed zitten en haalt een hand door mijn krullen. Ik vouw de schets van Quinn dicht en leg deze naast me neer.

"Niets bijzonders," zeg ik. "Bedankt voor het feestje trouwens. Ik vond het super leuk."

Mijn moeder trekt haar wenkbrauwen op wanneer haar blik valt op Quinn's schetsboek. Ze gaat niet in op mijn bedankje.

"Heb je een nieuwe hobby?" vraagt ze. "Of zijn er nog dingen die je me niet verteld hebt?"

Vesuvius miauwt opnieuw en gaat met zijn volledige gewicht op het schetsboek liggen. Zo heb ik een excuus het haar niet te laten zien.

Ik merk aan mijn moeder dat ze niet zomaar naar me toe gekomen is. De vraag die ze stelt vertelt me dat ze al dagen het idee heeft dat ik dingen voor haar achterhoud.

"Mam, ik weet dat je boos op me bent over papa, maar ik wil echt graag sorry zeggen." Ik kijk haar aan en trek mijn benen op zodat ik mijn hoofd op mijn knieën kan laten rusten. "Ik weet dat je de brieven van papa niet verstopt of weggegooid hebt."

Mijn moeder zucht en laat haar hand omlaag gaan langs mijn rug.

"Dat weet ik sproet," zegt ze. "Ik snap alleen niet waarom je nu ineens zo van gedachten verandert bent. Eerst ben ik de boeman, voor dagen en nu kan je me ineens wel aankijken? Waarom vertel je me niet gewoon wat er gebeurd is in Rome? Ik maak me zorgen om je, lieverd."

Ze klinkt teleurgesteld in me omdat ze me de afgelopen dagen niet als haar zoon herkent heeft. We hebben elkaar amper aangekeken, of gepraat, omdat ik zo koppig was haar onschuld niet te geloven.

"Ik weet pas sinds vandaag wat er echt gebeurd is met zijn brieven," zeg ik. "Daarom deed ik zo gemeen. Ik kon gewoon niet geloven dat iemand anders dan jij Antonio's brieven al die jaren van me weggehouden had."

Mijn moeder haalt wat uit haar broekzak en geeft het aan me. Het is klein, maar herkenbaar. De foto van mij, mijn moeder en Antonio toen ik nog klein was. Dezelfde die mijn vader gehad had.

"Dante, ik weet waar dit heengaat," zegt ze. "Ik had je eerder over hem moeten vertellen, maar ik was bang dat hij je pijn zou doen met de waarheid."

Ik bekijk de foto. Het is dezelfde foto, maar dan een stuk ouder. De originele.

"Hoe bedoel je? Dat hij je achterliet voor het hotel?" vraag ik. "Dat heeft hij toegegeven, ook al heeft hij er nu spijt van."

Ik kijk naar de blije gezichten van mijn ouders op de foto en kan me bijna niet voorstellen dat ze nu zoveel weerzin tegenover elkaar hebben.

"Dat hij jou niet wilde? Dat hij er nooit was? Dat hij al zijn beloftes brak?" vraagt ze. "Hij gaf niets om ons en hij heeft je echt geen brieven geschreven."