Acucena Series 1: Remedy Of Past

03

Demira

"Are you okay tita?" I asked through the phone. Tinawagan ko kasi siya upang kamustahin pero mukhang hindi siya okay sa base sa boses niya.

Narinig ko ang pagbuntong hininga nito sa kabilang linya. Mukha ngang may problema.

"I'm not Demira, hindi pa umuuwi ang anak ko, ilang araw na," aniya.

Napakunot noo ako.

What?

"Hindi pa po ito umuuwi? Kailan pa tita?"

Magiisang linggo na din kasi simula nung napunta ako sa bahay nila. At balak ko pumunta sa kanila bukas, dahil yun ang napag-usapan namin ni tita Caren ayon sa plano. Hindi ko din sya nakausap nung mga nakaraang araw dahil sobrang busy ko.

Kaya wala akong balita.

"S-simula nung umalis ka, hindi na sya tumigil dito. Nagpaalam sya na aalis na pagkatapos mong makasakay, at hindi pa umuuwi hanggang ngayon, tinawagan ko na ng ilang beses pero cannot be reach ang telepeno nya. Hindi ko alam kung nasaaan sya at kung ano na naman ang problema niya." She heavily sigh. "Hindi na sya nagsasabi sa akin. Nagkakaroon naman kami ng pag-uusap ng anak ko pero hindi sobrang lalim. Sobrang layo na nya sa akin ngayon Demira.." mahabang sabi nito. Ramdam ko ang lungkot sa mga boses niya

What the? It will caused so much stress to tita.

Sobrang weird naman din ng lalaking yon kung ganoon. Pati ang ina nito? Wala ba talaga syang pakiaalam sa nararamdaman nito.

What's wrong with him?

"Ganito tita, may mga kaibigan ba syang kilala niyo? Na-contact nyo ba sila? Send nyo po sa akin yung number ako na po ang tatawag sa kanila."

"Oo iha, ang mga pinsan niya, hindi daw nila alam kung nasaan ito. Pero mukhang nagsisinungaling ang mga batang yun sa akin."

For real? Pati ang mga ito.

I'll find a way just to make him home. I'm worried for his mother.

"Sige iha, salamat.." Sabi nito pagtapos ay nagpaalam na.

Binaba ko ang telepono at sumandal sa swivel chair ko.

Nararamdam ko ang bigat na nararamdaman niya. Nadadala ako sa nararamdaman niya, siguro it's time to make a step. It's all for his mother. Kailangan ni tita Caren ng pag-aalaga. Kung magiging ganoon na lang sya hanggat wala ang anak nya ay makakasama na talaga sa kanya.

Bakit hindi naman kaya umuuwi ito? Ano bang iniisip ng lalaking yun? Mukhang wala na sya sa tamang pag-iisip! May sira na talaga siguro ang ulo niya.

Nasaan ba kasi siya. Naiwan ang mama niya mag isa sa bahay nila. Nakakainis ang lalaking yon. Hindi man lang talaga naisip ang nararamdaman ng ina.

Mabilis kong tinawagan ang numero na unang sinend ni tita Caren, the name was Zyron.
Nakailang ring ito bago nasagot ang tawag.

"Hi, who's this?" A man speak on the other line. His voice calm and soft. That's so sweet. Ito ang mga gusto ko sa lalaki yung-omg nevermind.

"Hey I said who's this?"

Huminga ako ng malalim at pumikit saglit. Sana tlga mag success ito. Dinilat ko ang mata ako tsaka nagsalita. "Hi--ahm, can I ask where I can find Zion? Do you know where is he?" I asked with soft voice. Yeah, trying to act that I have good intentions.

"Why would I tell you? Who are you to asked? And where did you get my number?" ramdam ko na ang iritasyon sa boses ng nito. Parang kanina lang ang kalma ng boses niya.