Hatsukoi

Chapter 3:

“Ramen na lang po, Inang.” Bongbong smiled to his mother, Imelda.

“Sige, how about drinks? Mag-order na ’ko sa counter?” tanong pa nito.

“Ah... just my usual, iced tea.” Bongbong requested.

“How about you, Lakay?” Imelda then asked her husband, Ferdinand Sr. whom she calls Lakay.

“The same as my son’s, iced tea.” Imelda then smiled and proceeded to order. Saglit pang nag-usap ang mag-ama habang hinihintay nito ang pagkaing in-order ni Imelda para sa kanilang tatlo.

“Kumain ka ng marami ha, kasi alam kong pagod ka sa club activities mo.” Bongbong overheard the conversation at the other table but he did not mind it and just focused on his father.

“I told you, Ate Lourdes, I can’t eat more. I’ll gain weight, then the more weight I gain, the slower I run.” Nanlaki ang nga mata ni Bongbong nang marinig ang boses na iyon, dahan-dahan siyang lumingon sa pinanggalingan ng boses. Mas Lalo pa siyang nabigla nang makita si Leni at ang kaniyang pamilya.

He gasped knowing that Leni is his classmate and him, an introvert, it makes him shy and his situation. His heart pounded so fast that he can’t control even his breathing. Suddenly, Leni looked at her side and noticed a boy looking at her, nanlaki ang nga mata niya nang makilala kung sino ang nakatingin.

Their eyes met.

Ilang segundo ang lumipas ay binali nila ang pagtitinginan, kapuwa sila namumula nang dahil sa hiya at kabang nadarama. Sandali pa ay dumating na ang mga order ng dalawang panig sa magkaibang lamesa at nagsimula na silang kumain. Hindi na lamang pinansin ni Bongbong si Leni at gayon din naman ang dalaga sa kaniya.

“Of all we ordered, nakalimutan kong kumuha ng drinks sa drink bar.” Dismayadong saad ni Salvacion nang maibaba niya ang tray ng mga pagkaing kaniyang in-oder.

“Ako na lang po ang kukuha.” Kaagad tumayo si Leni sa kaniyang inuupuan at dali-daling naglakad papunta sa drink bar. Sa sobrang hiyang nararamdaman niya ay naisipan niya na munang umalis sa kanilang mesa.

Pero nang makarating siya ro’n ay muling bumungad sa kaniya si Bongbong, nabigla ang dalawa at saglit pang nagkatinginan nang mata sa mata. Bongbong was doing the same thing Leni is doing—getting some drinks as an excuse of the awkwardness between the two of them. But since this happened, the more it intensifies now.

Nanginginig na kumuha ng yelo si Leni at inilagay ito sa apat na baso sa tray na dala niya. Hindi naman makakilos si Bongbong dahil kinakabahan din siya, huminga siya nang malalim at pinindot ang makina ngunit sa sobrang kakabahan ay imbis na iced tea, iced coffee ang napindot niyang inumin.

He just let that slip and proceeded to his table, sandali pa ay nasalubong ng binata si Lourdes at namataan naman ng dalaga na nakatingin si Leni Kay Bongbong. Kunot-noong lumapit si Lourdes kay Leni at tinulungan niya ang kapatid sa mga inumin.

“Tulungan na kita riyan.” Alok ni Lourdes sa kapatid, natauhan naman ito kaagad at napaiwas ng tingin kay Bongbong na ngayon ay nakaupo na sa lamesa kasama ang pamilya nito.

“Ah sige, Ate, ano nga pala gusto niyong inumin?” tanong naman ni Leni.

“Soft drinks daw kila Mama at Papa, sa ’kin naman, gusto ko ng pineapple juice. Ikaw ba?” tanong ni Lourdes pabalik kay Leni.

“Iced tea, my usual.” Tugon naman ni Leni.

While Lourdes is helping Leni to get the drinks, she then mentioned about what happened when he encountered the boy her younger sister was looking at.

“Siya nga pala, kilala mo ba ’yong lalaki kanina? Kung makatingin ka parang kinikitan mo na buong kaluluwa eh.” Napayuko na lamang si Leni at bumuntong-hininga.

“Classmate ko siya.” Leni replied, Lourdes just nodded and anyone can tell that there is something up to her mind.

“Tapos na ’kong lagyan ’to, babalik na ’ko sa table natin. Ikaw na lang magdala niyan.” Ngiti niya at kaagad na ngang bumalik sa kanilang mesa, Leni proceeded to get the drink from the machine.

Noong pabalik na siya hawak ang iced tea at juice ay kaagad siyang nabigla nang hindi niya madatnan sa kanilang mesa ang kaniyang nanay, tatay, at ate. Saglit siyang bumaling sa kabilang mesa at doon niya na nga napagtabto ang situwasyon, nanlaki ang kaniyang mga mata nang makitang nakikipag-usap na ang kaniyang pamilya sa pamilya ni Bongbong.

“W-what t-the...” Leni put the drinks on their table and just sat on her chair. Hindi niya mabigyan ng tingin ang mga magulang at ate niya dahil sa kaba at hiya. Muli ay namula ang kaniyang pisngi.

“Apparently, my daughter, Leni is classmates with your son.” Salvacion genuinely uttered making Imelda smile.

“Huh, is that so? My, Bongbong didn’t mention a thing. Nandito pala ’yong classmate niya, ’di man lang niya pinapansin. Si Bongbong talaga, mahiyain kasi talaga ’tong anak ko eh.” Tawa naman ni Imelda.

Nanatili lamang tahimik si Bongbong habang nakatingin sa sahig, ni Hindi siya nakatingin ng mata sa mata sa mga tao dahil sa hiya. He’s currently blushing due to being overwhelmed. Being an introvert and a shy person just keeps attacking him whosoever it is that he talks to besides his friends and his family.

“Pleased to meet you, ako si Imelda Marcos, ako ang nanay nitong si Bongbong.” Ngiti pa nito Kay Salvacion.

“Ako naman si Ferdinand, tatay niya ako.” Ferdinand pointed at his son, Bongbong.

“Ako naman po si Salvacion Gerona, mama ako ni Leni. Ito si Antonio, asawa ko. Ito naman si Lourdes, panganay kong anak, at ni Leni.” Ipinakilala na ni Salvacion ang buong pamilya nila, the Marcoses are pleased to meet the Geronas.

Hindi nga nagtagal ay nagpatuloy silang lahat sa pagkain. Just then, Ferdinand glanced at the the other table to look at Leni, napangiti siya.

“Well, it’s not bad for my boy. She’s kind of cute though, boto ako kung siya—” hindi na nito naituloy ang sasabihin nang sikuhin siya ni Imelda.

“Stop it, Lakay. Saka nasa edad na rin naman ang anak mo, oo pabor ako kung sakali pero nakakahiya ’yang ginagawa mo. Tumigil ka.” Saway nito, saglit pa ay napaubo si Bongbong dahilan kung bakit napatingin sa kaniya ang dalawa.

“Are you alright?” tanong ni Imelda sa anak.

“Ang pait.” Simpleng tugon lamang ni Bongbong at tumingin sa kaniyang inumin—ang iced coffee na aksidente niyang nakuha dahil nagkamali siya ng pindot sa makina.

Matapos kumain ang lahat ay nagbayad na ang dalawang pamilya sa cashier, habang abala ang iba ay nanatili lamang tulala sila Leni at Bongbong na hindi naman magkalayo ang agwat sa isa’t isa.

Tumalikod si Leni at huminga nang malalim, she looked at her hand and noticed it shaking. Kinuyom niya na lamang ito at saka Saka siya pumikit.

“Nininerbiyos nanaman ako, kailangan ko ’yong teddy bear ko.” Muli ay huminga siya nang malalim at humarap Kay Bongbong, she approached the boy slowly but not looking directly at him. Soon, Bongbong noticed Leni and turned to her side.

“I-I’m asking for a favor.” She uttered.

“What is it?” Bongbong then asked.

“P’wede bang wala kang pagsabihan sa school ng mga nangyari ngayon? Nakakahiya kasi.” Simpleng tango lamang itinugon ni Bongbong, kaagad din namang lumayo si Leni sa kaniya.

“But being in the track and field club doesn’t embarrass you?” Bongbong then whispered that question to himself.

“How... ironic.” He added.

Leni and Bongbong haven’t spoken since then, even though they both notice each other. They just let that slip until some days passed.

~Star Crossed.