inseparable | Matthy fanfiction

1.20 - onafscheidelijk

Pov Matthy:
Compleet uitgeput van de wedstrijd kom ik terug bij de dug-out. Ivy zit hier nog. Ik neem plaats naast haar en neem een slok van mijn water.

"Goed gedaan hoor" zegt ze.
Ze plaats haar hand op mijn rug. Achter ons hoor ik de fangirls alweer tekeer gaan.

Ik kijk op en ontmoet haar ogen. Ze stralen blijdschap en liefde uit. Het tovert automatisch een glimlach op mijn gezicht.

Ik hoor een camera afgaan aan onze rechterkant, maar kijk niet om.

Een tijdje later loop ik de kleedkamer uit, opweg naar de kantine. Het is eigenlijk een standaard dingetje om na het voetballen, nog even wat te drinken.

Maar niemand is er, alleen Ivy zit er nog.
"Is iedereen al weg?" Ze knikt.
"Zullen wij ook maar gaan dan"

Ze antwoord niet. "Hè, wat is er?"
Ze kijkt op. "We moeten naar mijn ouders" haar stem staat op breken.

"Het komt goed, ik ben bij je"
Ik trek haar van de barkruk af en knuffel haar. Mijn vorige ontmoeting met haar ouders verliep niet soepel. Maar ik weet nu beter hoe ik er mee om moet gaan.

"Waar zijn je autosleutels? Ik rijd wel"
Ik zie aan haar dat haar dat ze moe, uitgeput is.

Ze geeft de auto sleutels en nog geen 5 minuten later zitten we in de auto. Haar ogen al half dicht, zodat ze nog even niet hoeft na te denken over de komende situatie.

Na een klein uurtje later arriveren we bij haar ouders. Ik parkeer de auto in de straat, en probeer ik Ivy wakker te maken.

Na heel even is ze dan toch eindelijk wakker en lopen we richting de voordeur. Ze wil op de deurbel drukken maar nog voor dat dat kan word de deur met een ruk open gedaan.

"Als ik het niet dacht, Matthy, wat doe je hier?" Word er naar mij geroepen. Ik schrik er weer van.

Uit reflectie trek ik Ivy naar achter en ga een beetje voor haar staan.
"Ik had jou verteld hier nooit, maar dan ook nooit meer te komen" zegt haar moeder.

Nog steeds verbaasd over haar woorden, weet ik niet wat ik moet zeggen.
"Kom we gaan" Ik word mee getrokken door Ivy. Ik wil nog tegenstribbelen maar het gaat niet.

De deur van de auto word dicht gesmeten, ik zit weer achter het stuur.
"Waar gaan we nu heen?" Ze negeert mijn vraag.

Ze pakt haar telefoon en belt iemand, het klinkt als een van haar vriendinnen.
"Oke, love you mop. Tot zo"

"Waar gaan we naar toe?"
"Naar mijn oude huis, hier"
Ze stelt de navigatie in waarna ik de auto start en weg rijd.

Mijn hand rust op haar been en haar ogen zijn gesloten. Ze is moe, uitgeput. Ik snap dat ook wel, alles wat er is gebeurd. De vakantie, overlijden van haar oma, haar ouders. Het word haar te veel.

Ookal is het al 2 maanden geleden.
Ze is een persoon die moeilijk dingen kan vergeten. Daardoor slaapt ze slecht en is ze vaak moe.

Ik rijd de straat in van onze eindbestemming. Ik parkeer de auto en stap uit. Ik open de deur van Ivy, ze slaapt nog.

Ik maak haar gordel los en til haar uit de auto. Ze klemt haar benen en armen om mij heen. Snel pak ik haar telefoon nog van de autostoel en loop ik richting het huis.

De deur word al voor me open gedaan.
"Oh god Ivy toch. Eerste kamer rechts" zegt ze. Ik loop de trap op en ga de eerste kamer rechts in.

Ik leg haar op het bed en doe haar jas uit. Het dekentje wat op het bed ligt sla ik over haar heen. "Truste Ivy" Ik druk nog een kus op haar hoofd en verlaat de kamer.

Als ik weer beneden kom, zitten alle meiden daar. "Ah, daar ben je weer. Slaapt ze?" Ik knik en hang mijn jas over een van de stoelen.

"Wil je wat drinken?"
"Cola?"
"Heb ik, komt er aan"

Ik krijg mijn cola aangegeven en de meiden stellen zich voor.
Tess, Jenny, Nicole, en Floor.
Ze wonen al een langere tijd samen, maar Ivy is eerder uit huis gestapt voor haar werk.

"Maar, jij en Ivy zijn samen?" vraagt Nicole.
Ik heb het idee dat zij een beetje de moeder is van de groep, ze zorgt voor iedereen die hier zit, ze stelt veel vragen en is open naar mij.

"Ja we zijn samen, zo ongeveer 2 maanden nu"
Ik zie al hun ogen opgloeien.
"Ik ben blij dat je haar hebt gevonden, ze had echt iemand nodig"

De gesprekken haken een beetje af, dus besluit ik op te staan. "Ik ga maar eens naar Ivy. Ik slaap hier denk ik?"
De meiden kijken elkaar aan en knikken als antwoord.

Ik zeg iedereen een weltrusten en loop de trap op.

Als ik de kamer binnen kom ligt Ivy nog te slapen. Deken stevig tegen haar aan, en haar knuffel beer onder haar arm. Ik kleed me uit en stap naast haar in het bed. Het eenpersoons bed is niet al te groot maar, het past.

Ik ga tegen de muur aanliggen en leg haar dicht tegen me aan. Zodat ze niet uit bed valt. Ik open mijn insta en de foto van de wedstrijd van vanmiddag komt naar voren.

Het is de foto van mij en Ivy, in de dug-out. Ik kijk er naar. We kijken beide zo verliefd en zo gelukkig.

Ik zoek een leuke foto van ons samen. Na even zoeken heb ik een leuke foto gevonden. Het is een foto van 3 polaroid foto's waar Ivy en ik op staan.

Eentje waar we spontaan lachen, een normale en een waar we kussen.

Even twijfel ik of ik hem wil posten. Normaal ben ik niet zo van het delen van mijn leven op social media.

Toch doe ik het. De foto staat online, met de caption.

onafscheidelijk, inseparable.

Eind goed, al goed.

Nou ja geweldig dit.
En misschien tot ooit..

Houdoe,
Bankvelocitys
- Maud

14/05/22