Reap What You Sow [Nederlandse versie]

Hoofdstuk 18

'Maar je gaat wel contact met hem houden toch?' vroeg Juan aarzelend, hopend dat Emilio niet té passief wilde blijven. Hij vond al een lange tijd dat Emilio meer vrienden nodig had. Hij snapte dat sommigen niet door de harde buitenkant en zijn vaak bijtende opmerkingen heen konden kijken, maar hij was een vriend die iedere dag van zijn leven voor hem had klaargestaan en die voor hem door het vuur zou gaan.

'We hebben net telefoonnummers uitgewisseld. Hij eh – hij vroeg of ik het leuk vond om eens naar een arcade hal te gaan.'

Juan floot. 'Dat klinkt toch wel als een date man.'

'Ik weet niet,' mompelde Emilio. 'Dat jij met Finn naar de gamebeurs ging was toch ook geen date? Waarom dit dan wel.'

Oké – Emilio had een punt. Maar iemand die je net had ontmoet meevragen om iets leuks te gaan doen, dat klonk toch wel als een date. Rory had ook kunnen voorstellen om nog eens ergens een biertje te gaan doen. Hij hield zijn gedachten echter maar voor zich, misschien was het maar beter ook als Emilio het niet als een date beschouwde. Zelfs al deed Juan dat zelf stiekem wel en was hij blij voor zijn vriend.

'Oké, misschien draaf ik door,' zei hij in plaats daarvan. 'Ik zou lichtelijk bevooroordeeld kunnen zijn.' Hij stak zijn tong uit.

'Lichtelijk?' Emilio gaf hem een schouderduw. 'Jij probeert me al een decennia een relatie aan te smeren.'

Juan grinnikte. 'Misschien had ik eerder op een jongen moeten aansturen.'

'Ik denk dat ik je dan op je bek geslagen had.'

'Waarschijnlijk.'

Emilio grijnsde en liet zijn blik over zijn gezicht glijden. Zijn blik werd serieuzer. 'Hoe zit het nu met Deen? Ik zag jullie zoenen.'

Juans gevoelens waren een beetje dubbel als hij aan Dana dacht. 'Ja, het was een stap vooruit,' zei hij. 'Ze wil het wel weer proberen.' Hij had echter ook wel gemerkt dat ze hem niet vergeven had, en dat ze haar hoofd weggedraaid had toen hij daarna aarzelend naar haar glimlachte. 'Maar we zijn er nog niet.' Toch glimlachte hij. 'Maar dat geeft niet. Ik ben blij dat ze in elk geval bereid is om me een kans te geven. Zelfs al zou ik zelf het liefst zo snel mogelijk vergeten wat er gebeurd is. Ik snap wel dat zij dat niet kan.'

Emilio liet zijn sigaret vallen, trapte hem uit en zuchtte. 'Ik ben al zó vaak vreemdgegaan, en toch voelt het alsof ik nu pas zie wat het met iemand doet. Tijdens mijn eerste relatie baalde ik er ook van, maar toch deed ik het steeds opnieuw. Onze relatie sloeg toen ook nergens op. We wisten beiden dat het weer fout zou gaan zodra we het goedmaakten. Maar nu, met jou en Deen...' Hij haalde zijn schouders op. 'Het voelt kutter.'

'Misschien omdat je nooit echt iets om die andere meiden gaf,' antwoordde Juan. 'En wel om mij.' Hij aarzelde. 'En daarom denk ik ook niet dat elke relatie van jou gedoemd is, maar dat het anders is als je van diegene houdt en er niet alleen vanwege de seks bij haar – of hem – bent. Of omdat je een plek nodig hebt om te slapen.'

'Ja... misschien wel,' mompelde hij. Hij wreef even over zijn slapen. 'Man, wat een serieus gedoe op een LAN-party waarop we alleen pixels hadden moeten afknallen.'

Juan grinnikte. 'Welcome in the real world.' Hij gaf zijn vriend een klap op de schouder. 'Kom, ze zitten op ons te wachten. Ik heb nog een toernooi te winnen.'

. . .

Rory werd derde bij het toernooitje. Zo'n halfuur daarna zag hij dat Maddie een seintje gaf dat ze wilde gaan en hij knikte naar haar. Hij vond het jammer om naar huis te gaan, wat hem betrof zou hij de hele avond met Emilio blijven praten. Ze hadden over zijn studie gekletst en Emilio had over zijn stage bij de garage verteld en hoe hij daar aan was gekomen. Hij was echter degene die Maddie had meegevraagd, dus zou hij ook met haar naar huis gaan