CHAPTER EIGHT

2.5K 142 9
                                    

NADELINE BUSCH

After the incident ay hindi na nga kami nakauwi because Zero insisted na sa bahay nila kami tutuloy ngayong gabi. She said that after what happened at kahit na sa labas iyon ng Hendrix nangyari. It's one of Hendrix obligation to make sure that everyone that involve with them is safe, and not only physically pati mentally.

Pinakausap nila kami sa psychiatrist  to make sure that we are mentally fine, after that ay binigyan kami ni Zero ng tag iisang room where we can take a rest. She even ask kung nagugutom daw ba kami pero wala naman saming apat yung may ganang kumain as of that moment.

It's morning right now at magkakaharap kami sa hapag kainan. Breakfast is serve and we are just talking about some random topic about school and stuff. Para kaming nagkaroon ng silent agreement na wala munang mag memention about sa nangyari. Marami kaming mga tanong most especially me but I choose to shut my mouth for the moment and eat.

Habang kumakain ay palihim kong pinagmamasdan ang kabuuan ng bahay ni Zero. Kagabi pa ako namamangha kasi sobrang laki talaga. Even the dining table which where we are eating was so long. Tapos may malaking chandelier sa taas. si Zero, ako at ang mga kaibgan ko pa lang ang nag aalmusal since Morrighan is not waking up yet. Nag aalala ako but Zero assured me that Morrighan is fine, maya maya ding may doctor na nagchecheck sa dito. 

She was just exhausted kaya hindi pa nagigising. 

Halos patapos na kami kumain when an old couple arrived. I easily recognized them dahil may malaki silang potrait na dalawa sa isa sa mga room sa Hendrix kung saan madalas mag meeting kaming mga staff.

Zero immediately stood up para salubungin ang mga ito. She kissed both of thier cheeks saka humarap samin.

"Mom, mama. Sila yung nabanggit ko kanina sa tawag. Girls. They are my parents. Yuri Krymson and Shine Hendrix."

Sabay sabay kaming napatayong magkakaibigan to give them a proper greeting. Makikipag kamay lang sana kami but the couple pull us into a hug. Agad din naman nila kaming pinakawalan. Both of them are scanning our body and I can see that they are really worried about us.

"Are you sure that you girls are okay? Wala bang masakit sa inyo?" Mrs. Shine ask us.

Lahat kami ay napangiti sa kabaitan niya. We shook our heads to confirm that we are really fine.

"Dont worry girls. I will make sure that you will get justice to what happened to you. Ako mismo ang magpapakulong sa mga gumawa nito sa inyo." Natahimik kaming lahat sa sinabi ni Mrs. Yuri. Hindi kami makaimik para sabihin na justice is already serve. In a brutal way nga lang.

I look at Zero dahil naging awkward yung katahimikan. Tumango ito na parang naiintindihan yung gusto kong iparating.

She guided her parents to sit na madali namang inasikaso ng mga maid nila. They also serve breakfast at habang kumakain. Kwinento ni Zero ang buong pangyayari. She did not leave a single detail. Kahit na yung tungkol kay Morrighan.

I was actually expecting na hindi maniniwala agad ang mag asawa pero ang dali nilang nadigest yung mga information na sinabi ni Zero. Like it was normal for them.

Napansin siguro nila na nagtataka ako, pati mga kaibigan ko sa reaksyon nila sa mga nalaman.

Parehas silang mahinhin na natawa as they finished thier food.

"Experiencing something not normal is not new for us since me and my wife also experience it when we are both younger." Panimula ni Mrs. Shine.

Bigla akong nagka interes sa sinabi nila kaya binigay ko yung buong atensyon ko sa mag asawa.

Moon and SunflowerWhere stories live. Discover now