Bütün cümlelerimi, kelimelerimi feda ettim.
Şakaklarımdan, köprücük kemiklerime doğru süzülen terleri hissediyordum. Avuç içlerimdeki kanların yere doğru damladığını, gözlerimdeki yaşların durmadan aktığını ve dudaklarımın ıslaklığını da hissediyord...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
@sadeceokuyan 💚
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
*
İçime ata ata düğümlenen, çözülemeyen ve kabuk bağlayan o yaralar.
Sarılamayan, içten içe canımızı yakan yangınlar, alev alev tutuşan kalp ağrısı.
İçim içimden çıkarcasına ağladığım bir gece yarısı. Tırnaklarımın izi avuçlarımın içini kanatmış, odanın bir köşesinde, duvar kenarında, dizlerimi kendime doğru, başımı dizlerimin arasına çekmiş şekilde duran bir beden. Dizlerimin arasına gömdüğüm başım, hemen yanımdan sarkan gece karası saçlarım.
Ağlıyorum ama bu nasıl ağlamak... Hıçkıra hıçkıra. Daha önce hiç ağlamadığım gibi. Ağladığım tek Devrim değil. Bir silahlı çatışma olması değil. Annemi özlemem değil.
Ağladığım kaderim.
Bu bir isyan değil.
Kaderime isyan ettiğimden değil.
İçimden gelen bir his yalnızca.
Bazen, bazı geceler içimize dokunan bazı konuşmalar aklıma gelir. Tek bir cümlenin bir hayatı nasıl etkilediğinde tekrar ve tekrar şahit olurum. Bir anda söylenen ama yıllar geçse bile unutulmayan bazı kelimeler, cümleler olur.
Bu, o gecelerden birisi.
"Kızım," demişti annem. "Ne kadar çabalarsan çabala, kaderine boyun eğemezsin." Çocuk aklı, anlamamıştım. "Yaşanacak olanların önüne geçemezsin."
Yaşanacakların ve yaşanamayacakların, olacakların ve asla olmayacakların, umut dolu bakışların, kırılan kalplerin, gülümseyi dudaklarından eksik etmeyenlerin hayatı. Bizim hayatımız, sokaktan geçen bir yabancının hayatı...
