SINGLE PSYCHOLOGIST

CHAPTER 1

                                                    -10 years after-

CLAVIA DAFFODIL'S POV 

"Clavia dear!, time to wake up na!", 

Rinig kong sigaw ni tita sa labas nang kwarto ko. I tap the bell on the table beside me twice to let her know that I am awake already.

"Come down when your done, ok? breakfast is ready". Patuloy niya pa.

Hindi ko na siya sinagot at nag patuloy nalang sa ginagawa ko. Today is my parents death anniversary, and tita Elizabeth will take me to the cemetery for a visit.

For the past years, I've been living my life in fear and anger. I was home schooled after my parents death and my Father's younger sister, Tita Elizabeth took me in and raised me as her own.

I never talked much to people. I used to write everything I wanted to say on my iPad. I don't know but I'm thankful to my teacher dahil nakayanan niya ang ugali kong tahinik at di nag sasalita. Mabuti narin at hindi niya ako pinilit na mag salita every time she ask me if naiintidihan ko ba ang lessons namin. Tango lang ako nang tango sa kanya at minsan lang ako nakipag usap sa kanya lalo nat pag may hindi ako ma intidihan sa topics.

I was bullied before by my classmates and schoolmates kaya ako nag karoon nang phobia. Kung ano ano nalang ang pinaggagawa sa'kin nang mga estudyante. May punishment naman ang School para sa mga undeciplined students pero mas pinili kong mag drop out at mag homeschooling para maka iwas ako sa mga tao.

I am also thankful to my aunt that she never give up on me. Instead, she took care of me. She even ask her friends to look for a better psychiatrist to treat me.
But I refuse because of fear. Ayaw kong maki pag salamuha nang mga tao. Kasi alam kong mag tatanong sila sa nakaraan ko na pilit kong binabaon sa limot.

"Insan! baba kana sabi ni mama! Ikaw nalang hinihintay namin sa hapag!"

Natigil ang pag mumuni muni ko sa nakaraan dahil sa katok nang pinsan kong si William. He's younger than me for 2 years. And he's the only child of his parents. Hindi na ako nag suklay at lumabas nalang sa kwarto at nag tungo sa kusina. Naka handa na ang hapag kainan, nandoon na rin si tita at tito na nag kakape.

"What took you so long iha? Ok kalang ba? Wala kang ibang dinaramdam?" Tito asked while a strong concern of emotion laced on his face. "I am fine tito, thank you." Tipid kong sabi sa kanya. " ok, if that is so, let's eat breakfast first, lumalamig na ang niluto ko oh" basag ni tita sa panandaliang katahimikan.

"Ay siya nga pala, may ibang pupuntahan kaba later Clavia dear?"Tanong ni tita sa'kin. Umiiling lang ako at nag patuloy sa pag kain.

Akmang tatayo na sana ako dahil tapos na akong kumain pero pinigilan ako ni William, "hep hep hep",pagpigil niya pa.

"oh ayan kumain kapa, ang payat mo insan baka akalain ni tita at tito na hindi ka namin inalagaan pupunta pa naman tayo sa cementeryo ngayon" sabi ni William habang nilalagyan nang pagkain ang pinggan ko.

"Oo nga iha, kumain kapa, wag kang mahiya parte kana nang pamilyang ito, kumain kapa para malusog ka" mahinahong sabi ni tito Alfred.

Wala akong magawa kundi ang kumain nalang ulit kahit na busog na talaga ako.
Sa totoo lang, nahihiya talaga ako sa kanila dahil sa subrang bait. Pero wala akong ibang malapitan kundi sila nalang.
Kahit sa ganitong kalagayan ko, hindi sila sumoko bagkus, inalagaan at iniingatan pa nila ako. Iniintindi ang lahat nang gusto ko kahit na sa tingin ko ay sumusubra na ako. Pero wala eh, subrang duwag kong kumilos.

"bakit ka Umiiyak iha? May masakit ba sayu? Anong gusto mo?" Natatarantang sambit ni tita at doon ko lang namalayan na Umiiyak na pala ako.

"Excuse me" yun lang ang sinabi ko at umalis sa hapag. Nag mamadali akong umakyat sa hagdan at nag tungo sa kwarto ko. I leaned unto the door once I close it and cry again silently.

'Hanggang kailan ba ako maging mahina. Pagod na pagod na ako... mom dad, please bring me with you'. 'Eric....Eric.... where are you all throughout these years?, I need you here.... p-please....' sambit ko sa kawalan. Dahil sa subrang lungkot na naramdaman ko, nahihirapan akong huminga at nanlabo ang paningin ko. I don't know what happened next, cause all I felt was the cold tiles against my skin and everything went black.

Author's note 📝:

What's up guys!!!! What do you think? Masyado bang maiksi ang update? No worries, I'll try to make it better next time 😉.