Noor✔️

34

Sebastiani

Nga te gjitha kerkimet qe kiha bere,me kishte ngelur vetem nje person i fundit per te pyetur.Dhe duhej te perballesha tashme edhe me ate.

-Gjyshe,si te kam?-thashe teksa e puthja ne balle.Nuk ishte shpirt keqe ime gjyshe,thjesht ishte nje grua qe vajtonte per dashurine.

-I bukri nenes!-Me tha teksa e puthja ne balle dhe ajo me shtrengonte fort.

-Doja te e pyesja per dicka...

-He,ke nisur te flasesh me ate Norin?-dhe syte e saj u erren.Nk i shkonte te ishte e zymte.

-Jo jo.Ajo per mua ka vdekur.As qe me intereson me kush eshte a si eshte.-Mezi i nxorra ato fjale.I bera te dukeshin te besueshme nga tonacioni qe perdora dhe e qeshura ironike qe kisha veshur ne fytyre,por u tremba.Zemra u lekund nga frika kur ajo permendi emrin e saj.

-Epo mire.Kilda duhet te jete duke u marre tashme me te bijen qe po i vajton per dashurine.Te pakten tani do e kuptoje cdo te thote te shohesh dike qe vuan.

-Mendoj se pak ka vuajtur ajo grua?Njehere humbja e femijeve,pastaj humbja e Noorit...Tani edhe kjo puna mallkimit...

-Humbja e femijeve te saj eshte mallkim qe e ka zene familjen e tyre por ky mallkim ska te beje me familjen tone.Edhe vellerezrit dh emotrat e Kildes kam humbur jeten po thjet po perseritet   njejta histori.Dhe kjo sepse Arbenita,gruaja e Kristoferit me uroi mua qe kurr te mos lind femije.Zoti ia ktheu lutjen duke mos patur asnje femije me vec Kildes.

-Gjyshja e Noorit,Arbenita e ka thene ate nga mllefi.Fundja i shoqi po e tradhetonte gjyshe...Dhe ne kete rast ti ishe...-s guxoja ti thoja gjyshes sime qe ka qene dashnore.Por ajo e merrte vet me mend besoj poziten qe ka qene.

-Kristofori,ra ne dashuri me mua.Ajo nuk e donte.Ajo nuk i rrinte prane.Per te,jeta e saj vertitej vetem rreth femijeve qe kishte.Rreth djemve dhe vajzave.U rrinte te kemebet.Po burrin e saj e linte te ishte i lire.E linte pa i sherbyer,nuk shkembente ndonje mhb me te,nuk interesohej si ai ishte ne pune,nuk i plaste se ai ishte i lodhur,apo se ishte zene me shefin e tij.Nuk i interesonte qe cdo mbremje kapte floket me dore nga dhibja e te lenit pasdore dhe pa mbeshtetje.Ai mashkull skishte nevoje per perkrahje fizike,kishte nevoje te gjente qetesine shpirterore.I mungonte vatra e ngrohte familjare,i mungonte dashuria e nje gruaje,ngrohtesia qe i falte nje femer...

-Epo nese eshte keshtu,po ty gjyshe cte mungonte nga gjyshi im?

-Njesoj ai atij.Gjithcka...Isha nje sherbetore.As syt nuk mi hidhte.As nuk kujdesej nese isha semure,nese kisha nevoje te flisja me te,nese kisha nevoje per perqafime apo puthje.Nese diten do ma gezonte nje fjale e embel e thene prej tij,ose naten do ma ndriconte nje lule e futur poshte jastikut.Si kerkoj apara,veshje et shtrenjta.Nuk i kerkoja te me conte ne restorante,te me nxirrte neper clube apo diskot e asaj kohe,nuk i kerkoja te me merrte me vete kur ai dilte dh eshijonte jeten e nates me koleget dhe "koleget femra" te tij...Rrija duke qare,duke e pritur duke ja degjuar eren e parfumeve te shtrenjta te femrave qe i afroheshin e i strukeshin ne kraharor...

-Pra ju ishit dy te dashuruar qe thjesht plotesuat njeri tjetrin.Si u njohet?

-Castin kur syte e mi ndeshen syte e tij blu sdo ta harroj kurre.Mbante nje foshnje ne dore,dhe perkrah kishte te shoqen qe i bertiste me te madhe.Ishin en publik.Ai po tregohej i duruar.Nese tim shoqi do i kisha bertitur ashtu,me siguri do te kisha 5 gishtat e tij ende shenje ne faaqe sot e kesaj dite...Ai i jepte nje buzeqeshje te lehte dhe lexoja buzet e tij se si i drejtohej asaj embel"Qetesohu e dashur"...U mahnita nga sjellja e tij.Nga urtesia dhe respekti qe kishte per te shoqen.PAsi ajo u zhduk nga syte,i shkova prane,ia mora foshnjen nga krhate dhe i thash "Mund ta pastrosh kemishen qe eshte bere pis" dhe i buzeqesha.Me veshtroi embel dhe cuditerisht ma besoi foshnjen ne krahe.

Flash back

-Abrigel,faleminderit-me tha embel duke me buzeqeshur.As imshoqe se shihte ne sy duke me fliste,lere te me kishte falenderuar ndonjehere.Me beri e ndihesha e dobishme per here te pare pas aq shum vitesh martese.

-Asgje Krist.Hmm nese me lejon te te them Kirst.

-Oh jo nuk do te ishte problem.

-Atehere si po te ecen martesa.Dukeni familje e lumtur-e genjeva.Aspak nuk dukej i tille.Une qe isha femer e kuptoja fare mire vuajtjen e tij,sepse fundja isha e PAVLERE si ai per partneret tane.

-Shkelyqeshem.Deri tani me Arbeniten kemi nisur te ecim si dy miq te vertete.Eshte femer e adhurueshme dh embi te gjitha nene e shkelqyer...

-Mjaft Krist...-menyra se si e mbronte ate me cmendte.Une i kish apare,i kisha vrojtuar.Familja jone me te tijen ishin shum te aferta.Ne cdo feste ne jemi sebashku,dhe ne cdo rast i kam pare ata te dy.I kam pergjuar dhe pas deres.Ajo kuceder nuk e do,ajo vetem do parate e tij.Asgje me shume.

-Thjesht thashe qe po shkojme mire.Falemindrit qe pyete.-u vu ne siklet.Nuk e dija nese e dinte qe une kisha kohe qe po e veshtroja,qe kisha kohe qe kisha nisur te ndjeja per te.Por skam qene kurr e sigurt.A ndjeja dashuri per ate,apo per sjelljen e tij?!

-Un e di qe ju nuk jeni aspak mire.Kjo eshte me se e dukshme.Sa per Arbeniten,mos e mbro ate neperke...ajo po et shkaterron Krist.

-Ajo eshte me shoqe Abrigel.Mire apo keq kujdes kur flet per te...-aty u copetova dhe zemra mu thye.Si ka mundesi qe ai e donte ate aq shume?

E kapa per dore,e terhoqa ne nje dhome ku ishte bosh,e mbylla deren per tu siguruar qe askush nuk na shihte dhe...