အခန်းတွင်းမှထွက်သွားပြီးနောက်ပြန်ဝင်လာချိန် ဖန်ခွက်အကြီးဖြင့်ရေခဲအပြည့်သယ်ဝင်လာသောခွန်းမောင်မိုးထက်ဝဠာမျက်လုံးအပြူးသားဖြစ်သွားရ၏။
သူ့ကိုဖျော်ရည်လုပ်သောက်ဖို့တော့မဟုတ်လောက်ပါဘူး နော် ။ ဒီကောင်လေးတကယ်ဘာဖြစ်နေသလဲမသိ။ဒီလောက်အထိအူတိုတက်မှန်းတကယ်ကိုမသိခဲ့တာဖြစ်သည်။
" ခွန်းမောင် ... ချည်ထားတဲ့နေရာတွေကနာနေပြီ "
လေးဘက်လေးလံကားလျားအချည်ခံထားရတာမို့သူ့အဖြစ်မှာပလက်လန်နေသည့်လိပ်သဖွယ်။ယက်ကန်ယက်ကန်ဖြင့်။
" ဟွန် ~ "
ကြားနေရသောရေခဲတုံးတွေ၏ရွေ့လျားသံမှာကျောချမ်းဖွယ်ပင်။ မထီမဲ့မြင်လေသံပြုကာ ရေခဲခွက််အားကိုင်လို့ ကုတင်ပေါ်တက်လာတဲ့ခွန်းမောင်ကြောင့်မိုးထက်ဝဠာမှာဉာဏ်အလင်းပွင့်လာသူနှယ်။
မဟုတ်မှာ ဒီကောင်လေး ...
ထိုသို့တွေးလိုက်မိတဲ့အခါမိုးထက်ဝဠာ၏မျက်နှာမှာတမဟုတ်ချင်းနီနီရဲကာ၊ပို၍တောက်လောင်လာ၏။
လူဆိုးကောင်လေးကRoll Onဘူးနဲ့ကျသဝန်တိုပြီးရေခဲတုံးနဲ့ကျသဝန်မတိုဘူးပေါ့လေ။
ခွန်းမောင်ကုတင်ပေါ်တက်လာပြီးနောက်မိုးထက်ဝဠာ၏နှုတ်ခမ်းတွေအားအငမ်းမရစတင်နမ်းရိူက်၏။ ယခင်အနမ်းတွေနှင့်ကွဲပြားမိုးထက်ဝဠာအားလုံးဝလိုက်ပါစီးမျောခွင့်ပြုခြင်းမရှိပဲ၊သူသာလျှင်စိုးမိုးချုပ်ချယ်ကာအာခံအတွင်းပူနွေးသောလျှာဖြင့်ချယ်လှယ်နေ၏။
အနှီအနမ်းကြမ်းတွေမှာမျက်လုံးတွေပါပြာဝေတဲ့အထိမွန်းကြပ်ဖွယ်ကောင်းသော်လည်းမှုန်ယိုနေသောစိတ်ကတော့နှစ်ခြိုက်စွာပင်။ နှုတ်ခမ်းထောင့်မှစီးကျလာသောအရည်တွေဖြင့်မိုးထက်ဝဠာ၏ပုံစံမှာပင်ယံထက်ဝယ်ဝတ်ရည်စုပ်ယူစေရန်ပွင့်လန်းနေရှာသောပန်းရိုင်းသဖွယ် ။
ယောကျာ်းတစ်ယောက်အတွက်ဖြစ်တည်လာသောယောကျာ်းတစ်ယောက်၏အလှမှာသံမဏိလိုပန်းမျိုးပင်ဖြစ်ချေသည်။
နူးညံ့ကာလှပသော်လည်း၊သန်မာကာအရိုင်းဆန်သည်။
