|| WARRNING: It should not be read by minors ||
စတင်လိုက်သည်နှင့်၊နာရီပေါင်းများစွာပြေးဆွဲရတက်သောခရီးရှည်သာဖြစ်၏။ အနမ်းရှည်တွေဖလှယ်ရင်း၊မလွှတ်စတမ်းနမ်းရိူက်ကြတဲ့အခါထွက်ပေါ်လာသောအသံတွေမှာ၊ပူပူနွေးနွေးပင်။
" ရပ်နိုင်ရင် ၊ မတ်တပ်လုပ်မယ် "
ဝဠာအဖြေပြန်မပေးမိချေ။ ခွန်းမောင်၏ခွန်အားမှာအဆုံးမရှိတာကြောင့်သူအချိန်အကြာကြီးရပ်နိုင်မည်မဟုတ်။ နောက်ပြီး Position ရွေးရလောက်အောင်အထိသူ အရှက်မကင်းမဲ့နိုင်သေးချေ။
" ဝနာကလိပ်အိုကြီးလိုပဲ၊နှေးတိနှေးတုံ့နဲ့! "
" ဘယ်သူက ဖင်ခံရမှာကိုတက်တက်ကြွကြွရှိမှာလဲ! "
ခွန်းမောင် ဟက် ခနဲရယ်ချလိုက်သည်။မတ်တပ်ဆွဲထူကာကျောပြင်သွယ်သွယ်နှင့်ရင်ခွင်ကျယ်ကျယ်အားအပ်လိုက်တော့အလိုက်တသင့်ငြိမ်သက်ပေး၏။
" မောင်ကလေအဲ့လိပ်လေးကိုအခွံပါချွတ်ပြီး၊ဝါးစားပစ်မှာ "
ဝဠာရန်ပြန်မတွေ့နိုင်ပါချေ။ တင်ပါးနှစ်မွှာကြားထူထဲတဲ့ထိပ်မှာလာတို့ထိတာနှင့်အရိုးတွင်းအထိအေးစိမ့်သွားရချေသည်။ သူ၏အရာမှာသေးတဲ့ထဲမပါသော်လည်းခွန်းမောင်ကတော့တော်တော်လေးကြီး၏။ ခွန်းမောင်၏ထိပ်ပိုင်းသည် ဘဲဥသဏ္ဍာန်အလုံးလောက်ဖြစ်ကာ၊လုံးပတ်၊အရှည်မှာလည်းဆိုဒ်မှီ၊ဂိုက်မှီပင်။
ခွန်းမောင်တန်းဝင်ရောက်ခြင်းမပြုပဲ၊အဖျားပိုင်းတွင်သာ၊အသွင်း၊အထုတ်ပြုကာနူးနေ၏။ စိုစွတ်သောအသံတွေမှာတိုးညှင်းစွာထွက်ပေါ်နေပြီးဝဠာနေရ၊ထိုင်ရခက်လာမိသည်။
" မင်း ၊ မင်း ဘာလုပ်နေတာလဲ! "
" ခံဖို့အတွက်၊တက်ကြွလာပြီပေါ့လေ"
" ခွန်းမောင်! "
" ဟုတ်ပြီ ၊ ဒီကောင်ကပဲတက်ကြွနေတာ ဟုတ်ပြီလား! "
ထို့နောက်အသံသြသြဖြင့်ရယ်မောလေသည်။မိုးထက်ဝဠာ၏နားရွက်တွေမှာနီရဲနေကာ၊ဒူးတွေမှာလည်းခွေယိုင်ချင်နေပြီဖြစ်သည်။
တစ၊တစ၊တိုးဝင်လာသောအရာမှာအတွင်းထဲပြည့်ကြပ်လို့၊အဝပိုင်းကတော့စူးအောင့်၏။ ကွဲထွက်တော့မလိုခံစားနေရပေမဲ့၊တဆက်တည်းမှာပဲထိုပြည့်ကြပ်ကြပ်ခံစားချက်မှာလည်းထူးကဲလေသည်။
