YEİS - Zihin Hapsi (devam ediyor)

İkinci Bölüm

ikinci bölüm

| yere düşen hayaletler |

🍃

Rüzgar tüm şiddetiyle eserken gökyüzü tüm hıncını atmak ister gibi gürlüyordu. Aklınca küçümsüyordu insanoğlunu. İçlerinde barındırdıkları kötülükler bir bir süzülürken gök her seferinde yarılıyordu.

İnsanoğlu ne bencildi. Ne kadar kötüydü. Hayatı yaşanması zor hale getiren yine onlardı. Her gece bir insan hayatına son verirken diğerleri huzurlu uykularına devam ediyordu.

Acımasızlardı.

Düşüncesizlerdi.

Asla doymuyorlardı. Kötülükle beslendikçe aksine daha da büyüyorlardı. Kalpleri çürüyor. Gözleri şeytana esir oluyordu.

Mahvediyorlardı çocukları.

Teker teker diri diri toprağa gömüyorlardı yetiştirirken. Kendi nesli ne yaptıysa bin kat daha bilinçsiz devam ediyorlardı küçücük ruhları öldürmeye.

Onlar daha çocuktu, demiyordu kimse.

Bir zamanlar çocuktu artık büyüdüler, diyorlardı. Ne hale getirdiklerini bilmeden… Keşke bilselerdi. Bilmek isteselerdi. Keşke…

Ah, şu keşkeler!

Asla bitmeyen o keşkeler!

Asla dönmemek üzere ayaklanan o keşkeler!

Ölüm geliyordu yavaşça keşkelerin üzerine. Bir bir nefesler kesiliyordu. Bir bir ortadan kayboluyordu ruhlar. Hiç olmamış gibi. Hiç nefes almamış gibi.

Bir el boğazıma sarılmış sıkarken bile bu düşünceler peşimi bırakmıyordu. Zihnim açıktı fakat sanki bir rüyadaydım. Görünmez eller eteklerimi tutmuş çekiştiriyordu.

"Sen bize iyi bakmadın." diye fısıldıyorlardı.

Kulaklarımı kapatma isteğim şiddetleniyordu. Ama ellerim. Ellerimi kullanamıyordum. Hissetmiyordum. Yoklardı. "Yaptıklarından sonra," dedi bir ruh. "Nasıl ellerini kullanmak istersin ki?"

Mübahtı. Her şey benim gibi kötü ruhlara mübahtı. Kulağıma gelen uğuldama sesleri ve bebek ağlaması… Kafamı koparmak istedim. O kadar şiddetliydi ki bu sesler tüm kemiklerimin adeta kırıldığını hissediyordum. Uyuşuyordum.

Karanlığın içine gömülüyordum.

Bir çığlık ta en derinimden gelirken kimsenin beni duymadığını biliyordum. Kimdim ki ben? Beni neden duyacaklardı ki? Aşağılanmış bir ruh gibi şimdi gökyüzünde süzülüyordum.