"ဒီမရောက်တာတောင်ကြာလှပြီ"

"ဟင် မင်းကဒီရောက်ဖူးလို့လား။ ငါတောင် ဒီနေရာရှိလို့ရှိမှန်းမသိဘူး"

"ဒါငါ့အမေ ကိုးကွယ်တဲ့ဘုန်းကြီးလေ။ ommaမဆုံးခင်က တစ်လတစ်ခါလာနေကြ"

"အာ..."

"ဒါနဲ့ ငါတို့ဘယ်အခန်းမှာနေရမှာ?"

"မသိဘူး။ ငါလဲ သူများသွားတဲ့နောက် လိုက်နေတာပဲ"

"ဆောင်းဟွန်း ငါသိသလောက် အနောက်ဘက်ကျောင်းဆောင်တွေမှာ သရဲရှိတယ်တဲ့သိလား"

"တကယ်ကြီး!!!"

"မဟုတ်ဘူး။ လျှောက်ပြောတာ"

"Yrrr ရှင်းဂျယ်ယွန်း မင်းနာတော့မယ်"

ဆောင်းဟွန်းက သွားစိပြီး ကျိန်းလိုက်တော့ ဂျယ်ယွန်းက တဟားဟား ရယ်ပါတယ်။

လုပ်ချင်ရာလုပ်ပြီး ပျော်နေတဲ့ဂျယ်ယွန်းရယ်သံလေးတွေက သူ့အတွက်အားဆေးတစ်ခွက်ပါပဲ။ ငယ်ငယ်က အတန်းထဲမှာ မိန်းကလေးတွေယူလာတဲ့ မိတ်ကပ်ဘူးလိုကစားစရာလေးတွေကို သတိရမိတယ်။ ဘူးလေးပိတ်ထားရင် ဘာသံမှမထွက်ဘဲ ဖွင့်လိုက်တဲ့အခါကျ အထဲက နှင်းလျှောစီးနေတဲ့မင်းသား၊မင်းသမီးအရုပ်သေးသေးလေးနှစ်ခုနဲ့ chritmasသံစဉ်နောက်ခံအသံလေးထွက်လာမျိုးလေ။ သူလဲ ဂျယ်ယွန်းရယ်သံလေးတွေကို အဲလို ဖန်ဘူးလေးထဲပဲဖြစ်ဖြစ် သိမ်းထားလို့ရရင်ကောင်းမယ်။

x

နေရာမယ့်အခန်းတွေခွဲတော့ AတွေBတွေနဲ့ ခွဲမယ်ထင်နေတာ။ နေချင်တဲ့သူနဲ့နေချင်သလိုနေကြဆိုမှ သူ့မှာ ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ ဂျယ်ယွန်းသွားရာနောက် အထုပ်နှစ်ခုဆွဲပြီးလိုက်ရတယ်။ ဂျယ်ယွန်းက အတော်ချောင်ကျတဲ့အခန်းတစ်ခုရွေးပြီးနောက်မှာ သူတို့အဲအခန်းထဲနေဖြစ်ကြတယ်။

အေးစက်စက်ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ မွေ့ရာပါးပါးတချို့ကခင်းပြီးသား။ ခေါင်းအုံးတွေ အဆင်သင့်ချထားပြီး စောင်တွေခေါက်လျက်သားရှိနေတာကိုလဲတွေ့ရတယ်။ အခန်းကအလင်းရောင်လဲကောင်းကောင်းမရပါဘူး။ တခြားအဆောင်တွေနဲ့ယှဉ်ရင်ဝေးကဝေးသေးတယ်။ ဒါကြောင့်ထင်တယ် ဒီဘက်ကို ဘယ်သူမှရောက်မလာဘူး။

Time Spent Walking Through Memories [PSH x SJY]Where stories live. Discover now