Ailem(iz)

🧬7. BOLUM🧬

👨‍👩‍👧‍👦İYİ OKUMALAR👨‍👩‍👧‍👦

7.BÖLÜM

YAĞMUR ARSLAN

Yazgı ve yağız bahçede test çözüyordu bende sırtımı batı abime yaslamış oturuyordum. Abimde bir yandan saçlarımla oynuyordu

Derya ile neredeyse hiç anlaşamazdık fazla kıskançtı fazla süslüydü kendini çok yükseklerde görürdü ama yine de kardeşimi

Ondan ayrılma fikrini sevmemiştim ama yıllar sonra gerçek kardeşlerime üçüzlerime kavuşma fikri beni çok mutlu etmişti

Abimler ilk başta istemedi ama annem onlarla konuşunca ikizlere on yargılı olmamayı kabul etmişlerdi

Ne çok isterdim şuan onlarla ders çalışmayı Yazgı ile birlikte ablamı çıldırtmayı

Bu sabah Yazgıyı öyle görünce kalbimde bir ağrı oluştu. Çok kötü gözükmüştü. Kendimi çok kötü hissetim.

"meleğim ne düşünüyorsunuz öyle derin derin"

Baybora abimin sorusu ile Bakışlarım ile dışarıda oturan yazgı ve yağız'ı gösterdim.

"abicim sanki biraz fazla alıştın"

Bana diyordu ama bu sabah ne kadar korktuğunu görmüştüm. Ne kadar kabul etmese de onları kardeşleri olarak görüyordu. Abimlerin güven problemi vardı. bizden başka kimseye güvenmiyorlardı

"oğlum deme öyle üçüz onlar"

"anne onlara bir şey demiyoruz lütfen üstümüze gelme"

"tamam oğlum tamam"

"ablacım seninde çözmen gereken testler yok mu?"

Dün matematik hocası bir sürü ödev vermişti

"of tamam gidiyorum"

Sıkıntı ile yerimden kalktım. Test çözmeyi sevmiyordum.

YAZGI ARSLAN'DAN

5 dakikadır bir soruyu çözememiştim her yanlış yaptığımda sinirim artıyordu. Oturup ağlamak istiyordum. kalemi elimde sıkmaktan eklemlerim beyazlaşmıştı

"yardım ister misin?"

Yağızın sorusu ile başımı test kitabından kaldırıp ona baktım. Başımı salladığımda yerinden kalkıp yanıma geldi. Bir süre soruya baktıktan sonra kalemi aldı ve bir şeyler yaptı ama o da çözememişti

"nasıl soru ya bu boşver güzelim geç bunu"

"olmaz geçemem çözmem lazım"

Alışkanlık olarak söylüyordum bunları, hepsini çözmem gerekiyordu.

"tamam diğer sorulara bak sonra buna tekrar dön olur mu?"

Bu olurdu sonuçta bir süre sonra çözecektim

"tamam"

Saçlarıma bir öpücük kondurup kendi yerine geçti bende test kitabıma geri döndüm.

👨‍👩‍👧‍👦🧬👨‍👩‍👧‍👦🧬

Hava kararmaya başlamıştı. hafif bir esinti bedenimi yalayıp geçiyordu yağız 2 saat önce yapması gerekenleri bitirmişti ama bana yetmemiş gibi gelmişti ve yapmaya devam etmiştim. Ayrıca o soruyu hala çözememiştim ve bu sinirimi bozuyordu

"çocuklar hadi yemek yiyeceğiz"

Biyolojik annemizin sesiyle ona baktık. yemek istemiyordum sadece soruları çözmek istiyordum

"hadi bir tanem"

"olmaz daha bitmedi"

"yazgı bugünlük yeter hadi"

Başımı hayır anlamında salladığımda oflayarak yanıma geldi ve elimde ki kalemi çekip beni sırtına attı. ani hareketi ile ağzımdan küçük bir çığlık çıkmıştı

"söz dinle"

"ya bırak beni yağız düşeceğim"

"ben senin düşmene izin verir miyim hiç?"

"ya rezil olacağız yağız lütfen"

"of tamam"

Beni yere bıraktığında kitaplara kaçmamam için beni kolunun altına alıp içeriye girdik. Hep birlikte salonun yanında ki büyük yemek masasına oturduk. Salonla birleşik olduğundan gayet ferahtı ama bu ferahlık bile içimde ki sıkıntıyı gideremiyordu.

İnsanların yanında yemek yemekten, konuşmaktan hatta oturmaktan bile nefret ederdim. Her an bana bir şey söyleyeceklermiş gibi gelirdi. Yemek masasına oturduğumuzda yağmur'da bizim yanımıza oturmuştu. Evde çalışan bir abla gelip hepimizin önüne çorbaları koydu.

Herkes başlamıştı ama ben başlayamamıştım sadece çorbam ile bakışıyordum

"kızım bir sorun mu var neden yemiyorsun"

Biyolojik annemin sorusu ile yağız bana baktı. Önce önümde ki çorbaya baktı sonra gözlerimin içine, izin istiyordu. Başımı yukarı aşağıya salladığımda onlara döndü

"yazgı'nın ileri düzeyde soysal anksiyetesi var zaten bugün ki krizde biraz bundandı"

Hepsi şaşkınca bana bakıyordu ve bu bakışları beni rahatsız etmişti.

"biz bilmiyorduk, eğer istersen odana gidebilirsin kızım"

Minnetle biyolojik babamıza baktım. Sonra yağız'a baktım. Onu burada yalnız bırakmak istemiyordum. Benim yüzümden ona kızabilirlerdi

"sen bahçeye çık bende birazdan gelirim"

Emin olamadığımda bana göz kırptı bende yerimden kalkıp bahçeye çıktım. Şuan odama gitmeye hazır değildim özellikle tek başıma

YAĞIZ ARSLAN'DAN

Yazgı gözden kaybolana kadar onun arkasından baktım. Onun tek sorunu anksiyete değildi. Daha bir sürü psikolojik sorunu vardı ve bunlardan yavaş yavaş bahsedecektim.

"sosyal anksiyetesi hangi düzeyde"

Soruyu soran baybora ile ona baktım. Bana merakla bakıyordu. Gerçi hepsi bana merakla bakıyordu

"ileri dışarı çıkmaya bile korkuyor"

"kaç yıldır var bu sorun"

Üvey annemle yaşadığımızdan beri yani doğduğumuzdan beri vardı. sürekli yazgıya karışır ona çok kötü şeyler söylerdi

"kendini bildi bileli"

Biyolojik annemizin gözleri dolduğunda hızla başını yere indirdi. Gözyaşlarını görmemi istememişti. Şuan karşımda yazgı varmış gibi hissetim. Biyolojik babamız elini tutup başparmağıyla elini okşayarak onu sakinleştirmeye çalıştı

Ne kadar onunla doğru düzgün konuşmasakta içim acımıştı bakışlarımı oradan çekip cama baktım. Yazgı test kitaplarına gömülmüştü.

Annem ve babam ona sürekli ders çalışmasını, güzel giyinmesini, bakım yapmasını, zayıf olmasını söylerdi. Onlar yüzünden yazgı çok zor günler geçirmişti

Yemeğin devamı sessiz geçmişti. Hepsi arada bana kaçamak bakışlar atıyordu. Aslında hiçbiri kötü değildi bize bir şey söylememişlerdi. Onlara alışabilirdim en azından bunu deneyebilirdim. 

 SON

NASILDI?

SİZCE BUNDAN SONRA NE OLACAK?

KİMİNLE SAHNELER GÖRMEK İSTERSİNİZ?

YAĞIZ AİLESİNE ALIŞMAYA KARAR VERDİ SİZCE DOĞRU BİR KARAR MI?