Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kahraman Deniz - Son Durağın
♍
AŞK VERMİŞTİM NE YAPTIN?
BERGEN
Mutluluk insanları telaşa soktu. Zira son yarım saattir normal odanın önünde bekleyenler fazlasıyla heyecanlıydı. Açelya terleyen avuç içlerini hissedebiliyordu.
Sakaryalı o geri dönmüştü. Ve belkide dakikalar sonra onunla konuşacaktı. Dudaklarında yeşeren gülümseme, ümitlerininfilizlenmesi sonucunda olmuştu. Ve odanın kapısı açıldığında, üç kişinin bakışları aynı anda sağ tarafı buldu.
"Hastamızın bütün değerleri normal, onu çok yormamak şartıyla girip görebilirsiniz."
Doktor saatlerdir iyi bir haber bekleyen insanlara hafifçe gülümsedi. Ve hemen sonra adımları yavaşça uzaklaşmıştı. Açelya istemsizce Beybolat'a baktı. İlk o görüşmek isteyebilirdi. Yaptığı iç vicdan muhasebesini görebiliyordu Açelya. Bu yüzden ilk onun girmesi için Beybolat'la göz göze gelmişti.
"Şuan bir kardeşe değil, sevdiğine ihtiyacı var."
Beybolat'ın tok sesi boğuktu. Çaprazında kalan kadın sesini duyduğu anda sırtı dikleşmiş, ona bakmayan gözleri kapanıp açılmıştı.
"Eminim yalnız olduğunu düşünüyordur, git ve ona bir bekleyeni olduğunu göster yenge."
Beybolat Açelya'dan odağını ayırmadı. Kardeşi bu hastane koridorlarında çok kimsesiz bırakılmış, daha iyileşmeden çok taburcu edilmişti.
"Ben sonrada girerim."
Beybolat ellerini göğsünde bağlayıp kafasını hafifçe yana doğru eğdi.
"Pekâlâ.."
Açelya utandığınıhissedebiliyordu. Isısını hissettiği yanakları muhtemelen kızarmaya başlamıştı. Daha fazla orada durmadı. Elleri tekerleklere gittiğinde, ileriye doğru sürdü. Beybolat'ın arkasından sıyrılıp ona kapıyı açması saniyeler içerisinde olmuştu. Açelya içeriye girdiğinde kapı kapandı.
Aralarında yalnızca bir duvar vardı. Açelya titreyen nefesini dışarıya doğru üfledi. Tekerleri ileriye doğru sürmeye başladığında, duvarın arkasında ki yatağın ucu görünmeye başladı.
O sırada Sakaryalı yarım saatte tamamen kendine gelmişti. Boş bakışlarla tavanı izliyordu. Ve ara ara gözleri tam karşısında ki boş sandalyelere değiyordu.
