Ağladım gözyaşlarım düştü ateşe, yine de bu yangını söndüremedim.
- Ahmet Kaya -
2 Ay önce / 06.09
Genzinden silinmeyen toprak kokusu. Parmaklarına işleyen çamur, günden güne ruhunu kirletiyordu. Şiddetli rüzgar gecenin dâhi kıskandığı siyah uzun saçları geriye doğru savurdu. Şehri saran çiseleyen yağmur, kadının yüreğinde ki yangının harlanmasına dumanının ise ruhunda izler bırakmasına neden oluyordu.
Adımları ara ara tökezledi. Beyaz ayakkabıları uzun süre önce çamura batmış, kurumaya yüz tutmuştu. Maral üzerinde ki kalın hırkaya biraz daha sokuldu. Göğsünde bağladığı elleri, adımlarının büyük al kırmızısı bayrağa yaklaştığında iki yana düştü.
Kadının yüzü acıyla kasılmış, titreyen gözlerinden usulca yaşlar yanağına doğru düşmüştü.
Soğuktan kızaran dudağının kenarından süzülen bir damla yaş, çenesine doğru yol izledi. Donuk bakışlarına düşen mezar, titrek bir nefes almasını sağladı. Başı yana doğru düştüğünde, dudaklarını birbirine bastırdı.
"Sevgilim.."
Gözbebeklerine cam parçası gibi çarpan parmağında ki yüzük, sözlerinin kesilmesine neden olmuştu.Onu çıkarmayı nasıl unuturdu. Soğuktan dirençsizleşen parmağı hızlıca yüzüğü çıkartarak cebine yerleştirdi.
"Ben yine sana geldim."
Karanlık olan hava daha güneşin sökmediğini belli ediyordu. Adımları dengesizleşti. Dizlerinin üzerine sertçe çöktüğünde, saçları dağılarak omuzlarına ve sırtına çarpmıştı.
Uzun ince parmakları izlerini taşıyan mezar taşına uzandı. Yazıların çıkıntıları parmak uçlarına zehirli bir iğne gibi batıyor, nefesini kesiyordu.
Şehit, üsteğmen Faysal Karademir..
Maral dudaklarının arasından dökülen hıçkırıklara engel olamıyordu. Öne doğru uzanarak mezar taşını öptü, parmakları defalarca okşadı aşık olduğu adamın ismini. Yağan yağmur mezarını ıslatıyordu adamın. Maral küçük taşlarla bezenmiş toprağı avuçladı. Islak olan toprak, parmak boğumlarına leke düşürdü.
