Big Dancers | Lee Minho

0.3

Hastaneden taburcu olmamın üzerinden 2 gün geçmişti. Karnımdaki yara sebebiyle rahat hareket edemiyordum bu sebeple Hyunjin bana çok yardımcı oluyordu. Kendimi ona karşı borçlu hissetmeye bile başlamıştım.

"İstediğin bir şey var mı Lolim?" Tebessüm etmiş, "Hayır Jinnie, benimle bu kadar ilgilenme kendimi sana karşı borçlu hissediyorum."

5 yaşındaki bir çocuk gibi kollarını bağlamış, dudağını büzmüştü. "Aşk olsun, bana aynısı olsa sen de bana bakmayacak mısın?"  Tatlılığına güldüm. Cidden 5 yaşındaki bir çocuktan farkı yoktu. "5 yaşındaki haline geri döndün sanırım."

"Hey soruma cevap ver!" Sahte olan kızgınlıkla bağırdığında kahkaha atmıştım. "Tabii canım, bakarım."

Karnım guruldadığında Hyunjin'e döndüm.
"Sanırım midemin yiyeceğe ihtiyacı var. Hadi markete çıkalım." Ayağa kalkıp önümde eğilmişti. "Hay hay hanımefendi, önden buyurun lütfen." Kolunu önüme uzattığında gülmemi bastırıp kibarca karşılık verdim.

"Sağ olun beyefendi, çok naziksiniz." Dediğim şeyle doğrulmuş elini saçından geçirip karşıdaki duvara havalı bakış atmıştı. "Biliyorum. Her zamanki, doğal halim. Dimi?" Duvara yaklaşıp okşadığında iğrenircesine baktım. "Biraz daha duvara dokunmaya devam edersen duvar çürüyecek."

Havasını bozduğumda bana döndü. "Bir kere de bozma yağağ!" Sahte ağlamayla odanın kapısına yönelirken arkasından ittirdim. "Hadi hadi gidelim midem kazınıyor."

"Tomom gidelim."

"Lolim bunlardan alayım mı?" Yemek alışverişinden sonra abur cubur reyonuna gelmiştik. Hyunjin kendi kendine yaptığı esprilere gülerken gözüm birisine takıldı. Yüzünde maskesi olsa bile siması çok tanıdıktı..

Yüzünü iyice görmek amacıyla yanına gittim ve ayağım takılmış gibi yapıp düştüm. Düşerken beni belimden yakaladı. Yüzüne bakmaya fırsat bulunca gözlerim yüzüne kaydı. "İyi misiniz?"

Nazik bir şekilde sorduğu soruya cevap beklerken ben suratını inceliyordum. "Hanımefendi, iyi misiniz diye sordum."
Bakışlarımı yüzünden çekerken emin olmuştum o olduğuna.

"E-evet iyiyim. Teşekkürler." Beni tutarken yere düşürdüğü cips paketini geri uzattım. Bir şey demesine izin vermeden Hyunjin'in yanına geri gittim. "Nereye gittin bi anda? Öyle koşunca bir şey oldu sand-" Elimi ağzına kapatıp kenara çektim.

Tek solukta konuşmaya çalışırken gözlerimin dolduğunu hissediyordum. "O-onu gördüm! Gözü, burnu, ağzı, kaşları.. her şeyiyle onu gördüm!" Şaşkınlıkla gözleri açılırken anlamamış gibiydi. "Kim? Kimi gördün?"

"Minho'yu, gitmemiş. Bırakmamış beni!" Fısıltıyla konuştuğum cümlelerin içinde sessiz çığlıklarım yer alırken kelimeler boğazıma diziliyordu resmen. Gözümden süzülen yaşları eliyle yakalıyordu birer birer. "Minho'yu mu? A-ama o.. öldü demiştin. Cidden gördüğüne emin misin?"

Hızla kafamı sallarken yutkundum. "Gerçekten.. oydu.." Hyunjin bana sıkıca sarılırken kafamı omzuna gömmüştüm. Her seferinde huzur bulduğum omuzlara.

"Bir daha, bir daha bırakmaz değil mi? Gitmez değil mi?"

"Bırakmaz. Bırakmayacak," Sonda sessizce söylediği kelimeyi duymayacak kadar dağınık ve karışıktı kafam."Umarım.."

Eve geldiğimizde yüzünü aklımdan atmaya çalışıyordum. Yorulmuş bedenimi yatağa fırlatırken hissettiğim acıyı hiçe sayıp onu düşündüm. Sürekli.

Beynimin içinde dönüyordu. Kapımın çaldığını zar zor duymuştum. "Gel." Yorgun çıkan sesimle ancak bu kadar konuşabiliyordum. "Aman tanrım neden ses vermedin! Bir şey oldu zannettim." Kapıdan endişe dolu gözleriyle girince koşar adımlarla bana sarıldı. Saçlarımı okşadı. Saçlarımı okşayan annemin, unuttuğum ellerini hatırlatıyordu bana.

"Hadi güzelim, yemek ye sonra dinlenmene bak. Takma kafana onu. Kendini yorma, üzüyorsun beni de." Yavaşça kafa sallamış, onaylamıştım. "Tamam." "Elini yüzünü yıkayıp gel."

Odadan çıktığında duymayacağını bildiğim halde konuştum. "Her şeyinle yanımda olduğun için sana minnettarım Hyunjin."

•

Asko kuslarima yazardan selam!

Gununuz umarim iyi gecmistir bebeklerim.

Sonunda Minhoya merhaba dedik -diyemedik-

okudugunuz icin tesekkurler!

hatam varsa affola <3