Dear Hyunlix (Düzenleniyor...)

Lixie...

Gözlerini açmaya çalışıyordu fakat gücü tükenmişti. Saatlerdir umudunu yitirmeden halatlardan kurtulmaya çalışmıştı.

Minho getirdiği eşyaların içinden çıkardığı dev makasla halatlardan kurtardı onu. Ve yavaşça yatağa yatırdı.
Hyunjin mırıldanmaya başladı.

"Lixie.."

Minho tüm eşyaları çıkarıp ilk yardım tedavisi yapmaya başladı. İlk önce kanını bastırıp etrafını sildi.

"Şimdi ne yapacağız Minho dikiş gerekmiyor mu buna?"

"Sen bana bırak sadece eşyaları vermeme yardım et."

Şaşkınlıka onu izliyordu Jisung . Minho ilk önce canı acımasın diye bir iğneyle bayılmıştı Hyunjin'i. Daha sonra çıkardığı dikiş malzemeleriyle derin bir nefes alıp yarayı kapatmak için tüm marifetlerini ortaya koydu.

"Nasıl yapıyorsun ben bakamıyorum bile."

"Senin için, bazen aşk fedakarlık ister."

Jisung bu olay içinde böyle bir söz beklemiyordu. Şaka mı yapıyordu? Şakaydı sanırım. Bu halde şaka mı yapmıştı.

"Nasıl yani anlama-"

"Şurdan sargıyı uzatır mısın?"

"Uh.."

Minho dikiş işlemini bitirdikten sonra sargıyla yavaş ve dikkatle sarmaya başladı. Sardıktan sonra üstünü giydirip Jisung'a döndü.

"Jisung, burada duramayız."

"Ne,ne yapacağız peki? Hyunjin şimdi uyanmaz mı?

"Tch sanmam."

Minho ellerini sildikten sonra düşünmeye başladı.

"Bayadır kullanmadığımız bir kulübe var ama dağın başındaydı bı de Acaba orası boş-"

Gelen at sesleriyle irkildiler.

"Minho, bunlar kim?"

"Jisung çabuk yardım et Hyunjin'i dediğim yere götürelim."

"Hadi çabuk!"

Jisung yavaşça Hyunjin'i sırtına almıştı. Minho etrafta ki eşyaları toparlayıp çantasına koyduktan sonra koşarak kulübeden uzaklaştılar.

Baya bir uzaklaştıktan sonra Jisung nefes nefese kalmıştı.

"Geldik sayılır Jisung ver biraz da ben taşıyayım."

"Yok ben iyiyim"

"Tch ver dedim."

Hyunjin'i Jisung'dan alıp ilerlemeye başladılar. Minho'nun dediği küçük yer dağın başındaydı. Yokuş çıkarken akan terler su gibi akıyordu. Jisung onun bu uğraşan halini görünce şaşırıyordu. Neden bu kadar uğraşıyor ki? Acaba o kulübede dedikleri şaka değil miydi?