Chapter 32
—-
The heart remembers what the mind don't
—-
Third Person's POV
It's been a month since that accident happen. After their little bonding, they planned to go home. It's almost midnight nung napagpasyahan nila na umuwi nalang. Tutal nakatulog na din naman ang dalawang bata sa mga bisig nilang dalawa.
Walang nakakaalam or nakakakita na may isa palang taong nagmamatyag sa kanilang dalawa. Nagbabantay sa bawat galaw nila.
Ngumisi ang taong 'to. Sign na nagtagumpay siya sa plinano nya.
"Tapos kayo ngayon hahahaha" Sabi nito sabay talikod na at naglakad papalayo. Nakarating ang magasawa sa parking lot at sinakay ang dalawang bata sa back seat at nilagyan na din ng seatbelt. Hindi mapakali si Sofia dahil ayaw tumigil sa paglakas ng tibok ng puso nito. Para bang, may mangyayari na hindi maganda. Binaliwala nya lang to, at inisip na baka dahil lang sa pagod kaya ganon.
Pinagbuksan siya ni Zam ng pinto at hinalikan sa pisnge bako ito pumunta sa driver seat. Nagpalitan ng mga ngiti ang dalawa. Who would have thought that it can be that last time na mabibigay nila sa isa't isa.
Sa kalagitnaan ng pagddrive ng dalawa, naramdaman ni Zam na parang may mali sa preno ng sasakyan. Nagsimula na siyang kabahan dahil hindi niya alam kung bakit nag kaganon.
"Wife, Hold on. Kumapit ka ng mahigpit sa seatbelt mo" Hindi alam ni Sofia kung bakit sinabi yon ni Zam. Nagpa-panic siya sa isip nya pero ginawa padin niya ang inuutos ni Zam.
Mabuti nalang at madaling araw na at wala masyadong sasakyan na dumadaan. Ginawa nito ang lahat upang macontrol nya ang pag galaw ng kotse. "Shit shit shit shit." Sinusubukan padin niyang apakan ang break pero hindi ito gumagana.
Sa di malamang dahil, biglang natanggal sa pagkakasabit ang seatbelt ni Zam. Napamura nalang ito sa isip niya.
"Hubby!! Ano ba talaga nangyare? Diba napacheck mo naman yan?" Nagaalala na din si Sofia para sa mga bata at sa kanilang dalawang magasawa. Sinubukan niyang tawagan ang mama nya pati na din ang mga maid pero lahat sila hindi sumasagot. Patuloy lang sya sa pagdadasal.
"Just calm down wife okay? I love you no matter what happen" Sabi ni Zam at para bang bumagal ang oras para sa kanilang dalawa. Patuloy lang sa pagiyak si Sofia hanggang sa bumangga ang sinasakyan nila sa isang malaking puno.
Nawalan ng malay si Sofia sandali, pero ng nagising ito ay patuloy lang siya sa pagiyak.
"Hubby, wake up! Hubby.." Napahagulgol na lang ito ng makita nya ang madaming dugo sa mukha ng asawa niya. Samantalang ang dalawang bata sa likod ay panay lang ang pagiyak. Tinanggal ni Sofia ang pagkakaseatbelt nya at lumabas ng kotse at sinubukan maghanap ng tulong.
Patuloy lang din siya sa pagcontact sa mga magulang niya hanggang sa sumagot ito.
"Ma!!! Huhuhu" Hagulgol na sabi nito sa mama niya.
(Hello nak? What happen?) Nagaalalang tanong ng mama ni Zam. Sa puntong iyon, sobrang kabog na ng dibdib ang nararamdaman niya.
"Ma! Puntahan nyo po kami sa malapit sa palabas ng tagaytay. We badly need your help. Please ma, Nabangga po kami. I don't know why pero tingin ko po nawalan kami ng preno." Humahagulgol na sabi ni Fia. Panay linga padin niya para may mahingian siya ng tulong. Swerte naman at may dumaan na police mobile at agad nya itong napansin at lumabas naman ang mga police para tulungan sila.
"Please, Sir. Help us." Patakbo nilang pinuntahan ung kotse. Tiningnan ni Sofia ang cellphone nya and she received a message from her mother-in-law saying that they're on their way.
Pinuntahan ni Sofia ang dalawang kambal na panay na din ang iyak dahil sa nakita nilang dugo sa mukha ng tatay nito.
"Calm down babies, everything is going to be fine okay?" Sabi nito sa dalawang magkapatid at niyakap sila at pinaghahalikan sa noo.
Maya maya pa'y dumating na ang ambulansya pati na din ang nanay ni Zam. Dinala sila nito sa pinakamalapit na hospital. Tiningnan sila Sofia habang si Zam naman ay dinala sa emergency room. Maswerteng kaunting galos lang ang natamo ni Sofia. At sabi ng doctor ay okay naman din daw ang dalawang kambal.
Pagkatapos nilang magamot ay dumeretso na sila sa waiting area ng emergency room. Patuloy lang sa pagdasal si Sofia na sana'y maging okay ang lahat.
Maya maya pa'y lumabas na ang doctor.
"He's fine now, Though he's still unconscious. It might affects his memory. Ililipat nalang siya sa isang private room. Thank you" (Sorry, wala ako masyadong alam sa ganito. :( :()
Lumipas ang ilang araw at tulog padin si Zam, hanggang sa dumating ang araw ng paggising nito ay hindi siya iniwan ni Sofia. Dahil gusto nya, sa oras na magising ito sya ang una nitong makikita.
"Hubby! Thank God at gising ka na" Maluha luhang sabi nito. Sabay yakap kay Zam hindi nya na napigilan umiyak at napahagulgol nalang siya..
"Uh... Miss? Sino ka?" Zam. Hindi niya kilala kung sino itong babaeng bigla bigla nalang siyang niyayakap.
"Hubby, Hindi magandang biro yan ha. I'm your wife. Sofia. Wag mo nga ako biruin ng ganyan" Sabi ni Sofia, kinakabahan siya oo. Hindi kaya nagkaron na nga talaga siya ng Amnesia?
"Sorry Miss, but I don't really know you. Baka maling kwarto lang yung napuntahan mo" Hindi makapaniwala si Sofia sa nangyayare. Napaiyak nalang sya. Kinuha nya yung cellphone nya at tinawagan ang mama ni Zam.
———————
OKAY HANGGANG DITO NALANG MUNA. LOVE KO KAYO GUYS. MAY PART 2 PA PO ITO.
