True Love Always Win

Chapter 22

Napangiti nalang ako, I miss them. Nagkamustahan pa kami bago pinatay ang tawag. Pabagsak akong humiga sa kama ko. Hindi ko na maharap na magbihis dahil sa nararamdaman ko ngayon. Ang bigat bigat ng katawan ko, sumasakit pa ang ulo ko.

Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako, dahan-dahan kung iminulat ang mata ko ng may maramdamang malamig sa noo ko. Agad na bumungad sa akin ang matang kulay berde. Ang matang kinakatakutan ko, pero dahil ata sa nararamdaman ko ngayon ay pati ang matakot nakakapagod na rin. Ipinikit ko ulit ang mga mata ko, nananaginip lang ako.

Napamulat ako ng mata ng maramdamang pinagpapawisan na ako, ganun nalang ang gulat ko ng makitang nakakumot na ako at iba na ang suot kung damit. Napalinga-linga ako at nakitang may pagkain, tubig at gamot sa side table ko. Dumako ang tingin ko sa sofa ko, ganun na lamang ang biglaang pagbilis ng tibok ng puso ko ng makita ko ang mahimbing na pagtulog ni James.

Naramdaman kung may humaplos sa puso ko dahil sa nakikita ko ngayon, himbing siyang nakatulog at pilit na pinagkakasya ang sarili niya sa sofa ko. Pero infernes ah, kahit tulog gwapo parin. Napaupo ako sa kama ko at pinakiramdaman ang sarili ko. Mas maayos na ang pakiramdam ko ngayon kaysa kanina. Medyo mabigat parin ang nararamdaman ko pero mas maayos na ngayon kaysa kanina.

Huminga ako ng malalim at napatitig sa pagkaing nasa side table ko, hindi ko alam kung nagugutom ako o hindi, natatakam ako dito pero wala akong gana. Napapikit ako at huminga ng malalim, kailangan kung kumain para uminom ng gamot. Naramdaman ko ang pag-galaw sa tabi ko, nagmulat ako at dahan-dahang tumingin dito.

"How's your feeling?" He ask in damn bedroom voice.

I close my eyes again to ease what I'm thinking and I feel my headache, I just shake my head.

"Your hungry?" He asked.

"I don't want the food," I said almost a whisper.

"But you need to eat so you can take a medicine," He said.

"I wanted also, but not that one," I said as I slowly point the cold hole steak.

I heard he let a deep breath, "What do you want?"

"Soup," I answer out of nowhere.

He let a exhausted breath, "Okay, I'll cook. Wait me here,"

"Huh? you know how to cook?" I asked in shock. He know? damn I'm so embarrasse, I didn't know how to cook.

I heard he chuckle, daym. "Yeah, wait me here."

He is about to go when I look around in my room, "Wait!"

He look at me and raise his eyebrow.

"This is my house, I'll join you. Incase you'll need something you didn't know," I said full of penalty.

Naka-alalay lang si James sa akin pagbaba ng hagdan. Pinaupo niya ako sa high chair kaya ang likod niya lang ang nakikita ko. Napanguso ako, gusto ko lang talaga kumpirmahin na marunong siyang magluto kaya sumama ako sakaniya dito. Ang daya, marunong nga talaga siyang magluto.

Inilapag niya ang mainit na chicken soup sa harap ko, "Eat, so you can feel better,"

I smile and taste the soup, ganun nalang ang gutom ko ng matikman ko ito. Oo, gutom lang ako kaya masarap.

"Aren't you have a duty?" I asked.

"I have, my duty now is to take care my fiancé," He simply said.

"Ah," I nod because I still eating the soup he made. "Who's fiancé?"

"Who do you think I'm taking care right now?" He asked me back.

"I don't know, how would I know?" I said and continue eating.

"Damn, Grace." He whispered.

Namilog ang mga mata ko ng maintindihan ang gusto niyang sabihin, fiancé? Ako ba yun? Fuck this damn asshole man. I didn't even know that we're engage.

"Alam mo, gwapo ka sana kung di ka lang gago," Saad ko.

Rinig ko ang mahinang pagtawa niya na mas nagpagulat pa sa akin. Naintindihan niya ako? Tagalog yung ginamit ko,

"Ikaw rin naman, maganda ka rin sana kung hindi ka lang mataray at maldita," Saad nito pabalik kaya naibuga ko ang nasa bunganga ko.

"Marunong kang magtagalog?!" Gulat na tanong ko.

Ngumisi lang siya, "Oh Grace, did your grandma didn't tell that I am also a Filipino,"

"Ay tangina," Pabulong kung sinabi pero alam kung narinig niya iyon.

He chuckle again, "And I'm a Psychiatrist from Philippines, not here in the London,"

I swallow, "Your not really working here in London?"

He lazily nod while his arms was cross over his chest. I bite my lips, buti nalang pagpinagsasabihan ko siya sa isip ko nalang sinasabi.

"Then, what are you doing here?" I asked in curiosity.

"Every year I'm going here two to three months perhaps, my friend calling for help," He explain.

"OmyGod!" I said.

He smirk, "Bakit Grace? Ilang mura na ba ang nasabi mo sa akin sa wikang Pilipino?"

"Oh shut up!" I said and I'm about to go back in my room when suddenly I feel like I'm going to past out.

"See, kahit na may sakit ka na maldita ka parin," Saad pa nito at naramdaman ko nalang ang pagbuhat niya sa akin.

Hindi na ako umangal dahil sa kahihiyang natamo, hinayaan ko nalang siya na buhatin ako at pahigain sa kama ko, hinayaan ko rin siyang painumin ako ng gamot.