Alpha Girl

Waanbeelden

Liz

'Piep, piep, piep' langzaam opende ik mijn ogen. Ik keek naar het plafond.
Vandaag is de diploma uitreiking. Daarna ben ik eindelijk verlost van deze kostschool. Eindelijk.

Mijn ouders, nouja stiefouders hebben me naar deze kostschool gestuurd.
Niet dat ik liever bij hun in Nederland had gewoond hoor. We gaan namelijk gewoon niet goed samen. Mijn vader is Nederlands en mijn moeder is Engels. Toen ik twaalf jaar oud was merkten mijn ouders wel dat we niet goed bij elkaar passen. We hebben nou eenmaal ook niet dezelfde genen. Het voor mij verborgen houden tot mijn tiende dat ik was geadopteerd hielp dan ook niet echt mee. Als er namelijk een ding is dat ik haat dan zijn het mensen die liegen.
Op deze school heb ik altijd één goede vriendin gehad. Nova heet ze. Ze houd ook van astrologie. Vaak gaan we 's avonds naar een gebouwtje net buiten Londen om met een sterrenkijker de hemel te bewonderen. Ik ben benieuwd of daar verandering in zal gaan komen, nu we elkaar minder vaak zullen gaan zien. Zij is dan ook de enige persoon waarbij ik me openstel.
Sinds kort heb ik wel een vriendje, Adam heet hij.
Eigelijk werd ik overrompeld door hem en had ik perongeluk ja gezegt. Het gelijk uitmaken vind ik ook weer een beetje zielig dus ik zie wel waar het heen gaat. In iedergeval hebben we nog niet echt iets samen gedaan en weet ik nouwelijks iets van hem.
Misschien komt daar vanavond verandering in tijdens het examenfeest.

Daar stond ik dan op het podium met mijn diploma in mijn hand.
Ik glimlachte van oor tot oor.
Niet zozeer, omdat ik blij was dat ik het had gehaald, maar omdat nu de hele wereld voor me open ligt.
Wat ik precies wilde gaan doen wist ik nog niet.
Mijn ouders waren niet bij de diploma uitreiking. Het maakte me ook eigelijk niets uit.
Ik denk dat ze toen ze me adopteerde zich iets anders hadden voorgesteld dan dat het is gelopen. Ik had in iedergeval genoeg geld bij elkaar gespaard zodat ik op mezelf kon gaan wonen en dus niet bij hun weer moest gaan intrekken.

Nova en ik waren vanmiddag nog even naar de stad geweest om een jurk te halen voor het feest vanavond.
Daar liep ik dan. Overstraat met mijn nieuwe lichtblauwe jurk.
Het was best frisjes en eigelijk had ik beter een jasje mee kunnen nemen.
Ik kwam aan bij de school. Ongemakkelijk liep ik de trap op. De keren dat ik een jurk aan heb gehad is op een hand te tellen.

De uren vlogen voorbei. Samen met Nova, en wat drankjes;) ging ik helemaal los op de muziek. Ik was nog nooit dronken geweest, maar nu kwam ik daar toch aardig dichtbij in de buurt. Ik voelde me aangestaard en ik keek naar rechts. Daar stond Adam. Hij ontblote zijn witte tanden. Ik glimlachte terug en ik liep naar hem toe. Adam was erg lang en hij had lichtblond haar. Geen wonder dat de halve school verliefd op hem was. Ik voelde me best vereerd toen hij me verkering vroeg en ik zei ja. Eigelijk voel ik me best een beetje schuldig over dat ik ja heb gezegd terwijl ik als enige van de school juist niks voor hem voel. 'Hey' zei ik in het Engels. Precies op dat moment begon het 'rustige nummer.' 'Misschien kon ik met wat schuifelen mijn gevoelens voor hem vergroten.
Ik stond nu zo dicht bij me dat ik zijn adem in mijn gezicht kon voelen. Op een of andere manier had Adam een aparte sfeer om zich heen.

Het lied was afgelopen en hij vroeg of ik zin had om even een rondje te lopen. Ik knikte en pakte een drankje.
We liepen de lawaaierige zaal uit. Langzaam liepen we een rondje om de school. Ik liep half wankelend van de alcohol naast hem.
'Dus' zei ik om de stilte te verbreken. Hij zweeg.
We liepen aan de achterkant van de school waar het pikkedonker was.
Ik hoorde geritsel tussen de bosjes. Even meende ik zelfs een harige schim gezien te hebben, maar ik zal het me vast hebben verbeeld.
Een rilling kroop over mijn rug.
Adam gedroeg zich vreemt. Niet dat ik precies weet hoe hij zich gedraagt, maar dit was wel heel apart.
Plots stopte hij. Ik knalde tegen hem aan.
Het voelde wel alsof ik tegen een muur aan liep. Ik had bijna weer mijn evenwicht gevonden tot ik tegen de muur aan werd gedrukt. Opeens waren er wel 5 schimmen met allemaal dezelfde gespierde bouw als Adam.
Ik probeerde te gillen, maar een hand bedekte mijn mond.
Ik trapte met mijn voet richting zijn kruis. RAAK!
Ik probeerde weg te rennen richting het licht van de school.
Harde voetstappen hoorde ik achter me. Ik dacht: 'mij krijgen ze niet zo snel, wat dit ook voor stomme grap mag zijn.'
Ik was bijna bij de ingang van de school tot ik een grote zwarte schim voor me zag springen.
Hij ontblote zijn tanden precies zoals Adam deed toen hij naar me lachte. Inplaats van zijn witte tanden zag ik nu enorme hoektanden met druipend bloed eraan.
Ik gilde.
Ik voelde iets hards tegen mijn hoofd aankomen.
Toen werd alles zwart.

'Boem, baf, roaaar!'
Voorzichtig opende ik mijn ogen.
Ik voelde de kou van het ijzer onder me. Ik lag op een tafel ergens in een groot oud gebouw.
Voorzichtig probeerde ik op te staan. Ik voelde een pijnscheut in mijn hoofd. Mijn hand schoot er naar toe. Bloed.
Langzaam kwam ik overeind.
Met mijn hand op de wond. Om me heen was het een grote ravage.
Er speelde zich een gevecht af om me heen.
Ik zag vijf snel bewegende witte gedaantes. Inclusief Adam, die met zijn scherpe hoektanden twee harige gedaantes te lijf ging.
Ik sloot mijn ogen en opende ze weer. Ik was er nog steeds. Op de bovenste etage van een oud gebouw met monsterlijke wezens om mij heen. Vechtend om mij?
Ik voelde weer een pijnscheut in m'n hoofd. 'Auw' dit was dus geen droom. Mijn hersenen draaide overuren.
Net op het moment dat ik wilde vaststellen dat ik officeel gek was geworden zag ik uit mijn oog hoek een wit lijk naar me toen rennen. Zelf had ik ook wel door dat dat witte lijk verdacht veel leek op het mythische wezen, de vampier.
Maar dat was gewoon onmogelijk want een mythe is bedacht en deze wereld is veel te echt voor dat soort wezens.
Net voordat hij me kon aanraken werd hij door het harige wezen van rechts, hard tegen de muur aangeknalt.
Het andere harige wezen was nog aan het vechten tegen de andere vier zogenaamde vampieren.
Het harige monster dat zojuist de vampier tegen de muur aan had geslagen liep naar me toe.
Wankelend stond ik naast te tafel. Hij veranderde zichzelf naar zijn menselijke vorm.
Ademloos keek ik toe.
Hij stelde zichzelf voor als Jackson.
Hij zei dat hij me in veiligheid zou gaan brengen en dat ik met hem mee moest komen.
Daar stond ik dan. Aan de grond genageld in een soort trans.
Zijn ogen die net nog onmenselijk helderblauw waren zijn nu veranderd naar een wat wazigere groen blauwe kleur.
'W w wat deed je daarnet met je ogen?' Vroeg ik bibberend.
'Oh ik shapeshiften mijzelf van weerwolf naar mens.' 'Weerwolf?' Vroeg ik. 'Er moest iets in mijn drankje zijn gedaan dat mij deze levensechte waanbeelden veroorzaakte,' dacht ik.
Ik hoorde een harde grom van de andere, wat Jackson noemt, weerwolf. 'Iemand heeft drugs in mijn drankje gedaan zonder dat ik dat wilde!' Riep ik hard.
Ik knipperde nogmaals met mijn ogen om de waanbeelden weg te krijgen. Mijn adem stokte.
Ik voelde een hand op mijn schouder en toen ik mijn ogen weer opende keek ik recht in de helderblauwe ogen van Jackson.
Daar stond hij, nog steeds. Nu in weerwolven vorm.
Het kon niet waar zijn, het kon gewoon niet.
Misschien moest ik het maar even accepteren, voor nu. Op die manier zijn de waanbeelden misschien ook sneller voorbei.
Ik rende achter Jackson aan.
Of ik hem kon vertrouwen, geen idee. In iedergeval zag hij er een stuk vriendelijker uit dan die vijf wandelende lijken met hoektanden. Waaronder dus Adam.
Ik rende achter Jackson aan een trap af. Terwijl die andere weerwolf de vampieren tegen hield.
We waren bijna beneden toen ik plots van achter een sterke hand mijn arm voelde vast pakken.
Ik schreeuwde: 'help!' Ik werd aan mijn armen mee terug getrokken. Jackson pakte mijn benenvast en zo werd ik een soort van uitelkaar getrokken.
Als ik niet in zo'n benarde situatie zou zitten zou het er best grappig uit moeten hebben gezien.
De vampier die kennelijk had opgemerkt dat we weg waren gegaan, verstevigde zijn grip. Ik moest nu minstens een paar centimeter langer zijn geworden, want ook Jackson verstevigde zijn grip en het voelde alsof ik uitelkaar werd gerukt.
De vampier had het voordeel dat hij boven aan de trap stond. Terwijl Jackson halverwege beneden met zijn voeten grip probeerde te zoeken.
Plots gaf de vampier een harde ruk aan mijn handen. Ik hoorde mijn pols breken en ik schreeuwde het uit.
Door de ruk verloor Jackson zijn evenwicht. Hij kantelde naar achter.
De vampier die zijn tanden al had ontbloot zag dat hij de kans had om me te vermoorden. Of in iedergeval zwaar te verwonden.
Ik kon zijn tanden al bijna in mijn nek voelen tot ik plots vijf scherpe nagels in mijn been voelde en naar achter, weg van de vampier werd gerukt. Ik krijsten het uit.
Toen Jackson na 5 lange seconden zijn nagels weer uit mijn been haalde zetten hij me achter op zijn moter. Zo reden we de donkere nacht tegemoed.
Ik was gekrabt door een weerwolf.
Een wezen dat voor mij twee uur geleden nooit heeft bestaan.
Ik voelde de pijn in mijn been en deed mijn ogen dicht in de hoop dat deze nachtmerrie dan eindelijk voorbei zou zijn.