PADRE TIAGO - RATED SPG

Kabanata 6

NOTE: This story contains explicit and mature contents that are not suitable for very young and sensitive audiences.

ANGELO

NATIGIL na ako sa pag-aaral. Hindi na ako gustong papasukin ni Padre Tiago sa paaralan nang dahil sa nangyari. Natitiyak ko talagang nakita niya kami ni Warren sa ginawa namin kanina.

Hindi ko rin naman alam na naroon siya. Inuna ko kasi ang emosyon ko kaysa sa pag-iingat.

Umiyak ako ng palihim habang ako ay nasa aking kwarto. Tumakbo na kasi ako kanina mula sa kwarto niya dahil hindi ko na mapigilan pa ang aking nararamdaman. Katapusan na nga ba ng pangarap ko na makapagtapos ng pag-aaral, na maging propesyonal?

Worst, hindi rin niya ako pakakainin ng tatlong araw, ayon sa kanya. Matinding gutom ang mararanasan ko kapag iyon ang nangyari.

"Bakit ka umiiyak?" tanong ni Abel sa akin nang siya ay nakapasok na sa kwarto namin.

Hindi ko siya kayang sabihin sa kanya ang mga nangyari dahil nahihiya ako at hindi ko rin alam kung paano ako haharap sa kanya kung sakaling malaman niya ang dahilan kung bakit ako napahinto sa aking pag-aaral.

"Hayaan mo na lang muna ako, Abel, kailangan ko lang munang mapag-isa." Wika ko bago ko siya tingnan.

Kita ko naman ang pag-aalala sa mga mata ng kaibigan ko. Napalunok na lang siya nang titigan niya ako.

"Sige na Abel, magiging maayos din ang lahat sa akin. Salamat," barado na ang ilong ko nang magsabi ako sa kanya nito.

Umiiyak akong mag-isa hanggang sa ako'y makatulog na lang na suot pa rin ang aking uniform.

Huling beses ko na nga sigurong maisusuot ito kaya naman nilubos-lubos ko na lang talaga.

KINAGABIHAN, nagising ako nang kalabitin ako ni Abel.

"Angelo, Angelo. Tawag ka ni Padre Tiago." Panay ang pagkalabit niya sa akin.

Nagmulat ako ng aking mga mata upang sa ganoon ay makita ko siya. Kumurap ako at nang makita ko ang kaibigan ko ay parang kagagaling lang niya sa trabaho mula sa padre na kanya ring pinagsisilbihan.

"Mukhang galit siya, kaya't bilisan mo na. Hindi ka pa nakakapagpalit ng damit mo," nag-aalala niyang wika.

"Okay," tinatamad kong wika.

Bumangon na nga ako at saka ako nagpalit ng damit. Hindi ko na nga alam kung anong isusuot ko ngayon dahil para akong lumulutang sa kawalan.

Sa palagay ko ay pasado alas otso na ng gabi dahil kumakalam na rin ang sikmura ko sa gutom. Tatawagin niya ba ako dahil kakain na ako? Hindi ng tunay na pagkain kundi ng katas niya, dahil ayon sa kanya ay iyon lang ang kakainin ko sa loob ng tatlong araw.

Hindi ko alam kung mabubuhay pa ako matapos ang tatlong araw na iyon lang ang kakainin ko. Hindi naman siguro bawal ang uminom ng tubig, para man lang sana hindi ako ma-dehydrate.

Pagkabihis ko ay agad na akong lumabas ng kwarto at nagmadaling nagtungo sa silid ni Padre Tiago. Baka mas lalong magalit na naman siya kapag nagtagal pa ako sa aking pagpunta doon.

Kumatok na ako at nang marinig ko siyang magsabi na pwede na akong pumasok ay binuksan ko iyon at dumeretso sa loob.

"Wala ka na talagang magtungo dito para ipagluto ako?" matamlay niyang tanong habang nakaupo sa sofa.

Hindi pa siya kumakain? Ibig sabihin ay inaasahan niya talaga akong magluto pa ng pagkain niya.

"P-pasensya na po kayo. Ipagluluto ko na lang po kayo ng pagkain ninyo, padre." Lalakad na sana ako papunta sa kusina nang magsalita siya.