AKREP'İN ZEHRİ

31. Bölüm :Barış Yemeği

Ceketimi yukardan alıp" Poisonous scorpion 'tan çıktık.

Arabaya binip radyoya uzandım.

Kahraman Denizden çalan "Son Durağın" şarkısının sesini açıp sessizce yola devam ettik.

Bu şarkı nedense bende çok ayrı bir yere sahipti.

"Zaman izimizi, ikimizi siler.

Kiminin acısı kalır, anıları gider.

Daha gençsin ah...

Gülüp oyna sen

Son durağın benim evim olsun..."

- güzel şarkıymış

Aydının sesiyle bakışlarımı yoldan çekip Aydına baktım.

- ama sanki ayrılık şarkısı gibi.

- eh senden ayrılırsam dinlerim artık Aydın dedim gülerek.

- o biraz zor sizi bırakmaya niyetim yok Mina Hanım.

Küçük bir kahkaha attım.

- benimde yok.

Başımı koltuğa yaslayarak yolu izlemeye devam ettim.

Eve ne zaman geldiğimizi bilmiyordum.

Arabanın durması ile araçtan inip odama çıktım.

Bu yemeğe gitmeyi hiç mi hiç istemiyordum.

Özellikle son olanlardan sonra.

Adam babamı kaçırmıştı ya.

Üzerime siyah bir elbise giydim saçlarımı da sıkı bir at kuyruğu yaptım.

Bordo renginde bir ruj sürdüm, gözlerime ise hafif bir eyeliner çekip bıraktım.

Ayağıma siyah bir stiletto giydim.

Stilettonun sağ ayakkabısında bileğime doğru sarılan bir yılan vardı.

Çok güzel bir ayakkabıydı.

Dikkatle giyip aynada kendime baktım.

Odanın kapısı çaldı.

- gel

Gelen Aydın dı.

Odaya girmesi ile küçük bir ıslık çalmıştı.

Gülümsedim.

- çok güzel olmuşsun sevgilim.

- böyle söyleme utanıyorum ben.

Aydın yanıma gelip başını omzuma yasladı.

Bakışlarımız aynada birbirini bulmuştu.

Aydının üzerinde siyah bir takım vardı.

Ceketinin cebinde ise bordo bir mendil.

Uyumluyduk.

- Bordo, sana en çok yakışan renk özellikle dudaklarına.

Gülümsedim.

- Kara, sana en çok yakışan renk özellikle gözlerine.

Saçlarıma bir öpücük bırakıp geri çekildi.

  - hadi çıkalım

Aşağıya inip babamın olduğu arabaya bindik.

Biraz sonra Zeynebin attığı konumdaydık.

İçeri girdik lüks bir mekandı.

İleri de ki masa da Kontar ailesi oturuyordu.

Zeynep Kontar, İsmail Kontar ve Yiğit Kontar