Another twilight story

5. Quileute Legends

"De Cullens lijken me echt wel leuk... Ik bedoel ze zijn zo gehecht aan elkaar," zei ik terwijl Angel me aankeek.
"Ik weet het niet. Ik zou maar uit hun buurt blijven. Ze zijn gewoon heel gev-" Angel werd onderbroken door haar vader die het huis binnenliep met Charlie die hem volgde

Ik zat aan tafel mijn broodje te eten terwijl ik de hele tijd moest denken aan wat Angel me gisteren wilde vertellen. Ik heb voortdurend het gevoel dat ze gevaarlijk wilde zeggen. Wat ik niet snap is wat Angel bedoelde met gevaarlijk.
"Ga jij je broodje nog opeten?" Charlie haalde me uit mijn gedachte.
Ik keek naar zijn bord en ik zag dat zijn broodje al op was, terwijl ik met mijne nog moest beginnen.
"Eh... sorry. Ik was gewoon even aan het denken aan..." Ik dacht even na over wat ik zou moeten zeggen. "Ik was aan het denken aan een gesprek dat Angel en ik hebben gehad."
Charlie keek me niet-begrijpend aan.
"Weet je wat? Het is niet eens zo belangrijk." Ik nam een hap van mijn broodje die eigenlijk wel lekker smaakte.
"Vindt je Angel eigenlijk een leuk meisje?" zei Charlie zo normaal mogelijk. Ik zag dat hij vanuit zijn ooghoeken naar me keek.
"Ja, ze is echt tof," antwoorde ik zo normaal mogelijk terug.
"En voel je misschien iets voor haar?" Zei Charlie weer zo normaal mogelijk.
"Nee, pap! Ze is mijn beste vriendin!" zei ik heel snel en na een tijdje realiseerde ik me dat ik een beetje aan het schreeuwen was.
"En ik heb zelfs misschien gevoelens voor iemand anders. Ik weet niet eens of zij ook zo voor me voelt," mompelde ik.
"Mag ik weten wie de gelukkige is?"
"Je kent toch de Cullens?" Ik vroeg het heel stilletjes.
"Edward, je bedoelt toch niet Bella?" De glimlach op Charlies gezicht veranderde naar een serieuze blik.
"Jawel, pap. Ze is echt een vriendelijk meisje en ik denk dat ik gevoele-"
"Nee, Edward! Je gaat niet meer met haar om." Charlie onderbrak me.
"Waarom mag ik niet met haar omgaan?" Ik vroeg het heel boos.
"Ze lijken me gewoon heel gevaarlijk en ze doen altijd zo mysterieus. Ik weet zeker dat er iets met hun scheelt ."
"Nee!" Nu stond ik op en keek hem heel boos aan. "Ik ga om met wie ik wil en jij beslist dat niet! Nu snap ik waarom mam je heeft verlaten." In zijn gezicht zag ik hoe verdrietig hij was geworden toen ik mijn laatste zijn uitsprak. Ik had spijt, maar dat ging snel weer weg. Ik rende naar buiten en ik hoorde dat Charlie mijn naam nog riep, maar ik negeerde hem. Ik wil nu gewoon even alleen zijn. Ik snap het niet. Als ik met iemand wil zijn waar ik gevoelens voor heb, dan moet Charlie dat toch kunnen begrijpen. Hij moet altijd wel commentaar geven. Mijn moeder zei dat altijd, maar ik geloofde haar eigenijk niet. Nu heb ik het met mijn eigen ogen gezien. Ik heb spijt dat ik naar hier ben gekomen. Naar Forks. Toen dacht ik aan Bella. Nee, anders zou ik haar nooit ontmoet hebben. Even later realiseerde ik me dat ik in het bos aan het lopen was. Ik wist niet waarnaartoe, maar gewoon weg van alles. Ik wilde nu gewoon alleen zijn. Ik stopte even en keek vooruit.
"Edward?" De stem kwam me heel bekend voor. Ik draaide me om en daar stond ze. Het meisje waar ik heel het weekend aan heb gedacht. Aan haar mooie goudbruine ogen. Aan haar golvend haar. Aan haar huid zo wit als sneeuw. Even was het stil.
"Gaat het? Je lijkt een beetje moe," zei Bella met haar mooie zachte stem.
"Eh... Ja, ik heb juist ruzie gehad met mijn vader en ik ben weggelopen, omdat ik er genoeg van had gekregen," zei ik terwijl ik keek naar haar mooie ogen.
"Oh." Dat was het enige wat ze uitbracht.
"Wat doe jij hier?" vroeg ik om over een ander onderwerp te praten.
"Eh... Ik ben gewoon... Eh... Aan het wandelen." Ik zag aan haar gezicht dat ze nerveus werd.
"Ik hou van wandelen." Ik glimlachte.
Plots hoorde ik iets.
"Wat was dat?" Ik keek geschrokken van waar het geluid kwam.
"Eh... Ik moet naar... huis, want... mijn familie wacht op me, want... we gaan samen... een film kijken. Ik denk dat jij ook beter naar huis zou moeten gaan. Ik zie je morgen op school!" Voor dat ik iets kon zeggen, liep ze weg. Ik deed hetzelfde. Ik wilde nu echt niet naar huis gaan en Charlie zien. Ik ging naar mijn pick-up en gelukkig zaten de autosleutels in mijn broekzak. Ik opende het portier en stapte in. Ik wist even niet waar ik naartoe moest rijden, maar toen wiste ik het meteen. Ik snapte echt niet waarom Bella opeens weg moest. Was ze geschrokken door het geluid en dat ze daarom weg wilde? Ik zou haar wel beschermen. Na een tijdje zag ik een rood huisje in de verte. Ik stapte uit mijn auto en stapte richting het huisje. Voordat ik op de deurbel kon drukken, zwaaide de deur open. Angel vloog op me af en omhelsde me.
"Wow! Je wordt elke dag sterker en sterker!" zei ik terwijl ik lachte.
"Edward... Trainen maakt je sterk. Weet je dat?" Ze lachte en gaf me een schouderklop.
"Eh... Angel vindt je het goed als we een beetje gaan wandelen?" vroeg ik twijfelend.
"Weer wandelen?" Ze keek me aan met een je-bent-zo-saai-blik. Na een tijdje zei ze: "Oke, ik weet de perfecte plek!"
Ik keek haar heel nieuwsgierig aan, maar ze wilde niet vertellen waar we naartoe gingen.
Uiteindelijk waren we aangekomen. Het was het strand van La Push. Hier kwamen we vroeger altijd. We maakten hier vooral kampvuurtjes en speelden vooral in het water. Er was naast het strand een omgevallen boom waar ik naartoe wandelde en Angel volgde me. We gingen zitten.
"Weet je nog toen we gisteren het gesprek hadden over de Cullens?" Ik keek naar de zee, maar ik zag in mijn ooghoeken dat Angels glimlach veranderde naar een serieuze blik.
"Ja, Edward. Je wilt zeker weten wat ik ging zeggen, maar toen ik mijn zin niet kon afmaken?" Ze wachtte niet op mijn antwoord en begon te praten. "Je moet gewoon uit hun buurt blijven, want ik heb gehoord dat ze 'slecht' zijn."
"Hoe bedoel je?" Ik keek haar niet-begrijpend aan.
"Het is een legende wat ik je nu ga vertellen. Dus mijn overgrootvader was een Quileute en de Quileutes waren afkomstig van wolven. Dus ze konden in een wolf veranderen. Ze kwamen uit het niets mensen tegen in hun dorp. Het waren niet gewone mensen, maar ze waren anders. Ze jaagden op het gebied van de Quileutes. Ze besloten om een deal te sluiten. Het gebied werd toen in twee delen verdeeld. Het ene deel voor de Quileutes en het andere voor de andere soort mensen. Zo werd er vrede gehouden tussen de twee volkeren."
"Wat deden die andere soort mensen dan verkeerd ?" vroeg ik nieuwsgierig.
"Edward, kom op! Het is natuurlijk maar een verhaal en het is allemaal niet waar, maar ik heb gewoon een slecht gevoel over hun." Ze keek me bezorgd aan.

~~~~~~~~~~
Omg! Het spijt me zooooo voor diegenen die ik heb laten wachten. Het is echt zo lang geleden dat ik nog heb geschreven en het spijt me daar echt voor. Maar hier heb je een hoofdstuk. Ik hoop dat jullie er blij mee zijn! Er komt zowiezo binnenkort nog een hoofdstuk. Voor de lezers die hebben gewacht: ik ben je echt zooooo dankbaar en het spijt me zooooo erggg. ♡ Love jullie