Stepbrother's Obsession (Obsessive Series 1)

KABANATA 37

Kabanata 37: MEET HIM AGAIN

CELESTE

Shit.

Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko, para akong bato na nanigas.

Sa tinagal-tagal ng panahon, ngayon ko na lang ulit napagmasdan ang kaniyang mukha, mas lalo siyang gumwapo.

He looked more manly and muscular than before, but only one thing didn't change with him, and that is he was still Felicx. The man i met was not used to showing real emotions, cold presence and expression.

Hindi ko alam pero kusang napangiti ang aking mga labi at bumuka ng kusa ang aking bibig. "Siya parin nga." Bulong ko sa sarili.

Halos matalisod pako ng makita kong unti siyang gumalaw bahagya para sana lumapit saakin.

"Damn, relax. I won't bite." The he smirked, what a jerk.

"Don't come near me, ihahampas ko sayo 'to." Banta ko sakaniya sabay hinaklit ang isang puting flower vase na nakapatong sa babasaging lamesa.

I heard he laughed. "You're finally back, how's your day?." He sarcastically asked.

Nanatiling hawak ko parin pataas ang flower vase na nakaamba pang ibabato ko sakaniya.

"Ayos ang araw ko ng makarating ako dito pero wag mong tatangkaing lumapit pa, sasamain ka talaga saakin." Seryoso kong sabat.

Tumawa lang siya at pinalobo ang kaliwa niyang pisngi gamit ang kaniyang dila.

"What if i don't?."

"Fuck off." I cussed infront of him. I saw his face turned into a serious way.

Halatang nagulat siya sa ginawa kong pagmumura pero wala akong pakealam, gusto ko lang ay makalabas na dito. Ayoko pa siyang makita sa ngayon.

Ibinaba ko ang hawak kong flower vase at inayos ang sling bag na nakasabit sa kaliwa kong braso, aalis na sana ako kaso nagsalita ulit siya.

"Hindi mo manlang ba ko kakamustahin?." Napaarko naman ako sa tinanong niya.

At talagang ang kapal talaga ng mukha ng hayop na 'to, kailangan ko pa ba siyang kamustahin?.

Hindi ba't may pamilya na siya kay Cassandra?, 'e bakit parang kung makaasta siya, gusto niya pang makipaglandian saakin dito?.

Wala talaga siyang hiya sa sarili niya.

Tumitig ako sa nakakalunod niyang kulay abong mga mata. "Is that yet necessary?." Sarkastikong sabat ko naman.

Nakapamulsa ang kaniyang magkabilang kamay habang nakangiting nakatingin saakin.

Ramdam kong may kakaiba sa sarili ko ng mataman ko na namang masilayan ang mga ngiting yun, parang katulad nung dati kong nararamdaman sa tuwing makikita ko siya.

Napailing ako sa kawalan, shit, nahihibang ka na ba?. Tigilan mo siya, siya ang dahilan kung bakit ka naghirap ng ilang taon at halos buong buhay mo ay isakripisyo mo pati ang kaluluwa mo.

Napabulong ako sa aking isip ng di namamalayan.

"Excuse me mister but i have to go, i don't have time to spend just for your nonsense." Pagkasabi ko nun ay lakas loob ko siyang tinalikuran at dumiretso ng pintuan.