Kakayahang hindi inaasahan.
Dala ay Pasakit.
Handa ka bang harapin ang itinadhana?
O talikuran ito at mag bulag-bulagan?
Kapag nalaman mo kung kailan ka mamamatay, ano ang gagawin mo? Paano kung ayaw mong mawala dito sa mundo?
Para kay Zette Om...
Pinikit ko ang aking mga mata at pinilit alalahanin ang imahe ni ate kasama ng masasayang alaala. Siya lang kasi bukod kay mama ang nagpapangiti sa akin at nakakakumpleto ng masayang pamilya namin. Pero kahit anong pilit ang pag pikit ko, tanging ang aksidente lang ang nakikita ko.
"Bakit ganon ate? Bakit hindi ko maalala ang masasayang alaala nating dalawa? Bakit yung gusto kong kalimutang pangyayari ang tanging alaala na meron ako?" Hindi ko na namalayang umaagos na muli ang luha sa mga mata ko.
Habang umiiyak ako ay may biglang kumatok sa bintana ng sasakyan namin. Binuksan ko ito at nakita ko na may batang nagbebenta ng sampaguita.
"Ate bili na po kayo ng sampaguita, mura lang po ito." Alok ng bata sa akin at itinapat sa bintana ng sasakyan ang binebenta niya. Di ko naman kaya ang hindi maawa sa kanya dahil kahit bata palang ay kumakayod na siya upang may makain.
"Magkano ba iyan?" Tanong ko sa batang babae habang naghahanap ng barya sa wallet ko pang bayad.
"Sampung piso lang po isang tale, ate." Nakangiting sabi nung bata sa akin. Halatang natutuwa dahil may bibili ng paninda niya.
"Oh heto ang isang daan, sayo na ang sukli." Sabi ko at inabot ko sa kanya ang pera habang inabot naman niya sa akin yung sampaguita. Pero bago maghiwalay ang mga kamay namin ay nagdampi ang mga dulo ng daliri niya sa akin at may biglang lumabas na kung ano sa ibabaw ng ulo niya.
Sinubukan kong kusutin ang mga mata ko dahil baka namamalikmata lang ako kaya kung anu-ano nalang ang mga nakikita ko. Pero kahit anong kusot ko ay di na maalis sa ibabaw ng ulo ng bata ang oras na ang format pa ay 00:00:00.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Dalawang minuto? Anong ibigsabihin non?" Bulong ko sa aking sarili. Bumalik ako sa pagkatulala ng may sabihin sa akin yung bata.
"Salamat po ate." Tugon niya at nginitian ako bago umalis. Di ko alam kung bakit ako biglang kinabahan pero sinundan ko ng tingin ang batang naglalakad at tatawid sa may kabilang kalsada ng biglang nag zero lahat ng nasa ibabaw ng ulo niya at bigla itong nasagasaan ng sasakyan.
Tumilapon ang bata sa sahig at napahawak ako sa bibig ko dahil sa gulat. Nakita kong bumaba ang may-ari ng sasakyan at tumawag ng ambulansya.
Hindi ko namalayan na nasa harapan na pala ako kung saan nakahandusay ang katawan ng bata na walang malay at umaagos ang dugo na nanggagaling sa ulo niya. Kanina lang ay nakangiti siya sa akin habang nagbebenta ng sampaguita.
Dumating ang ambulance na may lulan na mga medical staff upang tignan ang kalagayan ng bata pero sa kasawiang palad, patay na ang bata. Nag desisyon nalang ang mga ito na dalhin ito sa puninarya gamit ang ambulansya upang maayusan. Habang ako ay naiwan sa kinatatayuan ko na nanlambot ang mga tuhod, napaluhod at lumuluha.
"A-nong na-ngyari? Ba-kit siya namatay?" Paulit-ulit na tanong ko sa aking isipan. Di ko rin maintindihan kung ano yung nakita ko bigla sa ibabaw ng ulo niya. Bakit may oras? Para saan iyon?
"Anak!" Napapitlag ako ng marinig ko ang boses ni mama na nasa tapat ng sasakyan at nakatitig sa akin habang si papa ay naka poker face lang.
Dali-dali akong tumakbo palapit sa kanila at sumakay ng sasakyan.
Tahimik lang ako habang bumabiyahe kami ng bigla akong hawakan ni mama sa mga kamay.
"Anak, ayos ka lamang ba? May masakit ba sayo?" Sunod-sunod na pag-aalalang tanong ni mama sa akin. Pinilit kong ngumiti at saka ako sumagot sa tanong niya.
"Opo, Ma. Ayos lang po ako. Marahil ay napagod lamang po ako." Tugon ko kay mama at pinisil ang kanyang kamay at saka tumingin sa bintana malapit sa kinauupuan ko at pinagmasdan ang kalangitan.
Di ko namalayan na nakauwi na pala kami. Dumeretso ako ng kwarto ko at nagkulong.
Humarap ako sa mini table ko kung saan naka display ang picture naming dalawa ni ate Ria. Pareho kaming abot langit ang ngiti.
"Ate, bakit kailangan kong makakita ng taong namatay kanina? At take note, bata palang yon. Bakit kailangan niyang mamatay ng ganoon kaaga? At saka may nakita akong oras sa ibabaw ng ulo nung bata bago ito mamatay. Ibig bang sabihin non ay yun ang oras kung kailan siya mamamatay?" Bulong kong tanong sa larawang hawak ko.
Alam kong di ako masasagot ng larawan ni ate pero siya lang ang pwede kong mapagsabihan ng ganito. Baka isipin nila na nasisiraan na ako ng bait.
