ရှမ်းပြည်နယ်ရဲ့မြို့လေးတမြို့ မူဆယ်မြို့တဲ့
လူတွေရဲ့အသက်ကိုကယ်တင်ပေးတဲ့သူလို့ ဂုဏ်ပုဒ်တတ်ရလောက်တဲ့ ဘွဲ့
ပြောရရင်ဆရာဝန်
"ဆရာမလေးရေ လုပ်ပါဦးကျွန်မ သမီးလေးဗိုက်နာလို့ "
အော်တဲ့လူကို ဆေးရုံအဝင်ပေါက်ကတောင် မမြင်ရသေး မိခင်တယောက်ရဲ့ စိုးရိမ်မှုပြည့်နေတဲ့အသံက ဆေးရုံတခုလုံးပြန့်နှံ့သွားသည်
"ဒီကို ခေါ်လာခဲ့နော် အမကြီး သမီးကမွေးတော့မှာထင်တယ် "
"ညီမလေး စိတ်မလျော့နဲ့နော် အားတင်းထား အမအတတ်နိုင်ဆုံးလုပ်ပေးမယ် "
ကလေးထွက်ခါစပြုနေပြီဖြစ်သောကြောင့် လုပ်စရာရှိတာများပြင်ဆင်ပြီး မွေးဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ ဗိုက်ခွဲမွေးလို့ရတဲ့ အခြေအနေကျော်သွားပြီမို့လို့ ကိုယ့်အားကို ကိုယ်ရမည်
"အင်း ဟုတ်ပြီ ညီမလေး ညှစ်ထားနော် ခေါင်းလေးမြင်နေရပြီ.."
"အား အမေရေ .. အား "
"နည်းနည်းထပ်ညှစ်လိုက်ဦးနော် ညီမလေး နည်းနည်းအားစိုက်လိုက်ပါဦးကွယ်"
"အူဝဲ ..အူဝဲ.."
"ရပြီ ညီမလေးရပြီ သမီးလေး မွေးတယ် "
မွေးပြီးခါစ မိခင်တယောက်ရဲ့ မျက်နှာက အပြုံးတွေ သူကိုယ်ချင်းစာသည် ကလေးနှစ်ယောက်မွေးဖူးတဲ့သူ့အတွက်တော့ အဲ့အချိန်ကအပျော်ဆုံးဖြစ်ခဲ့တာပေါ့
"ဆရာမလေးရယ် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သမီးလေးကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန်မွေးပေးခဲ့လို့"
"ရပါတယ် အမကြီးရယ် ဒါ ကျွန်မအလုပ်ပဲ ကျေးဇူးတင်ဖို့မလိုပါဘူး "
ကျေးဇူးတင်စကားကို ရွှန်းရွှန်းဝေအောင်ပြောပြီး ပါလာတဲ့မုန့်တွေအအေးတွေရောပေးသွားတဲ့ ထိုအမျိုးသမီး အင်းးး မူဆယ်မြို့သူတွေကတကယ်ရိုးသားပါတယ် ပွင့်လင်းတယ်
....
"နောင့် ရေ ထမင်းစားကြမယ် "
( နောင့်=ညီမလေး)
"ဟုတ် လာပြီ "
အခန်းထဲမှာလုပ်လက်စစာရင်းများလုပ်နေသော သူမကိုလှမ်းခေါ်လိုက်သူမှာ စီနီယာဆရာဝန်မကြီး သူဇာ
