Gökyüzünde özgürce uçan bir kuş ve o gökyüzüne ateş eden bir savaşçının hikayesi.
Leyla özgür bir kuş, Ercüment vatanı için dağlara, taşlara gerekirse gökyüzüne ateş edecek bir savaşçcı.
Özgür kuşlar bir kafese hapsolur mu? Savaşçılar silahlarını...
Ay merhabalar. Bu bölüm bir içime sinmedi. Sanırım Ercüment'i özledim ve tek başına Leylayı yazmak artık sıkıcı gelmeye başladı... En kısa zamanda gelecektir diye düşünüyorum özledik komutanımı😋 Umarım sizin hoşunuza gider❤️
İyi Okumalar Dilerim♡
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Numaranızı hasta yakını olarak Levent bey verdi." Dedi. "Üsteğmen Ercüment Yıldırım operasyon sırasında yaralandı, şuan hastanemiz de tedavi oluyor. Ben haber vermek için aradım."
Kısa bir an zaman durdu sanki. Sadece ben ve kalbimde hissettiğim bu acı var gibi hissettim. Her şey bir anda anlamsızlaşmış ama aynı zaman da her şey bir anda anlam kazanmış gibiydi.
Ne diyeceğimi bilemedim. Konuşmak istiyordum ama beynim doğru bir cümle kuramıyordu. Az önce duyduğum şey yüzünden uyuşmuştu sanki.
Sahi ne demişti? 'Üsteğmen Ercüment Yıldırım operasyon sırasında yaralandı.' demişti.
Usulca "Leyla?" Dedi annem. Bir şey olduğunu anlamıştı.
"N-ne?" Diyebildim en sonunda.
Şuan ne yapacağımı bilmiyordum. Nasıl bir tepki vermem gerekiyordu, ne söylemem gerekiyordu bilmiyordum. Bende doktordum ama durumunu bile soramıyordum.
"Henüz ameliyatı bitmediği için şuan durumu hakkında bilgi veremiyorum. Sadece haber verdim, iyi akşamlar."
Telefon kapandıktan sonra sertçe yutkundum ve kendime gelmeye çalıştım. Bir tepki vermem gerekiyordu, bir şey hissetmem gerekiyordu. Böylece donup kalamazdım.
Telefonu yavaşça kulağımdan çekip gelişi güzel koltuğa bıraktım.
"Leyla kızım ne oldu?" Diyerek yerinden kalkıp yanıma geldi annem.
"Leyla bir şey söylesene?" Dedi ve kollarımdan tutup sarstı. Şok etkisi geçerken birden gözyaşlarım akmaya başladı. Ercüment yaralanmıştı! Nasıldı, ne haldeydi bilmiyordum. Düşündükçe nefesim daraldı.
