Gökyüzünde özgürce uçan bir kuş ve o gökyüzüne ateş eden bir savaşçının hikayesi.
Leyla özgür bir kuş, Ercüment vatanı için dağlara, taşlara gerekirse gökyüzüne ateş edecek bir savaşçcı.
Özgür kuşlar bir kafese hapsolur mu? Savaşçılar silahlarını...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
31 Aralık 2021
Kapıyı kapatıp anahtarı girişteki dolabın üzerine bıraktım. Üzerimde ki kabanı çıkartıp askıya astım. Ayakkabıları da ayakkabılığa koyduktan sonra içeriye girdim ve kendimi koltuğa attım.
Ercüment göreve gideli tam bir hafta olmuştu. Bu kadar uzun süreceğini düşünmediğim için yanıma fazla eşya almamıştım. Ayrıca artık kendimi iyi hissediyordum. Evimi de özlemiştim. O yüzden bu gün işten çıktıktan sonra eve gelmiştim. İşe de dün başlamıştım.
Ercüment bir hafta daha izin veyahut rapor almamı söylemişti. Ama kendimi iyi hissediyordum. O yüzden işe gitmek benim için en iyisiydi. Hem evde oturmaktan da canım sıkılmıştı. Ercümenti de çok özlemiştim. İşe gidince daha az aklıma geliyordu. Ya da ben kendimi böyle kandırıyordum. Sonuç olarak işe gidiyor olmak bana iyi geliyordu.
Hamile olduğumu öğreneli de bir hafta olmuştu. İçimde ki heyecan biraz olsun bastırılmıştı. Yani içimde bir can büyüyor düşüncesine alışmaya başlamıştım. Hala çok tuhaftı, çok heyecan vericiydi, ayrıca çok güzeldi. Ama bazen boş boş duvarlara bakıyordum. Ne olacak, nasıl olacak düşüncesi peşimi bırakmıyordu. Olsun, bütün bilinmezliklere rağmen her şey o kadar güzeldi ki.
Şimdilik tek sorunumuz Ercümentin görevde olmasıydı. Umuyorum ki yakın zamanda gelirdi. Çünkü bir hafta sonra doktor randevusu vardı. İkinci randevuya da tek başıma gitmek istemiyordum. Eminim Ercüment de bunu istemiyordu. Çünkü içine dert olmuştu, bir haftadır ilk kez doktora gittiğimde yanımda olamadığını söyleyip duruyordu.
Evet bende isterdim yanımda olmasını ama kötü bir şey yoktu ya ortada. O yüzden bunları büyütmüyordum. Ufak tefek sorunlar hallolurdu. Allah büyük sorunlar, başedemeyeceğimiz şeyler yaşatmasın.
Doğrulup koltuktan kalktım. İlk iş banyoya girip duş aldım. Daha sonra yatak odasına gelip üzerimi giyindim. Canım yemek yapmak istemese de karnım aç olduğu için bir şeyler hazırlamaya mutfağa girdim.
Şimdi annem yanımda olsa hemen hazırlardı bir şeyler. İçime bir hüzün çökünce kendimi ağlatmadan telefonumu aldım ve annemi görüntülü aradım.
"Kızım." Diyerek açtı telefonu.
"Anne naber?"
"İyidir yavrum, yemek yedik şimdi oturuyoruz babanla. Senden naber?"
