හැමදාමත් වගේ මම අදත් බැල්කනි එකට වෙලා අහස දිහා බලන් හිටියා.මුහුද ඇරුනම මං දකින්න ආසම දේ.....අහස....
දන්නවද අහසේ තරු තියෙනකොට ගොඩක් ලස්සනයි....ඒ තරු වලට හඳ එකතු වුනාම ඊටත් වැඩිය ලස්සනයි....ඒත් හඳ නැති දවස් වලට අහසම පාලුයි....වළාකුළු විතරයි.දවල්ට අහසේ පියාඹන කුරුල්ලෝ දකින දකින වාරයක් ගානෙ මටත් ඒ වගේ අහසේ පියාඹන්න තිබ්බ නම් කියලා හිතුන වාර අනන්තයි....ඒ වලාකුළු අල්ලන්න තිබ්බනම් කියලා හිතුන වාර අනන්තයි....මොන ප්‍රශ්නය ආවත් මගේ හිත සැහැල්ලු කරන්න කාට බැරි වුනත් අහසටයි මුහුදටයි පුළුවන් වුනා....
මුහුද.....
මට මතක නෑ මං මුහුදෙ රැල්ල පාගපු කාලයක්.....මට මතක නෑ මං මුහුදු සුවඳ හමන වැල්ල පාගපු කාලයක්....සිප්පි කටු වලින් මං හදපු වැලි මාළිගාවල් ලස්සන කරපු කාලයක් මතක නෑ....කොටින්ම කිව්වොත් මං මුහුද දැකපු කාලයක් හරියට මතක නෑ....
ඉතින් දැන් අහසට විතරක් තනියෙන් මගෙ පාලුව මකන්න වෙලා.....මිනිස්සුන්ට කොච්චර සල්ලි තිබුණත් වැඩක් නෑ ජීවිතේ සතුට නැත්තන්.මං සල්ලි වලින් සතුට භුක්ති වින්දා...ඒත් මේ වගෙ සතුටක් මට එදා ගන්න බැරි වුනා....එදා නොවින්ද සැහැල්ලුව මං අද විඳිනවා....ඒත් එදා නොවින්ද දුකත් මං අද විඳිනවා....
අද වීල් චෙයාර් එකක් උඩට වැටිලා ගෙවන ජීවිතේ මොකක්ද කියලා මටවත් හිතාගන්න බෑ....මට පුරුදුයි දැන් මෙහෙම ජීවත් වෙලා.ඒත් මගෙ හදවතින් ඇහුවොත්....ඇත්තටම ඔයාට ඇවිදින්නෙ නැතුව ඉන්න පුළුවන්ද?...බෑ...මට බෑ...මට මෙහෙම ජීවත් වෙන්න බෑ...මට ඇවිදින්න ඕන...මගෙ නැති වුන කකුල් දෙක ඕනෙ....මට දුවන්න ඕන,උඩ පනින්න ඕන...සතුටින් ඉන්න ඕන....
ඒත් දැන්.....මට ඒ මුකුත් කරන්න බෑ....ජෙනී අම්මගෙ උදව්වෙන් වීල් චෙයාර් එකේ පිහිටෙන් අද මට ජීවත් වෙන්න වෙලා තියෙන්නේ...එක අතකින් මං සතුටු වෙනවා මෙහෙම හරි ජීවත් වෙන්න අවස්ථාවක් හම්බුනාට...ඒත් පරණ ජීවිතේ මතක් වෙද්දි මැරිලා ගියා නම් හොඳයි කියලා ගොඩක් වෙලාවට හිතිලා තියෙනවා....
වීල් චෙයාර් එක....මට සමාවෙන්න...මුලදි මං ඔයාට ගොඩක් අපහාස කරා...පිස්සු කියලා හිතෙයි....ඒත් ඔයා තමයි මට දැන් ඉන්න එකම යාලුවා...ඔයාට පණ නැති වුනත් ඔයා තමයි මට,මගෙ නැති වුන කකුල් වලට තියෙන ලොකුම ශක්තිය....අනිත් අයට ටිකක් හරි කරදරයක් නොවී ජීවත් වෙන්න උදව් කරන්නෙ ඔයා...ඉතිම් ඔයත් මගෙ ඇඟේම කොටසක් වෙලා....අනිත් අයට ඔයාව පණ නැති නිකන්ම නිකන් රෝද පුටුවක් වුනාට මට ඔයා මහමෙරක් තරම් වටිනවා දැන්....ගොඩක් ස්තූතියි මං වෙනුවෙන් මෙච්චර දෙයක් කරනවට.....
